Met House of China kijkt men tijdens Amsterdam Dance Event (ADE) ook naar nieuwe groeimarkten voor de dance-industrie, in dit geval China dus. ADE biedt met House of China jaarlijks een platform om kennis op te doen, aan de hand van paneldiscussies en presentaties, over het Aziatische land waar dance het populairste genre is na pop. Rock neemt overigens de derde plaats in. Binnen de elektronische stroming is sprake van verschillende subgenres, waarbij housemuziek het populairst onder de Chinezen. De naam ‘House of China’ is dan ook te herleiden naar de populariteit van dit subgenre.
Het platform vindt sinds ADE 2018 plaats in de Balie en probeert ‘de wereld met China te verbinden en China met de wereld, waarbij de mainstream- en undergroundscene elkaar ontmoeten’, vertelt moderator Martin van de Velde. Verschillende westerse én Chinese partijen waren van de partij om hun kennis te delen.
Inzicht in de Chinese beats
House of China opende groots met de presentatie van het eigen ‘Beatsreport’: een soort jaarverslag dat inzicht moet bieden in de Chinese dance-industrie. Het rapport is opgesteld aan de hand van verschillende interviews met relevante vakmensen uit China, aangevuld met bestaande data van Nielsen.
Wat blijkt nu uit dat jaarverslag? Onder de Chinese danceliefhebbers staat 84% ervoor open om op maat gemaakte reizen te maken naar landen als de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk én Nederland, puur voor de muziek. Gemiddeld geeft deze groep jaarlijks €997,- uit. De populariteit van dancemuziek in China zorgt er ook voor dat het festivalaanbod explosief toeneemt. Waar in 2016 nog sprake was van 32 geregistreerde festivalevenementen was dat vorig jaar al meer dan 150. En dit alles ondanks alle problemen die de Chinese bureaucratie met zich meebrengt. Zo is er sprake van strenge wetgeving en is het vaak lastig om een vergunning te krijgen.
Verder blijkt dat Chinese festivals vooral muziekapps gebruiken voor hun marketingactiviteiten. Daar komt bij dat deze evenementen veel grote westerse feesten kopiëren, waardoor ze dezelfde artiesten binnenhalen en geen ruimte bieden aan lokaal talent. Het jaarverslag beschrijft ook de streamingmarkt in China. Deze wordt gedomineerd door drie grote spelers: Tencent Music Entertainment (TME), NetEase Cloud Music en Alimusic. De eerstgenoemde partij is marktleider, maar NetEase Cloud Music hoopt TME van de troon te stoten met een recente investering van Alibaba.
Er valt nog veel te halen wat betreft premium-abonnementen rondom de muziekdiensten, stelt House of China. Een betaald abonnement afnemen op een streamingsdienst maakt geen onderdeel uit van de Chinese consumentencultuur. De omzet van muziek per inwoner in China is dan ook vrij laag: €0,18. Chinese muziekliefhebbers luisteren nummers van hun favoriete artiesten vooral via freemium-diensten. In 2011 luisterde men voornamelijk muziek aan de hand van illegale downloads, maar sinds vorig jaar luistert 96% van de consument op een legale manier.
De streamingsdiensten moeten hun slaatje slaan uit advertentie-inkomsten. De elite in de Chinese muziekindustrie verdient ook geld aan de hand van het zogenaamde ‘dashang-systeem’. De consument schaft dan digitaal tegoed aan en doneert dit direct aan de artiest. Echter, een klein gedeelte van de muziekwereld profiteert hiervan, dus volgens House of China is het zaak dat het ‘normaler’ zou moeten worden om te betalen voor een muziekdienst als de industrie wil groeien.
Buitenlanders in het Chinese clubcircuit
Vanwege de groeiende populariteit van dancemuziek in het Aziatische land, is het interessant voor westerse evenementenbureaus om de oversteek te maken. Zo ook voor Daan Oomen, de creative director van de Nederlandse live experience studio Live Legends, tevens een van de deelnemers van een paneldiscussie tijdens House of China. In het Aziatische land krijgt Live Legends voet aan de grond met het clubconcept ‘One Third ⅓’. Dit concept is gebaseerd op de verdeling van de dag van de mens: acht uur wordt gespendeerd aan werk of studie, acht uur aan slaap en de overige acht uur aan ontspanning. En die ontspanning kan men vinden in de clubs die zijn ontworpen door Live Legends.
Oomen: ‘Er wordt in China veel gebruik gemaakt van technologie. Wij zien de essentie juist in de storytelling, waarbij we de technologie verbinden met de clubervaring. We werken vooral met licht, video, laser en sfx, zoals confetti en CO2. We vullen dat aan met motionsystemen waarbij we experimenteren met waterinstallaties ("aquatics", red.). Ook al kun je in China echt uitpakken, de technologie moet altijd in dienst staan van het verhaal.’
Zona, een Kroatische dj die regelmatig in China optreedt en ook onderdeel van de paneldiscussie is, kijkt zijn ogen uit in de Chinese clubs. ‘Het is bijna pervers wat daar gebeurt. Soms zijn er meer dan honderd lasers in een club, wat natuurlijk veel te veel is. Verder word je ook verblind door de honderden vierkante meters aan led-schermen in de clubs. Dat zie je niet in Europa.’ Oomen: ‘Een Chinese club is eigenlijk de extended versie van een westerse VIP-ruimte. Daarnaast heerst in China de cultuur om de club in te duiken om gezien te worden.’ Zona vult aan dat de clubbezoeker ook het geld wil laten rollen. ‘Het aantal flessen dure champagne wat er op een gemiddelde clubavond doorheen gaat, is echt niet normaal.’
Volgens Zona verschuift de dance-industrie van de club naar het festivalterrein. De dag moet namelijk nu worden geplukt, waardoor nachtbraken niet meer de norm is. Het social media-tijdperk speelt daar een rol in, volgens de aanwezigen op het podium. ‘Clubs zijn donker en grimmig, waardoor je er geen content over kunt maken voor op social media’, vertelt Zona. ‘Overdag tijdens een festival is dat makkelijker. Festivals zijn namelijk veel geschikter voor content op social media door het daglicht. Op deze manier kan de Chinese festivalbezoeker aan zijn of haar vrienden laten zien waar men geweest is om zo indruk te maken’, besluit hij.
