Hoe je met emotionele intelligentie een overleg beïnvloedt

Emoties horen bij vergaderen. Ze horen bij alle menselijke communicatie. Sterker nog: emoties zijn de belangrijkste middelen die we hebben om sociale informatie uit te wisselen. Evolutionair gezien gaan ze vooraf aan spraak en taal. Ze begeleiden al onze verbale communicatie.

Emoties worden vooral gecommuniceerd in de vorm van ‘lichaamstaal’. Uiterlijk, voorkomen, lichaamshouding, kleding, gelaatsuitdrukking, oogcontact, stem, intonatie, spreekritme, geur, bewegingen en gebaren vormen essentiële bestanddelen van de communicatie en bepalen voor een belangrijk deel hoe we een boodschap opnemen en beoordelen.

Achter de hand

Non-verbaal gedrag is grotendeels automatisch, maar je kunt het ook bewust gebruiken om (geheime) boodschappen uit te wisselen, steun te zoeken, de mening van anderen te beïnvloeden, iemand bespottelijk te maken, instemming te betuigen. Denk aan: naar iemand wijzen, achter je hand praten, ingehouden lachen om iemands woorden.

Het gezicht en vooral de ogen zijn zeer belangrijke instrumenten bij non-verbale communicatie, zeker ook in overlegsituaties. Gelaatsspieren zijn de enige spieren die je niet gebruikt om zelf te bewegen maar om anderen in beweging te brengen. Mensen kunnen de kleinste nuances in gezichtsuitdrukking van anderen op hun juiste emotionele waarde beoordelen. Mensen die dat beter kunnen, hebben daar voordeel van, juist ook in vergaderingen die immers bij uitstek communicatieve evenementen zijn.

Spiegelen

Emoties werken aanstekelijk. Wij hebben de neiging de gezichtsuitdrukkingen, stemgeluiden, houdingen en bewegingen van anderen na te bootsen en nemen daarbij ook de bijbehorende gevoelens over. Onderuitgezakte vergaderaars besmetten andere vergaderaars met gevoelens van verveling, terwijl vergaderaars met een fiere, rechte houding anderen aansteken met een zelfverzekerd en opgewekt gevoel. Over het algemeen voelen gesprekspartners die elkaars houding of gebaren ‘spiegelen’, zich meer op hun gemak.

 

Illustratie gezichten: Anna Bogatyreva; foto: Andriy Popov