Hoe belemmert de Wet Bescherming Persoonsgegevens de werkzaamheden van de marketeer?

Op dit moment regelt de Wet Bescherming Persoonsgegevens (WBP) dat marketeers geen, of onder strenge voorwaarden, gebruik kunnen maken van persoonsgegevens (data) op de manier als hierboven beschreven.

Maar moeten dit soort zaken gereguleerd worden door de WBP? Zijn er in het verleden niet verschillende voorbeelden te noemen waarin zelfregulatie of de zelfs de werking van de markt een betere oplossing is? Denk bijvoorbeeld aan de vervelende pop-ups die tot enkele jaren geleden per 10 tegelijk te voorschijn kwamen. Tegenwoordig is er geen browser meer die deze pop-ups doorlaat. Ook beschermen steeds betere spamfilters de consument tegen spam. Uiteindelijk snijden marketeers zichzelf in de vingers als zij klanten een 'onprettig gevoel' zullen geven. Tevens kan het deels opzij zetten van de persoonlijke privacy leiden tot veel commerciële voordelen voor de consument. Ook zal d.m.v. persoonlijke boodschappen het totale aantal reclame-uitingen verminderen, wat reclameblindheid en -irritatie zal doen verminderen.

Tegenwoordig geven veel mensen (vooral jongeren) weinig om privacy. Door simpelweg iemand te googelen of hyven, weet je in no time waar deze persoon woont, wat zijn ouders doen, of hij een vriendin/huisdier/broers/zussen heeft. Ook kun je rustig bladeren door zijn fotoalbum van zijn vorige vakantie op Kreta, of kijk je even in zijn CV. Dit zijn natuurlijk slechts enkele voorbeelden van persoonsgegevens die iedereen kan vinden, maar die niet gebruikt mogen worden door de marketeer. Daarnaast staan onze persoonlijke gegevens en ons gedrag geregistreerd in honderden databases van overheid, bedrijven en websites.

Marketeers mogen van de WBP niet zomaar via Bluetooth iemand een berichtje sturen indien hij langs een bepaald punt loopt. Er zijn namelijk een aantal eisen die artikel 8 van de WBP stelt aan de verwerking van persoonsgegevens (waar Bluetooth-berichten onder vallen). Zo moet er 'ondubbelzinnige toestemming' door de consument zijn verleend of moet de gegevensverwerking noodzakelijk zijn voor betrokkene of voor de uitvoering van een eerdere overeenkomst. Wat van de WBP wel mag is dat je in winkelstraten benaderd wordt door verkopers die je een krantenabonnement proberen te verkopen. Is dit laatste niet vervelender dan een onschuldig Bluetooth-berichtje wat je kan wegdrukken? Mocht er misbruik worden gemaakt van deze Bluetooth techniek, dan zal er snel een ‘Bluetooth-filter’ op de markt verschijnen voor degenen die hier behoefte aan hebben. Of simpelweg je Bluetooth uitzetten zal net zo makkelijjk volstaan, als ook al jaren met een boog om de krantenabonnementverkoper wordt heengelopen.

Moeten mensen wel door de wet beschermd worden tegen marketeers die persoonlijke gegevens gebruiken om hen beter van dienst te zijn? Past de WBP nog binnen de ontwikkelingen op marketinggebied? In plaats van de WBP zou de wetgever zich bijvoorbeeld kunnen richten op het strenger reguleren van chips/fastfood/snoep reclames waardoor een groot deel van de Nederlanders met overgewicht kampt. Dit laatste is uiteraard een andere discussie, maar in mijn ogen een groter probleem dan eventuele privacyschending door marketeers, wat uiteindelijk toch terecht zal komen op het bord van de marketeer zelf.