Stilte.
De vergeten dimensie van communicatie is zwijgen. De betekenis van stilte wordt in onze cultuur onderschat. DOOR HARRY STARREN
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie
De extraverten onder ons liggen voor op de introverten in wier zwijgen we al snel onkunde vermoeden. Je moet je uitspreken, een mening hebben en vooral... niet verlegen zijn. Dat we onszelf met deze onbewuste voorkeur voor de naar buiten gekeerden tekortdoen, wordt duidelijker als we het voortdurende gekwaak van de menselijke soort gewaarworden. We zijn niet stil te krijgen.
related partner content for mobile comes here
related partner content comes here
Tijdens een bijeenkomst bij de spiritual Academy (gesticht in India en geleid door vrouwen) in Amsterdam ervoer ik het op bijzondere wijze. Op onvoorspelbare momenten, zo eens in het uur, hoorden we een kort muziekje dat ‘just a minute’ inluidde. Het bleek de oproep tot een minuutje stilte, ongeacht je bezigheden. Niet omdat er iemand zou zijn overleden, maar gewoon als een weldadig moment van rust. Het hoofd krijgt even pauze.
Toen ik de bedoeling ervan vernam, was mijn eerste reflex er een van dreigend ‘oponthoud’: een belemmering van de voortgang. Maar al snel werd ik het effect gewaar. Het vertraagde de voortgang niet, maar verdiepte de voortgang. De leegte bleek een aanvulling.
Ik ben het in management-meetings gaan toepassen. Als we – vaak gedreven door heftige emoties – door elkaar heen gingen praten en in het gewoel vooral ons eigen gelijk verstonden.
Dan stelde ik als voorzitter wel eens een korte periode van stilte voor. Na de weldadige leegte kwam het vaak voor dat onze toon veranderd was en onze bereidheid elkaar te volgen was toegenomen. We luisterden weer. En het ging weer ergens over.
Vacatures
Accountmanager New Business
SpottaExterne communicatie- en mediaspecialist
Vereniging Eigen HuisAccountmanager
Spotta
Je mond houden. Zwijgen en de stilte hoorbaar maken. Het zijn vergeten instrumenten in een wereld van doelgerichtheid die – juist daarom – al te vaak tot stilstand komt in onmacht. We slaan elkaar met teksten om de oren.
Je eigen hartslag horen en in je ademhaling je kwetsbaarheid en kracht ervaren, daar kan weinig tegenop. Zo kom je aan de ophef voorbij.
Praten kan ik wel. Luisteren lukt steeds beter. Maar de stilte laten ontstaan, dat valt niet mee. Want we zijn druktemakers, kwetterend bezorgd over de problemen die we zelf creëren, nauwelijks nog in staat de pauzeknop te vinden.
Deze column verscheen eerder in Communicatie Magazine, november 2013.
Reacties:
Om een reactie achter te laten is een account vereist.
Inloggen Word lid