Barbara Walters. Op de één na laatste dag van 2022 overleed ze. Ze had een mooie leeftijd bereikt, drieënnegentig. Maar indrukwekkender dan die hoge leeftijd was haar carrière en de ongetwijfeld miljoenen vrouwen die zij met haar werk tot op hoge leeftijd heeft geïnspireerd.
Ze interviewde de groten der aarde, Richard Nixon en alle Amerikaanse presidenten die volgden, Fidel Castro, Michael Jackson, Oprah Winfrey, Monica Lewinsky en zelfs Kermit en Miss Piggy schoven enthousiast bij haar aan. Ze heeft relatief kort van haar pensioen kunnen genieten gezien haar lange track record. Pas op haar vierentachtigste besloot ze, met lichte tegenzin, dat het tijd was om het stokje door te geven aan de volgende Barbara.
Oudere vrouwen, vrouwen op leeftijd, oude wijven, voor elk soort vrouw die haar forties ver achter zich heeft liggen is er een passende benaming. Het komt uiteindelijk op hetzelfde neer, hoewel de beeldvorming rondom vrouwen met een respectabele leeftijd, wat dat dan ook moge zijn, gestaag met de tijd meegaat. Maar wanneer is een vrouw zo oud dat het tijd wordt om haar, plat gezegd, af te schrijven? In Amerika lijkt die houdbaarheidsdatum voor vrouwen allang niet meer te bestaan.
Toen ik opgroeide was je na je vijftigste rijp voor je eerste bloemetjesjurk en moest je stilletjes gaan nadenken of die kittige hoge hakjes nog wel konden. De comfortabele, zachte instappers, die een harmonieus ensemble vormden met de vleeskleurige panty begonnen immers al te lonken. En afgaande op de reclamespotjes en advertenties in de damesbladen kampten deze ‘grootmoeders’ met een aaneenschakeling van allerlei gewrichtspijnen en bekkenbodemspieren die het steeds meer lieten afweten. Mannen daarentegen hadden de eeuwige jeugd of houdbaarheid. Hoe grijzer, hoe wijzer.
Tijden veranderen. Gelukkig. Langzaam maar zeker mogen vrouwen, zelfs als ze al flink over de helft van hun leven zijn, van zich laten horen. Vlijmscherpe interviewers, net als Barbara, die hun gasten het vuur aan de schenen leggen. Op het witte doek mogen ze gezien worden net als in de directiekamer, als het even kan aan het hoofd van de vergadertafel. Maar het mooiste vind ik misschien wel de Wijze Dames in Washington DC die al decennialang overtuigend hun zetel in het Capitool weten vast te houden. Zoals Nancy Pelosi.
Na het zien van de documentaire Pelosi in the House, waarin te zien is hoe ze in meer dan veertig jaar korte metten maakt met ingewikkelde vraagstukken en belangrijke nieuwe wetten er doorheen weet te krijgen, twijfelt waarschijnlijk niemand meer aan hoeveel wilskracht en werklust er nog in dat tweeëntachtig-jarige lijf zitten. En dat geldt net zo goed voor haar collega’s Eddie, Grace, Maxine en senator Dianne Feinstein. Stuk voor stuk doortastende tachtigers.
Uiteraard wordt er vaak genoeg gemopperd dat al die oudjes maar eens plaats moeten maken voor de jongere generatie en daar valt zeker wat voor te zeggen. Maar tot dusver is het die jonkies nog niet gelukt hun voorgangers van hun troon te slaan en het woord pensioen, daar wordt door de dames vooralsnog met geen woord over gerept.
Carol Rock is journalist, spreker, America-watcher en woont in San Francisco.
