Het klinkt bijna als een vervolg op de succesvolle film uit de jaren negentig, alleen gaat het dit keer niet om een film.
De afgelopen weken is iedereen hier in de ban van missing white woman Gabrielle Petito. We hoeven er niet veel voor te doen om op de hoogte te blijven, want de media voorzien ons bijna dagelijks van updates over de jonge, blonde vrouw die met haar verloofde een reis dwars door het land maakte. En ook al bestaat dat nieuws vaak uit niet meer dan een herhaling van de vlogs waarmee het ogenschijnlijk dolgelukkige stel ons op de hoogte hield van hun avontuur en de bodycam beelden van de politie die Gabby, die behoorlijk overstuur was, niet lang voor haar vermissing probeerde te kalmeren. Het mysterie rondom haar verdwijning blijft dankzij de aanhoudende media-aandacht, een dankbaar gespreksonderwerp.
Het heeft veel weg van de mediastorm rond de verdwijning van Natalee Holloway en Madeleine McCann, met het grote verschil dat het lichaam van Gabby uiteindelijk wél werd gevonden.
Hoewel er in de VS jaarlijks honderdduizenden vermissingen worden gemeld en hoewel binnen die statistieken zwarte mensen onevenredig veel vertegenwoordigd worden, zijn het vooral de vermiste witte vrouwen die de pers halen.
In 2004 noemde de Zwarte journalist Gwenn Ifill het beestje maar eens bij de naam: ‘the Missing White Woman Syndrome’. Wat er ook in de wereld gebeurt en hoe ernstig ook, zodra er een witte vrouw vermist wordt moet alle nieuws daarvoor een stapje opzij doen.
De oorzaak hiervan heeft te maken met ‘the Thingification’ van zwarte mensen, zoals dr. Martin Luther King Jr. dat ooit verwoordde, waarin zwarte mensen van hun menselijkheid worden ontdaan. Het wordt daardoor makkelijker om ze de meest onmenselijke dingen aan te doen. En als je daar tegenover witte vrouwen altijd op een voetstuk zet van onschuld, maagdelijk, mooi en kwetsbaar, labels die zwarte vrouwen zelden of nooit krijgen toebedeeld, ontstaat het Missing White Woman Syndrome.
Als je een vermiste zwarte vrouw van exact dezelfde leeftijd als Gabby dus niet kunt zien als jouw eigen dochter, nichtje, of haar onschuld überhaupt niet inziet, hoe kun je je dan druk maken om haar verdwijning? Hetzelfde geldt ook voor de vermissingen van Latinx, of die van oorspronkelijke Amerikanen van wie in de afgelopen tien jaar alleen al in Wyoming, dezelfde staat waar het lichaam van Gabby onlangs werd gevonden, honderden werden vermist.
Het enige positieve aan deze trieste constatering is dat Missing White Woman Syndrome inmiddels ook hot topic is in de media. Ineens duiken overal namen en foto’s van vermiste jonge mensen van kleur op. En ook de intens verdrietige ouders die niet alleen hun kind moeten missen, maar ook moeten verkroppen dat hun kinderen kennelijk niet cute genoeg zijn voor primetime televisie, krijgen eindelijk een stem en een platform. Langzaam neemt ook de bewustwording, dat elke verdwijning er altijd één te veel is, serieuzere vormen aan.
De ogen zijn nu gericht op de media.
