Harald Dunnink (School for Moral Ambition): 'Rennen en vliegen maakt het leven leuker'

Je zit nu in Brooklyn om The School for Moral Ambition in de VS te lanceren, hoe is het daar?

‘Ja, goed! Het is goed om terug te zijn. Ik was hier van 2016 tot 2018 om The Correspondent op te zetten. Toen woonde ik in Manhattan. En daarna kwam er van alles; covid, een lief kindje… En nu zijn we aan het bouwen aan de beweging voor morele ambitie.’

Voordat we daarin duiken, even een paar stappen terug. Je begon op je 19e al met je eigen designstudio, Momkai. Dat was best jong…

‘Ik merkte toen dat mijn opleidingen niet echt gelijkliepen met hoe snel alles in de echte wereld ging. En ik vond de echte wereld eigenlijk de beste leerschool. Dus toen ik stageliep in Londen ben ik géén bijbaantje gaan zoeken, maar startte ik een onderneming en werd ontwerpen mijn bijbaantje.’

Je vertelde me een keer dat je heel erg goed had nagedacht over de naam Momkai, je koos bijvoorbeeld heel bewust voor een fantasienaam.

‘Klopt. Ik wilde een naam die geen letterlijke betekenis heeft, een mooi woordbeeld geeft, goed klinkt en die je niet verkeerd in het Engels of Nederlands kan uitspreken.’

Je dacht daar toen al heel goed over na. Is dat ook waar je het meest van geniet, een merk vanaf scratch ontwerpen – dus qua naam, concept en beeldtaal?

‘Ik wil projecten starten die ik eigenlijk niet voorbij zie komen, dus die moet ik dan maar zelf initiëren. Neem bijvoorbeeld Dutch Digital Design, een initiatief met vakbroeders om ons vak op de kaart te zetten en waar Momkai de branding voor ontwierp. De Correspondent is ook zo’n voorbeeld; ik ontmoette Rob Wijnberg die hele progressieve ideeën over de journalistiek had, waarvan ik dacht; dit moeten we grootser neerzetten. Dus een deel van de projecten die wij vanaf scratch zijn gestart, zijn mijn eigen projecten.’

Hoe ontstond The School, was Bregman een boek aan het schrijven en kwam hij naar je toe, wat vind je hiervan?

‘Ik ken Rutger al meer dan tien jaar van De Correspondent. Hij was op een gegeven moment, klaar met verhalen schrijven en wilde een boek maken. En zo ontstond het idee om met De Correspondent ook een uitgeverij te starten. Van tevoren sparren Rutger en ik altijd over het ontwerp van zijn nieuwe boeken. En bij Morele Ambitie hadden we al heel snel het idee: dit is veel meer dan een boek, dit zou een wereldwijde beweging moeten zijn. Er zijn zoveel problemen in deze tijd. Neem iets als de tabaksindustrie – die het dodelijkste product ooit maakt – waarvan we denken dat ze steeds kleiner wordt, terwijl ze in andere landen blijft groeien en met vapen ook weer een hele nieuwe golf mensen verslaafd maakt. Zo kwamen we op het idee voor een school, een soort opleiding die je kunt volgen om een positieve impact te maken. Onze andere oprichters zijn Jan-Willem van Putten die ervaring had met Charity Entrepreneurship in London, het Zweinstein voor wereldverbeteraars. Daarnaast Julia van Boven, zij werkte bij ABN Amro om het bedrijf van binnenuit te veranderen. Ze heeft er grote stappen gezet, maar het ging haar niet hard genoeg. En als laatste hebben we Ruben Timmerman, die eerst founding funder was, maar die op een gegeven moment goeie dingen in de operatie is gaan doen, zoals de hele boekhouding omtoveren.’

Jullie investeerders investeren niet omdat ze geld willen verdienen, maar vanuit een morele ambitie?

‘Ja, er zijn hele verschillende manieren hoe je een positieve impact in de samenleving kan hebben. Als vrijwilliger, het werk dat je kiest of – als je financieel onafhankelijk bent – door een donatie te doen. Dat is helemaal verweven in het initiatief. Alle royalties van het boek van Rutger, worden bijvoorbeeld ook gedoneerd aan de stichting.’

Dat is wel bijzonder.

‘Ja, dat werkt heel inspirerend, echt een soort belichaming van practice what you preach. Het is ook echt een manier om onze school financieel aan te jagen, want Rutger heeft al meer dan twee miljoen boeken verkocht wereldwijd. En als je ons het boek ziet pushen, dan is dat ook niet ongemakkelijk, want we zijn niet bezig iemand z’n portemonnee te spekken.’

Volgens mij is Rutger Bregman een rasoptimist, klikken jullie daar vooral op?

