Afgelopen vrijdag heb ik geamuseerd gekeken naar de registratie van de uitreiking van de belangrijkste Nederlandse filmprijs. Wat mij opviel, was dat de dankbetuigingen praktisch allemaal de tijdslimiet overschreden. Dit is niet vreemd: “Hoe kun je je ook aan de tijd houden als je lyrisch bent over het kindje wat je succesvol hebt afgeleverd?” Ik vond het ook niet erg en keek gefascineerd naar de pure emotie, die van het podium mijn huiskamer in werd geregisseerd.
Toch moest ik even denken aan de flexibiliteit van tijd. Flexibiliteit van tijd? Tijd kan toch onmogelijk flexibel zijn? Inderdaad tijd is helaas inflexibel en je kunt door sneller te praten wel meer kwijt in dezelfde tijd, maar je kunt je afvragen wat er dan nog van de boodschap overblijft. Maar soms wil je in je enthousiasme zoveel vertellen!
En precies dat gebeurde tijdens de dankbetuigingen. Eerst was er bij de winnaars de complete verbazing van het winnen van een Gouden Kalf, daarna de realisatie en hieraan gekoppeld de dankbetuiging. De bedankjes waren ontroerend. Ik vond het zelfs irritant als ze afgekapt werden (eerst subtiel via een klokje, later overduidelijk via de stage manager). Ik had juist meer tijd gewild voor hun verhaal, omdat het vol uit het hart kwam en hun verhaal voldoende interessant was.
En daar zit hem de crux. Ook voor de verhalen van merken. Je dient goed na te denken hoe je dit wilt ‘regisseren’. Kies het medium afhankelijk van welk onderdeel en welke emotie van je merkverhaal je wilt overbrengen. Er zijn bijvoorbeeld cases bekend, waarin de effectiviteit exponentieel verhoogde toen er voor meer tijd gekozen werd, want de discussie blijft uiteraard kosten versus baten.
Ik vind deze klassieker van Contrex altijd nog een prachtig voorbeeld voor het nemen van de juiste hoeveelheid tijd voor een verhaal. Tot zover deze korte reflectie. And...CUT!
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!