Deze week is strateeg Corinne Genestay curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Vijf dagen lang deelde zij haar inspiratie op de Facebook-pagina van Nils Adriaans (één bijdrage per dag).
Corinne over haar week: 'De pic(k)s kwamen zo in me op. Maar waarom deze 5 was aanvankelijk moeilijker te duiden. Toch is m’n selectie achteraf misschien niet zo random als ik eerst dacht.
Er is een heleboel dat me inspireert, noem me een veelvreter. Lage, hoge of popcultuur, ik word snel geprikkeld. Dat heb ik van kleins af aan (en van mijn ouders 🍑🍆😁), een grenzeloze nieuwsgierigheid, willen snappen hoe dingen in elkaar zitten.
Maar wat me echt fascineert zijn mensen. Jonge mensen, oude mensen, mensen van allerlei achtergronden – sociaal, economisch, etnisch – met al hun flaws en kwaliteiten.
Mensen boeien me mateloos met al hun motivaties, karaktereigenschappen, gevechten en verhalen. De kleine, de grote, de aangrijpende en de enorm grappige. En hoe verschillender de mensen om me heen, hoe anders hun verhaal, hoe rijker ik me voel. Dat vind ik soms moeilijk aan onze samenleving en ook aan ons vak. De neiging om mensen in hokjes en vakjes te willen stoppen.
Net zoals ik moeite heb met de neiging om alles in positiviteit te willen ombuigen. De happy happy joy joy-beweging vind ik enorm saai. Iedereen moet mooi zijn, intelligent, succesvol, extravert, populair en vooral blij. Wat een bullshit. Het is zo ver van de realiteit, zo vlak ook. Mensen worden daar ongelukkig van, denken dat ze weird zijn als ze daar niet aan voldoen, voelen zich eenzaam en kids gaan massaal aan de Prozac. Putain!
Daar gaat deze selectie denk ik over. Je ogen openhouden voor alle mensen die de wereld kleur geven. Voor de realiteit van het leven: de harde, de lieve en absurde. Proberen nuttig te zijn waar het kan. Blijven relativeren en vooral, lachen, zo vaak mogelijk.'
Hier haar 5 bijdragen:
1. Les Misérables (2019), het rauwe en realistische banlieuedrama van Ladj Ly
'Mijn eerste pic(k) is deze eerste – en ijzersterke – film van réalisateur Ladj Ly (Mali, 1978), die opgroeide in een achterstandswijk. Een confronterend drama dat de sociale ongelijkheid in de Parijse periferie blootlegt. En laat zien dat zodra je bestempeld wordt, het verdomd moeilijk is om eruit te komen. (Een universele waarheid die natuurlijk veel breder is dan dit thema.)
De onderhuidse spanningen tussen de politie en bewoners van de banlieues zijn megavoelbaar en komen hard binnen. Het is ook een werkelijkheid die de regisseur zelf goed kent. Hij werd als tienjarige eens na een potje voetbal door de politie opgepakt en stevig ondervraagd. Toch is zijn film geen zwart-witverhaal is geworden. Da’s knap. Politieagenten en mensen in de wijk zijn allemaal pionnen in een systeem dat de politiek zou moeten oplossen.
Wat ook sterk is, is dat Ly – anders dan in "La Haine" of "Do the Right Thing" – geen drugs, snelle auto’s of rapnummers gebruikt in zijn film. De werkelijkheid in de probleemwijken is hard genoeg en heeft geen superlatieven nodig. Net zoals in het roman van Victor Hugo eigenlijk, De Ellendelingen. Een superrealistische sociaalroman, die in het 19e eeuwse Frankrijk een belangrijke rol heeft gespeeld in de discussies over sociale hervormingen. Zijn boek is een aanklacht tegen de meedogenloze wetten van de samenleving. Helaas is damnation sociale nog altijd actueel.
