Ik heb onlangs Twitter van mijn telefoon gekeild. Ik werd er helemaal gek van.
Telkens als ik Twitter opende, probeerden algoritmen me in verontwaardigingsmodus te krijgen. Onder het kopje ‘aanbevolen voor jou’ kreeg ik zowel extreemrechtse als extreemlinkse tweets gesuggereerd. Intussen weten we, onder meer door het werk van Tristan Harris en Shoshana Zuboff, dat Twitter dat doet omdat ze weten dat verontwaardigde mensen meer en langer op het platform zitten. En dus kreeg ik continu triggers voorgeschoteld in de hoop dat ik zou toehappen.
Er is een tijd geweest dat ik Twitter bruikbaar vond als brainfeed. Door me te abonneren op een aantal slimme mensen kreeg ik een stroom van interessante links en gedachten om uit te tappen. Mijn coming of age op het internet was rond het jaar 2000, toen Twitter en Facebook nog niet eens bestonden en de blogosfeer groot was. Bloggers waren zich er ontzettend van bewust hoe belangrijk en kwetsbaar hun reputatie was. En dus werd er heel goed nagedacht over het formuleren van een gedachte. Het ontwerp van Twitter in tandem met de wil van het Twitter algoritme, heeft deze voorzichtigheid helemaal weggeveegd. Sterker nog: hoe meer je je gedraagt als een psychotische killer clown, hoe meer het algoritme ervoor zorgt dat je applaus krijgt van gelijkgestemden.
Het verwijderen van Twitter was het nekschot
Er zijn intussen gelukkig meer dan voldoende alternatieven om Twitter, als platform waarmee je persoonlijk en professioneel slimmer wordt, kan worden vervangen. Mijn reis in onderwerpen die me fascineren, begint tegenwoordig vaak met een podcast. The Knowledge Project is er zo eentje; een podcast van Shane Parrish, van de fenomenale blog Farnam Street, die volledig is gewijd aan technieken om beter en slimmer van te worden. (Tip: beluister het The Knowledge Project-interview met Naval Ravikant!) Maar echt: door Farnam Street te volgen en deze podcasts te beluisteren, heb ik in het voorbije jaar ongeveer twintig boeken gelezen die daar aangeraden werden.
De platformen die ons ooit hielpen om onze aandacht in goede banen te leiden, zijn nu platformen geworden die onze aandacht genadeloos proberen te kapen om ons advertenties voor te schotelen. Het verwijderen van Twitter was eigenlijk het nekschot dat ik allang had moeten geven. Ik merkte de laatste maanden dat juist trage media als boeken en podcast en hun promotors (in de vorm van nieuwsbrieven die ik zelf heb gekozen) mij eindelijk weer aan het denken en leren hebben gezet.
Ik heb intussen zo’n allergie gekregen voor clickbait content, dat ik ook boeken die van ver ruiken naar doordachte aandachtsontwerpen, zoals ‘The 7 Habits of Highly Effective People’, meteen als paria behandel. OK, toegegeven, niet helemaal... Door dit laatste boek heb ik me vorig jaar toch laten vangen… om het na dertig pagina’s uit pure ergernis uit een rijdende auto te flikkeren.
