De Amsterdamse ondernemer Erik Hensel is pas 31, maar heeft er al een leven opzitten. Na een wild avontuur bij mediabedrijf LifeHunters, dat hij oprichtte op 25-jarige leeftijd, werd hij na het faillissement eind 2019 gedwongen het rustiger aan te doen.
Toen hij - ook vorig jaar - de ongeneeslijk zieke auteur Daniëlle Hermans ontmoette, veranderde dat zijn kijk op het leven enorm. De twee hadden urenlange gesprekken over welke zaken er belangrijk zijn, zoals liefde en geluk. Dat leerde Hensel relativeren en door een andere bril naar zijn eigen leven kijken. Mooie horloges of andere luxe deden er plotseling een stuk minder toe. De ooit zo gehaaide zakenman (zijn eigen woorden) schreef er een boek over, Tussentijd. Over de zoektocht naar geluk en een minder gehaast bestaan, 'voor millennials en iedereen die alleen maar aan het rennen en vliegen is'. 'Het is een zelfhulpboek dat geen zelfhulpboek is. Ik wil niet moralistisch zijn.'
Toen ze vertelde dat ze ongeneeslijk ziek was, was dat een klap in mijn gezicht. Sindsdien hadden we veel gesprekken gehad over - hoe cliché dat ook is - wat er nou echt toe doet in het leven. Ik was altijd heel druk, had mensen in dienst, hield van het snelle leven en stond vaak op het podium bij grote evenementen. Praten met Daniëlle werkte relativerend. Als je iemand die geld en status heel belangrijk vindt en iemand die dat (door haar zieke, red.) allemaal geen zak meer uitmaakt bij elkaar zet, ontstaan er best wel interessante gesprekken. We zijn ze uiteindelijk gaan opnemen en gaandeweg dacht ik: daar zit wel een verhaal in. Het draaide daarbij vooral om de vraag: wat is nou echt belangrijk? Uiteindelijk is daar het verhaal van Tussentijd uitgekomen. Want wie je denkt te zijn, doet er niet toe als je de dood in de ogen kijkt.
Het boek is wel gebaseerd op onze gesprekken, ja. Maar ik heb het verhaal wel wat meer spice gegeven, wat spannender gemaakt. Daardoor zijn de broers het ook niet altijd eens. Paul is heel succesvol op zijn eigen manier, gaat veel surfen maar heeft weinig geld op zijn rekening. Damian is succesvol op zakelijk gebied: heeft een mooie auto, een mooi appartement. Ik heb geprobeerd om die twee mensen tegenover elkaar te zetten, die contradictie maakt het interessant. Het een is niet beter dan het ander; maar het levert wel iets interessants op, namelijk de vraag wat voor hun geluk is.
Het is een zelfhulpboek zonder dat het een zelfhulpboek is. Het is een roman over dingen die belangrijk zijn, maar die zijn toegepast op de huidige tijd. Mensen halen hun geluk uit plannen voor de toekomst, maar het leven is te kort, probeer in godsnaam nu te genieten. Al zet je elke dag even tien minuten je telefoon uit en ga je met de hond lopen, dan heb je al gewonnen. Ik denk dat het iets is waar veel mensen van mijn leeftijd mee worstelen: aan ene kant een leuk leven leiden en carrière maken, drie keer op vakantie willen, maar ook iets bereiken en iets goeds doen.
Onze generatie gaat naar bed met onze telefoons en staat op met onze telefoons. We zitten de hele dag op WhatsApp en Facebook. Mensen raken burn-out omdat ze alleen maar bezig zijn met hun carrière. Zo was ik ook. Het is helemaal niet erg om een carrière na te streven, maar relativéér, word bewust van de zaken die er toedoen. Ik denk en hoop dat Tussentijd daarvoor zorgt.
Wie je denkt te zijn, maakt niets uit als je de dood in de ogen kijkt.
Ik ben geen moralistische prediker die zegt hoe je gelukkig moet zijn en op welke manier je je leven moet leiden. Het zijn geen tien tips voor een beter leven. Het verhaal gaat over twee broers die ongeveer hetzelfde meemaken als wat ik heb meegemaakt en als je er iets uit kunt halen is dat mooi, maar als je het gewoon een leuk boek vindt, is dat ook oké.
Als ik het gevoel heb dat ik onderweg ben naar iets. Ik denk dat het een verbastering is van gelukt. Dat kan op privégebied of op zakelijk gebied. Ik denk dat ik gelukkig ben als ik vooruit ga. Ik hoorde ooit Australische cabaretier zeggen: geluk is als een orgasme, als je er heel erg aan denkt, dan gaat het weg. Met andere woorden: als je heel erg met geluk bezig bent, dan komt het niet.
Lachend: Door de coronacrisis ben ik bordspelletjes gaan waarderen. Als je me dat een half jaar geleden had verteld, had ik je waarschijnlijk uitgelachen. Door corona ben ik nog meer bezig met kleine dingen waar ik blij van word. Ik geniet ervan als het mooi weer is ik door de stad fiets.
Nee, ik mis de reclamewereld niet. Ik ben blij dat ik niet meer tussen al die sterke meningen zit. Nu ik uit dat circus ben, moet ik er ook wel een beetje om lachen. Al die geilerij op het podium, elke week een prijsuitreiking. Doe eens normaal denk ik dan, je maakt gewoon reclamespotjes. En dan elkaar lekker op de borst kloppen. Ik wil me er niet tegen afzetten, maar ik kan het nu wel relativeren. Ik kijk er met een positieve knipoog op terug.
Dingen ontwikkelen en creëren vind ik het leukste wat er is. Of dat nu LifeHunters is, een boek of Street University. Als je daar dan geen succes mee hebt, dan gaat je kwaliteit van leven denk ik wel achteruit. Tot op zekere hoogte is het daarom altijd wel belangrijk om succesvol te zijn in wat je doet.
Ik ben rijk geweest, maar het maakt niet uit of je heel veel geld hebt of dat je niets hebt. Het gaat om blij zijn met het moment en met je dag en je denkt: ik ga er wat leuks van maken. Door al die ervaringen, als je een keer een dreun op je neus krijgt zoals een faillissement. Dat soort dingen vormen je wel tot wie je bent. Uiteindelijk neem je alle ervaringen mee. Dat maakt je tot wie je bent. Ik vind het leven een stuk leuker dan tien jaar geleden. Als je gelukkig bent met een bordspel heb je geen Business Class-ticket naar New York nodig.
De achterflap
In Tussentijd krijgt de succesvolle jonge zakenman Damian de schok van zijn leven als hij zijn broer Paul op tv ziet. Paul is op zijn zestiende het verstikkende milieu thuis in Nederland ontvlucht en heeft sindsdien niets meer van zich laten horen. Damian neemt een rigoureuze beslissing en stapt op het vliegtuig: hij gaat zijn broer opzoeken. Wanneer hij aankomt, is de man die hij aantreft heel anders dan hij had verwacht. Paul is terminaal ziek maar blijkt gelukkiger te zijn dan ooit. En hoewel Damian verhaal komt halen, is hij niet degene met de vragen: Paul houdt hem een spiegel voor en stelt hem confronterende vragen over liefde, succes en geluk.
Als je gelukkig bent met een bordspel heb je geen Business Class-ticket naar New York nodig.