Overigens legde Ly, voordat hij speelfilmregisseur werd, in de documentaire 365 Jours à Clichy-Montfermeil zelf de rellen van 2005 in de banlieues van Parijs vast. “Filmen was mijn manier om me uit te drukken. Ik was er tijdens de rellen dagelijks bij. Ik gooide niet met stenen maar filmde wat er gebeurde; dat was mijn bijdrage aan de opstand.”
Pssst!
Als je van dit genre houdt, pak ook een Audiard. Un Prophète, De rouille et d’os ou Dheepan. Stuk per stuk chefs-d’œuvre! Over mensen in uitzichtloze situaties, liefde en veerkracht.'
2. Painting by Numbers: Komar and Melamid’s Scientific Guide to Art
'Wat is kunst? Wie definieert het? En waarom is hoge kunst vaak ver verwijderd van de meeste mensen?
Painting by Numbers is een pamflet vol flauwe humor van Vitaly Komar en Alexander Melamid, allebei Russische emigranten. Ze steken de draak met de miljarden verslindende Amerikaanse kunstindustrie en het meest vereerde instrument van het kapitalisme: de marktonderzoekspeiling.
Met behulp van een professioneel "peilteam" ontdekken ze dat wat Amerikanen willen in kunst, ongeacht klasse, ras of geslacht, precies is wat de kunstwereld veracht: een rustig, realistisch blauw landschap. Dezelfde peiling laten ze uitvoeren in tien andere landen, waaronder Rusland, China, Frankrijk en Kenia. Met hetzelfde resultaat. Dit boek gebruik ik soms in gesprekken met klanten. Om uit te leggen waarom ik huiverig ben om onderzoeken te doen en vooral concepten te testen. We zoeken steeds naar overeenkomsten, terwijl kracht juist in verschillen zit. We willen alles valideren en mensen geven wat ze verwachten, in plaats van lef tonen, eigenheid te vieren en iedereen hiermee te verrassen en misschien zelf te inspireren.'
3. Het Bauhaus, praktisch design en goede woningen voor iedereen - 'Laten we meer Bauhausen met zijn allen!'
'Architectuur? Mijn week ging toch over mensen! Daarom hou ik zo van het Bauhaus, dat kunst, ambacht en massaproductie bij elkaar brengt zonder onderscheid te maken tussen klassen. En die traditie met moderne technologie samenvoegt, om esthetisch verantwoord te bouwen, terwijl het voor mensen lekker functioneel en fijn wonen wordt.
Vorm volgt de functie. Vind ik mooi. Een uitdaging voor ons vak ook, want soms wint de vorm het van de functie. Prachtig werk, maar het doet niets voor het merk. En soms is het andersom, oersaai, oerlelijk en zóóó niet inspirerend. Terwijl het juist zo tof is om allebei te verenigen. Hetzelfde geldt voor het samenbrengen van ambacht en technologie: data lijken het steeds vaker te winnen van goede ideeën, common sense en menselijke inzichten. En we slaan de plank mis.
Laten we meer Bauhausen met zijn allen! Om het nuttige met de vorm (en het mag ook heel rauw zijn hoor, niet alles hoeft gelikt!) te verenigen in producten en communicatie waar mensen iets aan hebben én ze verrast.
Neem de Bauhaus-gebouwen in de Witte Stad van Tel Aviv. Die zijn aangepast aan het warme klimaat, door bijvoorbeeld minder glas te gebruiken om de hitte te minimaliseren en balkons op te nemen om de zeewind te vangen.
Pssst!
Wist je dat het Bauhaus ook pro eerlijke materialen is? De constructie van een object of gebouw wordt niet verborgen omwille van de esthetiek maar juist een integraal onderdeel van het onderwerp. Ook dit geldt voor merken en hun proposities: laten we ze niet mooier maken dan ze zijn maar ze op een eigenzinnige manier integreren in de communicatie. En ze helpen om beter voor de wereld te doen waar het kan.'
