Het Storytellers-drama

‘We moeten aan storytelling doen.’

Je hoort het heel vaak. Te vaak. Storytellers maken overuren.

Soms, heel soms is er een leuke story te vertellen. Zoals over die man die namens Red Bull een duikvlucht maakte. Iedereen keek. Goed voor het merk. Een mooi verhaal. Het verhaal vertelde zich eigenlijk vanzelf.

Maar dat is iets anders dan dat een storyteller aan het werk gaat om de ziel van een bedrijf of een product bloot te leggen. Om daar vervolgens een story van te maken.

Wat een ellende komt er toch voorbij. Verhalen over de herkomst van een koekje. Over de achtergrond van bordje pap. Over de roots van de pinda, de koffieboon, de plant.

Of nog erger: een tranentrekkend verhaal over hoe de twee oprichters ooit begonnen op een zolderkamer. En kijk nu toch eens. Nu maken ze voor wel tientallen klanten hele effectieve software, echt waar.

IEDEREEN BEGON OP EEN ZOLDERKAMER, stelletje storytellers.

Een verhaal moet een verhaal zijn. Geen cliché-opsomming van feitjes. En al helemaal niet vervat in een te lange moodvideo, een bedrijfsmusical of een serie tweets die nergens over gaan.

Beroeps-storytellers, jullie lijken steeds meer op de dia-avond-ooms van weleer. Jullie vervelen de wereld, jullie vervuilen Facebook. Jullie moeten de moed hebben om iets echt leuks te vertellen.

Verhalen moeten bijzonder zijn. Zijn ze dat niet, dan is er dus geen verhaal.

Vertel een echt verhaal. Of maak gewoon reclame.