'Vettax' is vette onzin!

Het laat me niet los: veel mensen zijn daar écht heel dik. En dan bedoel ik niet een kilootje of 8 te zwaar, maar echt dík. Zeg 30, 40 kilo extra boven wat 'een beetje te dik' is.

Ik schrok ervan. Helemaal als ik zag wat sommige extreem dikke mensen in een restaurant tot zich nemen. Daar zou ik drie dagen van kunnen eten?

Voor alle duidelijkheid: ik ben een kilo of 8 te zwaar. Ik ben geen strakke sportieve dame die alles wat naar vet, suiker en zout riekt, verafschuwt. Integendeel. Geen persoon die een extra 'lovehandle' verschrikkelijk vindt?

Cijfers
Ik ga sinds 1993 jaarlijks een of meerdere keren per jaar naar de VS. Mijn studie Amerikanistiek is het excuus. Veertien jaar dus. En in die veertien jaar heb ik de mensen in de VS dikker zien worden. En cijfers laten zien dat mijn ogen mij niet bedriegen.

Info: het percentage mensen dat in de VS lijdt aan obesitas is in veertig jaar tijd (1960-2000) sterk gestegen, terwijl het aantal personen met een gezond gewicht sterk gedaald is.

'Het percentage volwassenen met obesitas was in de jaren 1960-1980 redelijk stabiel, maar steeg aanzienlijk in de periode 1981-1991 (van 13 tot 21 procent wat betreft de mannen en van 17 tot 26 procent wat betreft de vrouwen). De trend vervolgde zijn weg in 1999-2000 met een groeiend aantal mannen dat aan obestitas lijdt (28 procent en 34 procent van de vrouwen van de Amerikaanse bevolking).
Ongeveer 4,5 miljoen vrouwen en 3,5 miljoen mannen zijn geclassificeerd als een 'ernstig geval van obesitas'. (Bron: www.umassmemorial.org)

Voorbeeld?
Zijn de Verenigde Staten het voorportaal voor Nederland?
Ik denk het niet. Zeker, ook hier worden mensen steeds zwaarder. Maar!
Het geheim zit 'm in het aanbod van voedsel en eetgewoonten.

Als ik naar mezelf kijk?
Mijn ontbijt 's morgens thuis voordat ik op de fiets naar het werk stap, bestaat uit een kom met halfvolle biologische melk met rodevruchtencornflakes van Kellog's.

Tijdens mijn vakantie in de VS at ik in een restaurant ( '24 uur per dag open') voordat ik op pad ging, French Toast (wentelteefjes), met bacon en boter en veel, heel veel stroop of suiker of drie gigantische pancakes vol met boter en overgegoten met kleverige (maar lekkere) maple-syrup.

Stap 's middags een willekeurig Amerikaans restaurant/eetcafé binnen voor een lunch en je verorbert vervolgens het dagelijks aantal aanbevolen calorieën. In een maaltijd!

Ga een broodje bij Subway halen en je zit bijna al aan je dagelijkse tax met de hoeveelheid vet in kaas, ham en saus.
Laat staan het avondeten? Een steak van 500 gram? 1100 calorieën? Zou best kunnen.

Culturele gewoonten
Je ontkomt er bijna niet aan. En dat is het grote probleem in het gevecht tegen het Amerikaanse overgewicht: het aanbod. Het zijn culturele gewoonten en het aanbod.

Ik bedoel, 's morgens gebakken aardappelen of patat? Normaalste zaak in de VS als je 's ochtends een restaurant binnenstapt.

Ik moet er in Nederland niet aan denken, als ik 's morgens om 07.30 uur met natte haren thuis mijn ontbijt voorbereid. Maar zou ik direct na het douchen de straat op gaan en een tentje inlopen waar ze ' breakfast' serveren, dan zou ik niet twijfelen. Kom maar op met die energiebron die ik in de loop van de dag toch niet zal verbranden!

Verschil in eetgewoonten en cultuur. Nederlanders ontbijten, als ze dat al doen, thuis. De boterham met kaas in het lunchboxje is nog steeds gemeengoed, en avondeten? Dat doen we toch het liefst thuis met de echtgenoot/echtgenote en kids. Uit eten is een luxe.

Voor degenen die zich zorgen maken over mijn gewichtstoename tijdens mijn vakantie: no need to worry: ik ben ruim vier kilo afgevallen vanwege het vele hiken, daar waar ik in Nederland doordeweeks overdag hoofdzakelijk in mijn stoel achter het bureau zit.

Zie daar ook mijn argument voor het feit dat een zogenaamde 'vettax' nooit zal werken. Bewegen is het grote geheim! Hoe meer calorieën een persoon naar binnenwerkt, hoe meer die persoon zal moeten bewegen. It's that simple.
Dat is het altijd geweest: brandstof dient te worden verbrand.

Suiker, vet en zout zijn in definitie goede ingrediënten. Elk mens heeft deze stoffen nodig. In geen enkele redelijkheid kun je daar een 'vettax' op heffen.
Het gaat om de hoeveelheid en de beweging die men daar tegenover stelt. Het is zo simpel!

Het bericht afgelopen week in de krant wat betreft het opnemen van fitness/sporten in de basisverzekering: alle hulde!

Geef het voedsel niet de schuld, maar verbrand het!

Vind ik alle aandacht voor de hoeveelheid suiker, zout en vet in voedsel dan overdreven? Deels. Haal het in vredesnaam uit producten waarin het overbodig is. Chips zijn ook hartstikke lekker met 50 procent minder vet.
Maar ik blijf erbij dat suiker, zout en vet niet de boosdoeners zijn. Een 'vettax'? Vette onzin!
De boosdoeners zijn de consumenten die het verorberen. Matig! Een zak chips kan echt geen kwaad. Echt niet. Maar je moet het niet twee keer per week doen. En beweeg! Dan komt alles goed en kun je best een keer per maand bij een spannende dvd-film een zak popcorn opeten.

Zelfbeschikking, een groot goed.

(P.S. Het allerpositiefste scenario: ons lichaam loopt achter in de evolutie. Op termijn [zeg 2109] zijn we allemaal ronde tonnetjes waar bij de noodzaak ontbreekt om te bewegen. Dat doen we in onze gedachten. ;-) )