Gelukkig had ik geen dienst in de week van de elfde van de elfde. Ik bedoel, ik was niet aan de beurt om een stukje te schrijven. Die week was de week waarin de Prinsen Carnaval werden gekozen.
Het was ook de week waarin de samenstelling van het nieuwe ADCN-bestuur bekendgemaakt werd. Had ik toen wel dienst gehad, dan had ik daar een mening over moeten hebben. En die heb ik niet.
Mooi. Vandaag dus iets heel anders: Slow Advertising.
Slow Advertising is, naar ik uit sommige recente publicaties begrijp, reclame waarvoor de tijd genomen is om na te denken voordat je het in de media gooit. Dat dit als ‘slow’ betiteld wordt zegt natuurlijk veel over de situatie waarin de reclame zich vandaag de dag bevindt.
Andere publicisten lijken dat ‘slow’ meer te zien als het langzaam opbouwen van een merk. Je neemt dus de tijd om iets te laten groeien zodat het beklijft in het hoofd van je consument. Dat dit zeldzaam en bijzonder is, zegt misschien nog wel méér over de huidige reclamesituatie.
Snelle reclame, begrijp ik, is reclame die in ‘nieuwe media’ zo snel mogelijk een interactie wil bij een zo klein mogelijke doelgroep, namelijk één persoon. Die persoon wordt langs technologische weg geconstrueerd; en wel dusdanig dat hij sprekend op jou lijkt. Het is een persoon van wie je alles weet, vooral wat hij morgen gaat kopen.
De methode is overal verkrijgbaar, je kunt hem beter controleren en hij is een stuk goedkoper bovendien. Ook is hij inhoudsloos, lomp en beknopt.
Snelle reclame bestaat vooral uit het vinden van een (nieuw) medium en een manier waarop je dat voor je kunt laten werken. Minder belangrijk is wat de inhoud op termijn betekent – of je inhoudelijk überhaupt iets opbouwt, zeg maar. Of je eigenlijk wel consistent bezig bent. En of het allemaal nog een beetje aansluit bij wie je bent.
Hè shit, nu moet ik ineens toch weer aan die nieuwe bestuurssamenstelling van de ADCN denken. Waar ik dus nog steeds geen mening over heb.