Bekijk meer Bauhaus architectuur in Tel Aviv:
Tel Aviv’s Bauhaus Buildings - Architecture That Defines the City
10 of Tel Aviv's best examples of Bauhaus residential architecture
4. Een vreemde wereld – prachtige documentaire over de (on)mogelijkheid van integreren in Nederland
'Integer gemaakt, mega-ontroerend en mooi, de documentaire Een vreemde wereld volgt vier nieuwkomers in Amsterdam in een jaar vol hoop en dromen…waar ze hun verwachtingen steeds weer moeten bijstellen. Want je hebt als vluchteling niets te zeggen. Het is wachten, wachten en wachten. Overgeleverd aan een systeem waarin anderen beslissen hoe je verder vorm geeft aan je leven. Nog steeds niet vrij, ook al moest je misschien je eigen land precies daarom ontvluchten.
Deze kwam hard binnen! Misschien extra hard omdat ik ooit Nederlands heb geleerd met een groep vluchtelingen (ik kom uit Bretagne) en nog steeds nieuwkomers heb in mijn vriendenkring. Hun strijd is zo herkenbaar. Ik keek, ik huilde, werd boos en voelde diepe onmacht. Maar ik voelde ook diep respect voor deze mensen, want ze geven niet op. Ze gaan door ondanks alle tegenslagen en zetten hun trots niet opzij. Waarom zouden ze ook? Deze documentaire herinnert me eraan waarom ik niet van tolerantie houd. Het is geen goed woord. Ik gedoog je, ik verdraag je… omdat je anders bent. Daarmee sta je boven de ander. Het heeft iets neerbuigends en het houdt de verschillen in stand. Geef mij maar égalité ;)
Pssst!
Als je nieuwsgierig bent en mensen wilt leren kennen die je anders niet zo snel tegenkomt, is In My Backyard ('IMBY is in de zomer van 2017 opgericht omdat we zagen dat het voor statushouders – vluchtelingen met een verblijfsvergunning – die net nieuw in Amsterdam zijn moeilijk is om met Nederlanders in contact te komen.') misschien iets voor jou. Of ga een keer eten bij A beautiful mess, in de voormalige Bijlmerbajes. Het is lekker en ze hebben daar een supergroot, coronaproof terras.'
5. Lachen met Saint Hoax
'Waar was ik gebleven? Oh ja, lachen! M’n vorige pic(k)s waren misschien niet allemaal even vrolijk. Ook bon, c’est ça aussi la réalité. Mede daarom is humor zo belangrijk. Ontladen en relativeren. Maar niet alleen. Lachen met je geliefden, lachen met mensen die je zomaar ontmoet en lachen op het werk, het moet! Het verenigt ons, nou ja, niet altijd, maar het is vooral keihard nodig en keileuk.
Daarom Saint Hoax. Elke dag haal ik daar mijn portie absurditeit. Op Insta. Saint Hoax is het pseudoniem van een kunstenaar uit het Midden-Oosten, satiricus en sociaal-politiek activist. Zijn posts zijn geestig en heerlijk PoPlitically incorrect (zoals staat in zijn bio). Soms lekker knullig gemaakt, meestal heel vet. Hij gebruikt verschillende media om politieke en populaire figuren op subversieve wijze af te beelden.
Zijn talenten reiken verder dan alleen sociale media: hij is ook een schilder die grote solo-exposities maakt. De reacties op zijn werk zijn enigszins gemengd, aangezien Saint met de dood werd bedreigd door religieuze extremisten die zich beledigd voelden door de opname van koning Abdoellah van Saoedi-Arabië en Osama bin Laden in zijn kunstwerken. Ach ja, weer een reden om te lachen.
Hieronder een typische Saint Hoax. En hier een van mijn favoriete filmpjes. En deze! There are some whores in this house, met Biden en Trump 🤣🤣🤣'
Bekijk hier Corinne Genestay's nieuwste werk voor Natwerk/Vedett: Celebrating the sttupid. 'De campagne gaat ook om het niet labelen, in hokjes plaatsen van mensen.'
Komende week is filmmaker Camille Boumans curator van #RPOTDFAW.
