‘Het allerergste? Dat NZa-medewerkers zaken uit de krant moesten vernemen’

[door Marike van Zanten]

Twee weken na het indienen van zijn Bezwaarschrift bij de top van de Nederlandse Zorgautoriteit pleegt Arthur Gotlieb zelfmoord. Kort daarop heeft Marcel Gotlieb, de broer van Arthur, een ontmoeting met bestuursvoorzitter Theo Langejan. Als Marcel Gotlieb zich teleurgesteld voelt door de manier waarop de NZa-top omgaat met de geestelijke nalatenschap van zijn broer, neemt hij nog diezelfde dag contact op met de NRC, die erover publiceert. Met alle gevolgen van dien.

Hoe beleefde Hanneke Miedema, hoofd Corporate Communicatie en eerste woordvoerder van de NZa, dit annus horribilis? Haar persoonlijke verhaal in de vorm van een eigen ‘dossier’:

‘Zelf kom ik ook een aantal keer voor in het Bezwaarschrift van Arthur. Hij werkte aan het dossier geneesmiddelen en dat had ik destijds als woordvoerder in portefeuille. We hadden wel eens contact over een persvraag. Dan bedankte ik hem voor zijn antwoord, zei dat ik er blij mee was. Dat heeft hij opgenomen in het dossier. En dan ben ik nog maar een bijfiguur, die alleen in neutrale zin genoemd wordt. Het Bezwaarschrift staat vol met namen van collega’s. Er worden ook gesprekken bij het koffiezetapparaat weergegeven en mailtjes van medewerkers. Arthur heeft zijn verhaal heel mooi en bijna wetenschappelijk opgeschreven, met heel veel voetnoten.’

‘Toen de NRC het Bezwaarschrift bleek te hebben, wilden we het stuk het liefst zelf openbaar maken en aangeven dat we het erg vonden en zaken wilden aanpakken. Maar dan schend je de privacy van veel mensen, want je moet iedereen die in het stuk voorkomt, om toestemming vragen. Daarom hebben we het geprobeerd te anonimiseren, bijvoorbeeld door namen weg te lakken. Maar dan blijven er drie woorden staan en wordt de mist alleen maar dichter. Vanwege de privacygevoeligheid konden we het dossier dus niet zelf naar buiten brengen. Dat was mijn grootste dilemma, want daardoor lijkt het of we het in de doofpot hebben willen stoppen en dat vind ik heel erg. We kónden het dossier niet naar buiten brengen, omdat we een goed werkgever wilden zijn en onze medewerkers wilden beschermen. Daarnaast wilden we zorgvuldig handelen uit respect voor Arthur.’

Het complete verhaal van Hanneke Miedema leest u vanaf morgen in het novembernummer van Communicatie en hier.

FOTO: DUCO DE VRIES