Schinkelshoek voorzitter CMC

Jan Schinkelshoek, voormalig Tweede Kamerlid van het CDA, is de nieuwe voorzitter van Centrum voor Merk en Communicatie (CMC), de belangbehartiger voor adverterend Nederland. Hij volgt de CDA’er Hans Hillen op, die een ministerspost bekleedt in het kabinet-Rutte.
Schinkelshoek groeide op in een SGP-nest, werkte na de middelbare school als verslaggever bij het Reformatorisch Dagblad en was van 1975 tot 1983 werkzaam als parlementair redacteur voor de Haagsche Courant/Goudsche Courant. In 1983 werd hij voorlichter in dienst van de CDA-fractie in de Tweede Kamer. Schinkelshoek deed ervaring op als adverteerder in zijn rol van communicatiedirecteur bij de Rabobank. Daar werkte hij van 2001 tot en met 2006. Hij was verantwoordelijk voor de campagne rond het fictieve personage Jochem de Bruin. Het leverde hem de titel ‘communcatiemanager van het jaar 2005’ op.

Titus Ballieux van CMC zegt dat Schinkelshoek iemand is die zich in het Haagse kan presenteren en die bovendien bekend is met het vak. Dat zijn volgens hem belangrijke voorwaarden die aan elke CMC-voorzitter worden gesteld. Schinkelshoek staat voor twee dagen op de loonlijst bij CMC. Wat hij gaat verdienen maakt CMC niet bekend. Schinkelshoek houdt er naast het voorzitterschap verschillende nevenactiviteiten op na, onder andere voor een public affairs adviesbureau in Den Haag.

Schinkelshoek was zeer teleurgesteld in het feit dat hij niet is herkozen bij de Kamerverkiezingen van 9 juni 2010. Hij viste als 27ste op de kandidatenlijst van het CDA achter het net. (Het CDA behaalde 21 zetels.) 'Het is een bittere pil', zei hij toen, 'Ik had me verheugd op een nieuw rondje in het parlement. Maar het mag niet zo zijn. Er zit niks anders op dan op zoek te gaan naar ander werk. Ik ga niet bij de pakken neerzitten.’ In het persbericht van CMC laat Schinkelshoek weten dat hij het werk voor de reclamesector graag van Hans Hillen overneemt. Schinkelshoek: ‘Het gaat om een sector, de communicatiewereld, waar ik in de loop der jaren mee vergroeid ben. En die zich meer dan ooit moet laten gelden. Vooral om een gecoördineerd, doordacht en verantwoord antwoord te geven op de vraag wanneer genoeg genoeg is.’