Adnight en beginnersongeluk

‘Geven is het nieuwe nemen’ roepen de goeroes, dus deze week maar snel een reclamepresentatie gegeven aan een groep vaders met studerende zonen. Achternamen als Hooft Graafland, Van Wassenaer en Groeninx van Zoelen doen vermoeden dat ze het zonder mij mogelijk ook gaan redden; de eerste jonkheer valt al bij het welkomstwoord knikkebollend in slaap.

Toch geeft het een goed gevoel want de reclamewereld heeft de laatste jaren slecht voor zijn kuikens gezorgd. Vroeger werd je uit de collegebanken geplukt waarna je met een oude rot kon meelopen om het vak te leren. Nu kun je stagelopen zonder vergoeding. En zonder uitzicht op een baan want nieuwe krachten moeten ervaring hebben en direct declarabel aan de slag. Aan hun lot overgelaten. Zoals Wim T. Schippers het ooit zei: ‘Jong zijn vind ik meer iets voor de jeugd’. In San Francisco ging een reclamewerkloze deze week vermomd als Donut Delivery Man langs bij tientallen bureaus. Mocht deze infiltrant worden aangenomen, is het nog geen feest. Budget voor opleiding en verdere ontwikkeling is er niet. Terwijl de creatieve directie zich jaarlijks wel trakteert op een peperdure snoepreis naar het reclamefestival in Cannes. Logisch. Als het oorlog is, sturen we onze kinderen. En als er een feestje is, dan gaan we zelf.

Gelukkig is het tij aan het keren. Nu de reclamerecessie voorbij lijkt, hebben managers weer oog voor nieuwe oogst. Naast populaire verenigingen als Jonge Honden en RA*W was er gisteravond een nieuw initiatief: Adnight. Vijftig Amsterdamse reclamebedrijven openden hun deuren voor tweeduizend jonge reclametalenten. Kosten noch moeite werden gespaard: keynote speakers, foodtrucks, speeddating en Justin Bieber die op weg naar de Appie misschien nog even zou binnenwippen. Terecht want voor je het weet is de complete Generatie Y gevlogen naar bedrijven als Spotify, Tesla of Netflix, en komt de verwaarlozing van de kweekvijver ons nog peperduur te staan.

Als de reclamejeugd ons echt aan het hart ligt, nemen gevestigde reclamemakers volgend jaar ieder twee jonkies mee naar Cannes. Als wij paradijsvogels het Martinez, KLM en restaurant Eden-Roc solidair inruilen voor driemaal Airbnb, EasyJet en Mister Pizza, houden we nog geld over voor de gin-tonics aan de Croisette. Daar hoef je geen reclamenachtje over te slapen.

Deze column staat vandaag ook in Het Parool.