Geen rode Italiaanse racefiets voor de ceo

[Column Rocco Mooij]

Er zijn, zoals u weet, drie soorten gesprekken. Gesprekken die helemaal niet lopen – aarzelende blikken, iets te lange stiltes –, gesprekken die normaal verlopen (en die je meteen weer vergeet) en gesprekken die vliegen. Die laatste zijn helaas een zeldzaamheid. Voorwaarde is dat de gesprekspartners er zin in hebben en niet bang zijn om dingen te beweren.

Zo’n gesprek vond onlangs plaats boven een snelweg. Niet in een wegrestaurant, dat is geen plaats voor gesprekken die vliegen, maar op het hoofdkantoor van Rochdale.

Waar?

Bij Rochdale. Die Amsterdamse wooncorporatie. 110 jaar actief in de volkswijken...? 100.000 huurders…? Aaahaaaa… Rochdale, die gasten van die Maserati! Nu gaat er bij u een koplampje branden. Die Maserati is de Brent Spar van de jaren tien. Symbool voor de snelheid waarmee blazoenen besmet raken, imago’s verkruimelen. Vroeger kwamen reputaties te voet en gingen ze te paard. Dat paard is een Italiaanse bolide geworden.

Vliegt het interview dat u in gestolde vorm leest net zoals het oorspronkelijke gesprek? Ik vrees net iets minder, omdat je de vrolijkheid en de alertheid van de gesprekspartners niet op papier kunt vangen. Maar het blijft – als u mij toestaat – een heel aardige inkijk in een organisatie die door de grootheidswaan van een bestuurder bijna naar de Eeuwige Jachtvelden werd geholpen. Het is een gesprek over een worsteling. Een worsteling van de communicatieafdeling met een makkelijk oordelende buitenwacht. Met personeel dat in de touwen hing. Met commissarissen die op het moment suprême vooral aan zichzelf dachten. Maar het is vooral een gesprek over een worsteling met zoiets banaals als een Italiaanse sportauto. ‘De

Mercedes van Eric Staal’, medemegalomaan bij wooncorporatie Vestia, ‘was duurder dan die hele Maserati’, zegt Rochdales huidige ceo

Grotendorst nog steeds verontwaardigd. ‘Maar we staan lager in de reputatie-index dan Vestia.’ Want ja, een bestuurder heeft meer recht op een dure Mercedes dan op een goedkopere Maserati.

Onvoorspelbaarheid is de kracht van reputatiecrises. Niet de leaseprijs maar het merk bepaalt de omvang van de imagoschade.

Herstel zit ’m in kleine dingen. In een ceo die soberheid uitstraalt. Die op de fiets naar zijn werk komt (een heel gewoon model, geen rode Italiaanse racefiets). Die geen smartphone heeft, omdat de man van de te dure sportauto zijn hele familie bedolf onder telefoons van de zaak.

Ze hebben met het voltallige personeel gekeken naar de parlementaire enquête, waar de man van de Maserati zich hakkelend en stuntelend geen raad wist met vragen.

Daar hebben ze met zijn smakelijk om gelachen bij Rochdale. Ze vonden het een sukkel, meneer Möllenkamp.

Volgens mij hebben ze daar, op dat moment, weer de weg omhoog gevonden.

Voor het interview met het communicatieteam van Rochdale, dat tevens gepubliceerd is in Communicatie januari/februari 2015, klik hier.