Deze week is Darija Kalkan, Manager Marketing & Communicatie en lid van het Management Team van Stedelijk Museum Amsterdam, curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Vijf dagen lang deelde zij haar inspiratie op de Facebook-pagina van Nils Adriaans (één bijdrage per dag).
Darija over haar week: 'Ik ben het beste in mijn werk als ik niet te veel werk. Daarmee bedoel ik dat ik juist naar buiten moet kijken en contact moet maken. Ik wil graag van mijn stuk gebracht worden, overrompeld, ontroerd en getriggerd worden door andersdenkers, muziek, kunst, pop culture, films, jongerencultuur, theater. Veel daarvan valt nu wel weg en dat is zo jammer, terwijl we in een dynamische tijd leven waar zo ontzettend veel gebeurt. Daarom bestaat mijn lijstje uit een beetje nostalgie, maar vooral uit huidige en toekomstige inspiratie.'
Hier haar 5 pic(k)s:
1. Een clusterbom van emoties
'Concerten en het nachtleven zijn voor mij 'n soort meditatieve plekken. Juist in deze tijd als je even uit de realiteit wilt ontsnappen is hier meer dan ooit behoefte aan. De laatste jaren zijn concerten ook steeds meer een experience geworden. En nu zie je dat er gretig gezocht wordt om het door te vertalen naar interactieve, online experiences.
Er is trouwens zoveel oud en jong talent te ontdekken (Benjamin Clementine, Parrish Smith, Ljiljana – the mother of gipsy soul – Butler, Mario Batkovic, het laatste album van Lana del Rey). Bij wie je echt even wat anders gaat krijgen en je je nooit zult vervelen is Nick Cave (en laten we de componist Warren Ellis niet vergeten).
Ik vind het geen makkelijke kost. Tijdens het luisteren ga je altijd een beetje dood, maar wel gelukkig dood. Hij schrijft over religie, geweld, dood en liefde. Soms maakt hij het heel klein en zacht, dan weer waanzinnig wanhopig, om vervolgens als een explosieve tornado te eindigen - als een clusterbom van emoties. Een journalist heeft hem weleens als een preacher omschreven en dat klopt als een fucking bus. Het is bijna een religieuze ervaring om hem live te zien. En ook hij, als een oudere artiest, probeert in deze tijd met online concerten zijn publiek thuis te bereiken.'
"I'm transforming, I'm vibrating, I'm glowing // I'm flying, look at me now."
Nick Cave live:
Jubilee Street live: https://www.youtube.com/watch?v=kf_zVzvYWuw
Oh My Lord live: https://www.youtube.com/watch?v=Ey74pev8qHk
1h48m registratie voor de liefhebber: https://www.youtube.com/watch?v=vKaVyN6IAtU
2. Ongemak en schoonheid van verval
'Ik heb een zwak voor België. Film, muziek, het landschap. Afgelopen jaren heb ik daar ook spannende dingen gezien qua theater. Meestal absurdistisch, maar altijd geestig. Ook heel bevreemdend en ongemakkelijk, en art-directioneel sterk. Die mix maakt het zeer gelaagd. Wat ik destijds ook interessant vond is hoe dans als vorm bijdraagt aan het vertellen van verhalen zoals verval en aftakeling.
Danstheatergezelschap Peeping Tom heeft onder andere de trilogie Vader, Moeder en Kind gemaakt. Vader is de oudste voorstelling, maar ik heb deze juist gekozen omdat het zo relevant is vandaag de dag.
Het speelt zich af in de recreatieruimte van een bejaardentehuis, tijdens de laatste momenten van vaders leven. Het zou interessant zijn als iedereen er met de blik van nu naar zou kunnen kijken: leven in een huis waar je geen contact meer hebt met de maatschappij. En het besef dat naarmate je brein en lichaam verder aftakelen, perceptie en realiteit steeds meer door elkaar gaan lopen.
Het is zeer de moeite waard om dit gezelschap in de gaten te houden. Evenals FC Bergman, een ander collectief van kunstenaars, theatermakers en acteurs, die inmiddels ook met vermaard regisseur Ivo van Hove aan de slag zijn gegaan.'
3. Ontladen en relativeren
'Er speelt nu genoeg in de wereld to get you down, daarom is het ook af en toe goed om te ontladen en te relativeren.
The New Yorker cartoons en My Comment Awards-Instagram account zijn mijn tips van de dag.'
4. Een onderbelicht deel van de (kunst)geschiedenis
'Het is echt een cadeautje om dagelijks door het museum te mogen lopen.
Wat nog bijzonderder is, en juist nu we twee weken dicht zijn en je dagelijks niet de inspiratie kunt opzoeken, zijn de voorbereidingen voor een tentoonstelling. Duiken in het werk van kunstenaars om uiteindelijk de doorvertaling te maken naar de positionering van de tentoonstelling en communicatie.
Ik kijk enorm uit naar de tentoonstelling Surinaamse School. Voor het eerst is er een dergelijk overzicht, ontwikkeld met gastcuratoren, van Surinaamse moderne kunst te zien in Nederland. Een onderbelicht deel van de (kunst)geschiedenis die ik en veel mensen met mij niet kennen. En dat terwijl Nederland zo'n lange gedeelde geschiedenis met Suriname heeft. Het is prachtig werk om te zien, maar inspiratie geeft - als het goed is - ook stof tot nadenken; in dit geval onder meer over hoe bijzonder maar ook gemarginaliseerd deze verhalen waren, onder andere door het Stedelijk zelf.
De tentoonstelling laat de breedte van Surinaamse moderne kunst zien. Van fotorealistische Chinese slippers van Jules Chin A Foeng tot krachtige portretten en schilderijen (van bijvoorbeeld Armand Baag, zie hieronder), en van de gestileerde stijl van Ron Flu tot grafische vormgeving over onderdrukking en verzet, geïnspireerd door de revolutionaire kunstuitingen uit communistische landen.'
5. Dat ongepolijste, rauwe, procesmatige en tegelijk dat kwetsbare
'De meesten kennen Ulay van zijn samenwerking met Marina Abramović, maar jeetje wat een bijzondere maker.
Ik had de afgelopen periode het voorrecht om master classes te krijgen over hem en zijn werk. En die twee vallen samen, want hij gebruikte zijn eigen lichaam in zijn kunst. En dat was nieuw in de jaren '60/'70. Hopelijk mogen we over twee weken open met deze grootse tentoonstelling.
Naast zijn werk met Marina was hij een van de pioniers van de Polaroid fotografie en een van de grondleggers van performance en body art. Visueel gezien vind ik zijn vroege werk heel spannend. Dat ongepolijste, rauwe, procesmatige en tegelijk dat kwetsbare, het doet me ook denken aan het eigengereide Amsterdam van vroeger.
Intrigerend en soms confronterend om te zien, is zijn continue onderzoek naar zijn identiteit, ook zijn genderidentiteit. Eerlijk en - weer - kwetsbaar, een heel ander gegeven dan hoe vandaag de dag het lichaam op sociale media gebruikt wordt.
Het inspireert mij om altijd te blijven onderzoeken en vragen te stellen om een goed verhaal te kunnen vertellen. En ik zou het in dit geval niet beter kunnen zeggen dan met zijn mantra: "Aesthetics without ethics is cosmetics."'
Ulay stierf eerder dit jaar op 76-jarige leeftijd.
Beeld ©️ the artists, courtesy ULAY Foundation and Marina Abramović Archives.
Komende week is Peter Zijlstra, Head of Marketing Mercedes-Benz Cars, curator van #RPOTDFAW.
