Als je ooit in New York hebt gewoond, blijft die stad voor altijd in je zitten, hoe ver je er ook vandaan woont, hoe lang geleden je jezelf een local mocht noemen, always a New Yorker. Het betekent ook dat je bullshit feilloos kunt scheiden van realiteit, ja zelfs in Sex and the City, de serie die jarenlang de ideale marketingstrategie was om jonge vrouwen naar de stad te lokken om ze daar het gevoel te geven dat ze even Carrie Bradshaw konden zijn en dat rondrijden in een limo niet door locals oogrollend werd weggehoond.
In de categorie bullshit valt geheid de hoeveelheid hoge hakken waarmee de hoofdrolspelers zichzelf door Manhattan bewegen. Niemand loopt op stiletto’s door Manhattan, punt. Als je stiletto’s draagt, neem je namelijk een taxi of een Uber. Niet voor niets heet dit soort ader afknellend schoeisel taxi shoes.
ok BS is het gebrek aan diversiteit in een stad met meer dan acht miljoen inwoners van wie de voorouders ooit vanuit de hele wereld hier hun inner Carrie, Miranda, Samantha, of Charlotte vonden. Ze kwamen heel sporadisch voorbij op de achtergrond tijdens feestjes, of in Magnolia Bakery, maar ze maakten zelden deel uit van de bonte inner circle van de hoofdrolspelers.
Wat wél klopt is dat zelfs in een metropool als New York vriendschappen nog behoor[1]lijk gesegregeerd zijn, dus helemaal onjuist is het beeld in de SATC reeks niet. Maar goed, bovengenoemde hakken en uit lunchen in designerkleren zijn ook niet bepaald een accurate representatie van de werkelijkheid.
And Just Like That, de Sex and the City-reboot, is wat dat betreft Woke AF en maakt korte metten met die exclusieve bubbel van haar voorganger. Niet elke recensent was daarvan gecharmeerd. Het zou te geforceerd en ongeloofwaardig zijn. Maar als je al sinds 1998 weigert uit je witte, cis bubbel te komen, of zelfs begrijpt dat iedereen zichzelf tegenwoordig mag herkennen in primetime televisie, dan is And Just Like That natuurlijk heel moeilijk te verteren. Het bereiken van inclusie is eigenlijk heel simpel.
Zo voegde het creatieve team onder anderen de getalenteerde, Afro-Amerikaanse Keli Goff aan hun schrijversteam toe en voilà, daar verschenen een vermogend, Afro-Amerikaans Eastside-koppel, ongemakkelijke situaties waarin de hoofdrolspelers te erg hun best doen zich van hun beste anti-racistische kant te laten zien naast een non-binaire Latinx, en een eindredacteur in een rolstoel, die Carrie een reprimande geeft over haar inactieve social media. En dit keer niet alleen als verplicht ingezette edelfiguranten.
Maar uiteindelijk is de zichtbaar gevorderde leeftijd van de Fab Four wel hetgene dat écht een oorverdovende, staande ovatie verdient. Inmiddels zijn de dames, net als veel van hun originele fans, de vijftig ruimschoots gepasseerd en dat mag gezien worden. Vrouwen met grijze haren, rimpels (wellicht her en der een kleine ingreep om het afscheid van de jeugdigheid een beetje te vertragen), een overleden seksleven en zelfs een versleten heup. Niks geforceerd. Eerder hoog tijd. En ik kijk uit naar alle series die dit goede voorbeeld zullen volgen.
Carol Rock is journalist, speaker en America-watcher en woont in San Francisco.
