Innovatie in het onderwijs

Gisteren was ik te gast bij Flanders DC, de Vlaamse organisatie voor ondernemingscreativiteit. Voor ondernemers, beleidsmakers, wetenschappers, onderwijs. En iedereen met een gezonde interesse in creativiteit. Het onderwerp was ‘Innovatie in het onderwijs’ met als spreker Sir Ken Robinson, de Britse auteur en professor wiens expertise inzake creativiteit en innovatie wereldwijd erkend wordt. Hij pleit voor een radicale ommezwaai van het schoolsysteem, het cultiveren van creativiteit en het accepteren van verschillende types intelligentie. Bovendien kreeg Robinson in 2005 een prijs als ‘beste conferentiespreker’ ter wereld.

Mocht er al enige interesse opgewekt zijn door de kern van zijn pleidooi, dan kan ik een video van sir Ken Robinson op TED.com van harte aanbevelen. Hij heeft namelijk niet alleen een ongelofelijk sterke boodschap, hij is ook een geweldig spreker. Met dit optreden op TED, staat zijn bijdrage op nr.1 in het populariteitslijstje van de TED-kijkers. Daarmee laat hij bijvoorbeeld Al Gore, Bill Clinton, Sergey Brin & Larry Page (Google) en Malcolm Gladwell achter zich. Alles met de boodschap: “onze scholen draaien onze creativiteit de nek om”.

Sir Ken Robinson weet op een uiterst fijne manier de huidige onderwijs methodieken aan de tand te voelen zonder dat hij daarbij op tenen gaat staan. Zijn verhaal begon gisteren met een betoog over de ‘lineaire mythe’. Dit is het systeem waarin we in opeenvolgende jaren mensen proberen op te leiden en dat daarbij weinig tot geen aandacht besteed wordt aan talent en creativiteit. Volgens Robinson is dit een overblijfsel van een industrieel verleden. Scholen lijken op fabrieken. Er komen mensen in, en de gedachte is dat als je er zoveel mogelijk informatie in stopt, ze er als gelouterde, knappe koppen uitkomen en zo klaar zijn om succesvol te zijn in de grote boze wereld. Dat was prima toen je mensen in productiesystemen en organogrammen probeerde te wurmen, maar tijden veranderen en de industriële economie brokkelt af in het Westen. Daarnaast stelt Robinson dat “onderwijs gericht is op het ontwikkelen van cognitieve intelligentie, terwijl er meer vormen van intelligentie zijn en meer talenten dan alleen goed kunne leren.”

Een voorbeeld die hij daarbij noemt is dat van de Beatles. (Sir Ken Robinson heeft het levendig en zeer amusant verteld, maar ik zal me beperken tot de kern). Tijdens muziekles op de lagere school hebben George Harrison en Paul McCartney bij elkaar in de klas gezeten. Zij hebben geen enkele aanwijzing achter gelaten dat zij de muzikale genialiteit hadden die zij inmiddels wereldkundig hebben gemaakt. Onder de ogen van de leraar heeft de helft van de Beatles muziekles gehad, maar hun talent is onopgemerkt gebleven. Robinson wilde ermee zeggen dat de voedingsbodem van scholen niet ingesteld is op het ontdekken en faciliteren van talenten waarbij de studenten zich in hun element voelen.

Ook de grote aandacht voor ADHD tegenwoordig koppelt Robinson aan het onderwijs. Deze kinderen leven in een wereld die veel sneller en vaker informatie op hen afvuurt op elk moment van de dag. Scholen en bedrijven hebben deze ontwikkeling nauwelijks gevolgd. Met het gevolg dat veel kinderen verveeld raken. De consequentie van deze situatie is dat kinderen zich gaan gedragen als overactieve springbokken. Zij kunnen hier zelf alleen niks aan doen, ze worden niet uitgedaagd. Ze kunnen hun talenten niet kwijt. Voor de medische wereld is het handig om de stempel ADHD steeds vaker te gebruiken en ook de farmaceutische wereld hoor je niet klagen. Ik klink wat cynisch, Robinson daarentegen vertelde het op een hoogst amusante manier.

Ik zou er lang over kunnen doorpraten, maar misschien het handig om het filmpje op TED te bekijken.

Daarbij wil ik jullie van harte uitnodigen om te praten over dit onderwerp en de relevantie van het verhaal voor marketing.