Mijn moeder aan de lijn. Ze was een beetje ongerust na al dat nieuws dat ze vanuit België te horen krijgt over Nederland. Dickpicks, harde lockdowns, extreem-rechtse engerds in het parlement. Het gaat niet zo goed met Nederland? Ik antwoorde dat niets minder waar was. Ik maakte alleen al het voorbije weekends meerdere mirakels mee. Ik vloog in minder dan een uur van Amsterdam naar Berlijn in een toestel dat 150 ton weegt voor nog geen 200 euro. Dat ik een app op mijn telefoon opende en er nog geen drie minuten later een privéchauffeur in een nieuwe Tesla voor de deur stond die ons naar Schiphol bracht.
Ik vertelde dat we in een tijd leven waarin we na nog geen jaar een vaccin gevonden hadden voor een dodelijk virus en na twee jaar bijna het hele land twee tot drie keer ingeënt hebben. We staan nu op een punt dat we zelfs de mensen die het vaccin echt niet willen hebben, niet eens meer hoeven te dwingen.
Ik voegde eraan toe dat hier in Amsterdam de nachtclubs besloten tot publieke ongehoorzaamheid en dat ik in een land leef waarin ze dat ook gewoon kunnen, zonder dat leger of politie de club komt sluiten. Je had die blije gezichten moeten zien van al die jonge mensen in de stad. En hoe ongelooflijk is het dat we in een land leven dat in minder dan vijf jaar tijd van hyper-gepolariseerd over zwarte piet, nu al niet meer anders kan dan denken “Ja tuurlijk, roetvegen, schoorstenen, logisch toch?”. En dat we waarschijnlijk hetzelfde zullen meemaken met dickpick-gate en “The Voice”-gate. Als hier in Nederland de samenleving in opstand komt, dan is, zoals we dat in Vlaanderen zeggen, “het kot te klein”. Dan gaat een flink deel van de samenleving met de hakken in het zand en de rust keert pas weer tot er echt iets wezenlijk veranderd is. Ik stelde haar gerust dat daar altijd eerst een periode overheen moet waarin Nederland’s beroepsleger van commentatoren daar allemaal eerst iets van moet vinden, en dat Nederland wel ook een klein beetje verslingerd is aan morele verontwaardiging, maar daarna is er ook echt wel iets verandert.
Ik haastte me om er nog aan toe te voegen dat woon in een land waarin de Jumbo om de hoek alles, maar dan ook echt alles vers en betaalbaar in de schappen heeft liggen waardoor ik elke avond een feestmaaltijd krijg van mijn lief. En dat als we geen zin hebben om te koken, we uit elke mogelijke wereldkeuken kunnen kiezen die nog geen half uur later door een aardige knul op een elektrische fiets warm geleverd wordt.
Kortom, ik woon in een klein mirakelland. Ze zweeg even en zei “amai, jongen, ge lijkt wel een echte verkoper geworden sinds ge naar Holland verhuisd bent. Kan je dat ook niet met het nieuws en den politiek doen?”. Ik zei dat die helaas meer succes hebben met het verkopen van miserie.