‘De basis is vertrouwen. Ik weet dat hij gewoon een harde werker is, dat hij kan leveren. Verder zijn we ons allebei bewust van het feit dat je een spotlight kan zetten op onderwerpen of mensen die anders misschien niet zo snel gezien zouden worden. Hij haalt bijvoorbeeld in Morele Ambitie, Thomas Clarkson aan

die eigenlijk de aanjager is van het abolitionisme, de beweging die strijdt voor het einde van de slavernij. Dat is iemand die onderbelicht is gebleven in de literatuur. Ik ben iemand die op de achtergrond ook podia creëert voor anderen en ik denk dat we daar klikken; wat hij met woorden kan, probeer ik in een visuele vorm te doen. En we kunnen samen gewoon heel goed groot denken.’

Jullie zijn nu een jaar bezig, lukt het om talent los te weken uit hun gouden kooi, om impact te gaan maken in de wereld?

‘Ja, zeker. We zijn Moral Ambition Circles gestart, een platform waarop je andere mensen kunt vinden die óók impact willen maken. In zo’n circle bespreek je met elkaar; wat zou een manier kunnen zijn om mijn carrière te veranderen, minder te werken of juist helemaal het roer om te gooien. Daarnaast zijn we een campagne gestart om speciale fellowships te introduceren, waarbij we mensen betalen om hun carrière te stoppen en een transitie te maken naar een baan met impact. Ook hebben we korte films gemaakt, waarin we zes mensen laten zien uit Zuid-Afrika, Australië, India, Italië, Frankrijk. Hele verschillende mensen die vaak niet eens Moral Ambition in het Engels hebben kunnen lezen, maar wel door onze Engelstalige campagnes over de fellowships geraakt zijn en nu al geswitcht zijn van baan.’

Even over de vormgeving van het merk, wat ik opvallend vind aan de beeldtaal van The School is dat ik veel parallellen zie met de beeldtaal van De Correspondent. Jouw handschrift bijvoorbeeld in het logo of de ingetogen kleuren. Heb je daar bewust voor gekozen?

‘Als ik ergens persoonlijk aan werk, dan krijgt het automatisch mijn signatuur. Dat zie je ook bij een architect of schoenontwerper; je werkt altijd vanuit een bepaalde lijn. Deels vanuit een esthetisch aspect, maar ook omdat je hebt gemerkt wat het meest effectief is om een boodschap over te brengen. Maar we hebben met Momkai ook vele nieuwe elementen gecreëerd. Eén voorbeeld is dat ik op zoek ging naar de archetypen van een school. Dat werd de Result-stoel van Friso Kramer die hij met Wim Rietveld heeft ontworpen. Een iconische Dutch design stoel, die steeds terugkomt in onze beeldtaal. Met één stoel laat ik zien; kom erbij, dit zou jouw stoel kunnen zijn. En als ik een kring van stoelen laat zien, dan wordt het een gesprek. Verder gebruik ik een crimson red – dieprood – die subtiel refereert aan Ivy League-achtige scholen. Dus je herkent misschien details uit mijn eerdere werk, maar ik breng ook weer nieuwe dingen in de mix.’

Je hebt The Correspondent eerder in de VS gelanceerd, zijn er bepaalde lessen die je daarvan meeneemt?

‘Een van de lessen is dat als je iets groots wil neerzetten en je bijvoorbeeld een boek wil verkopen in Zuid-Korea, je eerst een succes moet zijn in Amerika. Dus de Engelse taal is heel belangrijk om een zo groot mogelijk publiek te bereiken. Toen we een crowdfunding deden om The Correspondent in de VS te lanceren, werden we door mensen gesteund uit meer dan 140 landen. Toen merkten we, als je hier in de VS iets goed doet, dan bereik je zoveel mensen op zoveel plekken. Online is de wereld natuurlijk ook zo verenigd, dus dat proberen we nu nog veel beter uit te spelen, om gelijk al die mensen te bereiken in die verschillende landen.’

Terwijl je hier aan The School werkt, leid je Momkai nog en ben je ook bezig met projecten waar we het helemaal niet over gehad hebben. Ben je goed in je tijd indelen, in schakelen tussen verschillende dingen?

‘Dat vind ik het allerleukste dat er is. Als creatief denker heb je al die werelden nodig om geïnspireerd te blijven en om de kennis uit die verschillende werelden weer toe te kunnen passen. En je gebruikt die kennis om weer iets nieuws te maken. Soms vind ik het ook moeilijk. Ik maakte eerder twee podcasts, eerst Verwondering en later Memberful Design, maar de morele ambitiebeweging heeft nu 200 procent van mijn tijd nodig. Ik heb echt moeten kiezen en ben ermee gestopt. Dat schakelen betekent soms rennen en soms vliegen, maar het maakt het leven ook gewoon zo veel leuker. Ik probeer altijd een uitdaging te vinden en de lat net iets hoger te leggen. Maar wel op een manier die maakt dat je werk relevant is. We willen meer mensen in beweging brengen voor goede initiatieven. Anders zit je thuis op je bank door je socials te scrollen, en daar wordt niemand happy van.’