Merijn Everaarts begon zijn carrière in de horeca, maar de food waste en de plastic wegwerpbekers bij festivals stonden hem tegen. In 2009 richtte hij Dopper op. Van de iconische herbruikbare fles zijn inmiddels meer dan 10 miljoen exemplaren verkocht. Toch is zijn missie nog lang niet volbracht.
‘Ik ben opgegroeid aan de rand van Eindhoven, bij Nuenen. Daar werden straatfeesten georganiseerd, waar ik heel stoer bier stond te tappen. En vanuit onze moestuin maakte ik zelf salades. M’n eerste bijbaantje was stroopwafels bakken op de markt. Het vakmanschap in de keuken vond ik super interessant. En later werd dat breder; de hele horeca.’
‘Mijn moeder stond dicht bij de natuur. We aten biologische groenten en waren lid van Greenpeace, dus begaan zijn met de wereld en de mensheid, zat er al vroeg in. Later ontdekte ik dat er in de horeca heel veel food waste is. En toen ik in de festivalwereld terecht kwam liep ik over tapijten van plastic wegwerpbekers. Dat begon op den duur te wringen. En er was een documentaire over de plastic soep die veel indruk op me maakte.’
‘Ik was onderdeel van een club creatievelingen, de Harlem Legacy. Elke dinsdag stond er iemand op een zeepkist om een probleem of oplossing te delen. Op een gegeven moment heb ik geroepen dat we van de Petfles af moesten. Helemaal voor water, want in Nederland drink je gewoon uit de kraan. Toen zijn we een movement gestart, om het bij mensen onder de aandacht te brengen. De naam Dopper en het logo ontstonden in een brainstorm. Daarna hebben we een prijsvraag uitgeschreven voor het ontwerp van de fles, die werd gewonnen door Rinke van Remortel.’
‘De eerste versies van de fles waren wat hoger en slanker. We hebben hem korter gemaakt, zodat hij de maat van een Petfles kreeg. Anders hadden mensen het excuus dat de fles te groot was voor een handtas.’
‘In het begin niet, het was gewoon de oplossing voor een probleem. Intuïtief positioneerde ik het wel bij de surfer, want they take care of the oceans. Maar vrij snel kreeg ik een uitnodiging van de KLM Open, om dat golftoernooi te sponsoren. Daarna kwam een tennistoernooi en een voetbaltoernooi; iedereen wilde de Dopper als sponsorfles. Tot iemand die me hielp met social media zei: het is wel verstandig om een lijn aan te brengen in wat je naar buiten brengt. Toen hebben we onze eigen urban creative bedacht. Niet de natuurliefhebber, maar de mensen in de stad die een link hebben met de natuur. Bij wijze van spreken iemand die met zijn surfboard onder de arm in de trein stapt om te gaan surfen in Zandvoort.’
‘Ja, dat is onze nieuwe tagline. Hiervoor hadden we The bottle is the message. Het was ontstaan vanuit het idee dat je met een Dopper een messenger bent, want je kunt het verhaal doorvertellen. Just refill is mede ontstaan vanuit het feit dat we sinds vorig jaar een branded watertap hebben, waar mensen hun waterfles kunnen bijvullen. Nu heeft niemand meer een excuus om z’n fles niet bij te vullen.’
‘We zijn al dertien jaar bezig en het voelt een beetje alsof we aan een dood paard aan het trekken zijn. Iedereen omarmt de fles, maar de consumptie van petflessen voor mineraalwater stijgt jaarlijks. Dus doen we het gewoon niet goed genoeg. Zo bedachten we dat er een alternatief moest komen voor de petfles, op een locatie waar je normaal je petfles koopt.’
‘Zeker. En daar komt dus ook de pay off vandaan: Just refill. Het is zó makkelijk om je fles bij te vullen.’
‘Ik zat laatst op het terras waar mensen klaagden dat ze niet wisten dat ze in een vegan restaurant zaten. Ze wilde korting, want als ze beter hadden geweten, hadden ze er nooit gegeten. Mijn mond viel open. Dat is vergelijkbaar met de Petfles. In onze bubbel is er misschien veel bewustzijn, maar er zijn nog genoeg mensen zoals op dat terras.’
‘Klopt. Ik kijk nu ook anders naar de onderneming. Het doel is primair om verpakt water de wereld uit te helpen. Hoe we dat doen, maakt me niet uit. Als het een stichting moet worden, en we verkopen geen Doppers meer, dan heb ik mijn einddoel bereikt.’
‘In Amerika is het niet gelukt om voet aan de grond te krijgen, maar in België doen we het goed. En in Duitsland redelijk. Nu zijn we onze pijlen aan het richten op Frankrijk. We willen ook in het buitenland aanwezig zijn om wat meer tractie te krijgen, meer impact te maken en onze community te laten groeien.’
‘Ja, daar moet je inderdaad mee concurreren. Maar er zijn weinig flessen die echt op onze missie zitten.’
‘Ja, en zeker met de watertap. Daarmee hebben we nu wel een soort full circle oplossing.’
‘Zeker. In Frankrijk hebben we een alliantie met Musées de Paris gesloten, een groep musea waaronder bijvoorbeeld het Louvre en Petit Palais vallen. Bij dat laatste museum zijn we nu begonnen met een tappunt.’
‘Klopt. We zitten sinds kort ook op Schiphol, daar hebben we een hele grote wand van 12 meter met een watertappunt erbij. Voor de internationale communicatie is dat super.’
‘Strategisch meedenken. Het is fijn dat ik wat meer afstand heb kunnen nemen van Dopper. Toen we moesten verhuizen naar een ander kantoor kwam het idee van flexwerkhub Oceans.’
‘Wat ik goed vind om te zien is dat steeds meer marketingbureaus alleen nog maar voor duurzame merken willen werken. Dat geeft hoop.’
‘Dat wisselt per dag. Ik ben optimistisch ingesteld, zie overal kansen. Maar als ik op een terras hoor dat mensen korting willen omdat ze vegan hebben gegeten zonder dat ze het merkten, dan zakt de moed me in de schoenen. Aan de andere kant vergroot dat ook mijn strijdbaarheid. Mijn doel wordt alleen maar helderder. Voorlopig heb ik nog genoeg te doen.’
Tekst en beeld: Wouter Boon
