R.I.P.?
Kan dat als er lichamen uiteengereten op een veld liggen en speelbal zijn geworden van internationaal politiek gekrakeel?
Kan dat als elke zichzelf tot ongekende proporties opgeblazen BN’er zijn medeleven tweet?
Kan dat als alle tweets bij elkaar een zeepbel blijken te zijn die uiteenspat, om op het volgende podium opnieuw te strijden om de meeste aandacht?
Kan dat als de lijst van slachtoffers van oorlogen en conflicten die we ‘nooit meer’ zouden toestaan alsmaar langer wordt: Holocaust, Rwanda, de Golfoorlogen, Srebrenica, Darfoer, Oekraïne?
Kan dat als we de plek des onheils alleen maar weten te vinden omdat het nu eens ‘onze’ slachtoffers zijn?
Kan dat terwijl we ons niet aangesproken voelen door ons morele kompas, maar wel door de invoelbare persoonlijke tweets van slachtoffers vlak voor hun dood en de herkenbare beelden van hun nutteloos geworden bezittingen tegen een geblakerde achtergrond daarna?
Kan dat terwijl het nieuws op sociale media van de verslaggever ter plekke op de rand van ramp-voyeurisme balanceert terwijl op de achtergrond hulpverleners toegang tot de slachtoffers geweigerd wordt?
Het kan allemaal.
De komkommertijd is wreed verstoord door MH17.
Het medeleven is goed bedoeld en ik hoop dat de nabestaanden er veel troost uit kunnen putten.
Maar terwijl op hetzelfde moment niet zo veel verder in een andere regio − waar we nogal eens overheen vliegen, wereldwonderen bekijken, in de zon liggen of tropische visjes gaan bekijken − doden vallen door even absurde conflicten tussen 'zij' en 'wij', worden onze principes en geloofwaardigheid wederom ten grave gedragen.
Als we maar kunnen blijven tanken en warm blijven van de winter.
