Leve Fidan, weg met Arie

Dag lieve mensen, welkom bij weer een aflevering van onze rubriek over het menselijk tekort. In normale tijden is dat al voedselrijke grond voor stukjesschrijvers. Maar de laatste tijd is er menselijk tekort in overvloed. Een overvloed aan tekort – wat een wrange paradox.

Zou het aan Corona liggen? Verveling? Verzet tegen de sleur. Meer televisie op tv? Het aantal individuen dat zich van zijn zwakste kant laat zien lijkt hoe dan ook per week toe te nemen.
Ik denk aan de zaak Derksen vs Genee en iedereen die zich daaroverheenbemoeit.

Oei. Het zachte, langzaam vloeiende beeld van Arie Boomsma dringt zich nu aan me op. Ik wilde dat ik niet over hem begonnen was.

Wat is er mis met Arie, vraagt men mij. Alles, zeg ik dan. Arie heeft onlangs een dochter gekregen die Juniper heet. Geboren in juni, ja. Dank voor de felicitaties. Ook met Meiraapje gaat het goed. Ze heeft wat last van eczeem. Maar dat zingzegt Arie wel weg tijdens haar organische avondhapje.

Het probleem met Arie is dat hij twee dingen door elkaar haalt: de onstuitbare drang om anderen te vertellen wat goed is voor onze wereld en zijn lauwwarme behoefte aan aandacht. Arie wil vanuit zijn christelijk-metafysische mensbeeld zo graag juist handelen dat hij verzuimt te doen wat veel mensen in zijn geval als enige vorm van juist zouden zien. En dat is dat Arie voor eeuwig en altijd uit beeld verdwijnt. Wij wensen Arie een heel lang leven. Maar wel graag in een afgesloten ruimte. Met veel sit ups, hang outs en push downs. En Juniper.

In Aries kielzog  -  brrrr, Aries kielzog – struikelden we de afgelopen dagen over de opportunisten, hypocrieten en gelegenheidsethici die gretig een graantje meepikten van de pr-opportunities – dat woord bestaat vast niet voor niks - die de racismepandemie hen bood. Denk aan de adverteerders die plotsklaps  tot het verbijsterende inzicht kwamen dat een deel van hun moeizaam bij elkaar gewinkelde reclamegeld terechtkwam bij Johan Derksen. Johan Derksen die met zijn rijke en jarenlange traditie aan grappen over homoseksuelen, Marokkanen, vrouwen en transgenders altijd zo lief was voor de kijkcijfers, en dienaangaande voor de reclameomzet, dat er in geen enkele bestuurskamer ooit maar een heel klein ethisch reclamebelletje is gaan rinkelen.

Tot het spook van de reputatieschade om de hoek keek. Toen waren – om met Arie te spreken -  de meirapen gaar. De massale volkswoede bood het ‘momentum’ om een ‘krachtig signaal af te geven’ tegen racisme.
Want we zijn immers een inclusief bedrijf.

Het dieptepunt kwam zondagavond Op1 waar een andere pluimstrijker nog eens probeerde te redden wat er te redden viel. Dat was Wilfried Genee, die Johan Derksen eerst zijn aansteker leende en vervolgens de brandweer het adres van die vieze vuile pyromaan gaf. Aan Genee werden kritische vragen gesteld. De Wilfried in hem reageerde als een betrapte schooljongen - ik gooide het propje niet, ik heb alleen per ongeluk een propje gemaakt -  en werd boos op de schoolleiding aan het tafeleinde.
Zelden iemand zo kinderachtig zijn gebrek aan zelfinzicht zien etaleren.

Eigenlijk was er maar één lichtpuntje in deze polonaise van menselijk onvermogen. Wilfred met zijn platte praatjes werd zorgvuldig doorgezaagd door een stoere vrouw die zijdelings ook nog iets vond van Arie en zijn quasi-verontwaardigde adverteerders.

Fidan Ekiz heet ze.

Complotdenkers waren het op twitter roerend met haar eens en zagen in haar dwarse optreden een niet te volgen bewijs dat presentatoren bij de staatsomroep altijd links zijn.
Dat deze presentatrice niet links is, toont aan dat de omroep links is.
Als je in complotten denkt, is het bewijs overal.

Maar wat maakt het uit?
De winst van dit alles: de enige kerel – oei - in dit debat is een vrouw. Een vrouw van Turkse komaf.
Pauw zag zijn meerdere en liet haar zagen.
Fidan Ekiz. Een doodnormale Nederlandse naam.
Leve de multiculturele samenleving dus. Hoera voor de integratie.
Er is nog hoop voor Nederland.