Wil je publiciteit scoren? Lees Don Schothorst

En passant meldt Schothorst in dat boek dat hij ‘Melk, de Witte Motor’ en ‘Het Zwitserlevengevoel’ verzonnen heeft. Er is echter maar één witte motor waar Schothorst echt verstand van heeft. En dat is die in poedervorm. Dat heeft hem aardig in de war gebracht door de jaren heen. 

De door deze witte motor gesloopte hersenen zijn er waarschijnlijk de oorzaak van dat hij twee LinkedIn-profielen heeft aangemaakt. Daar is op de te lezen dat Don Schothorst vanaf 1968 zo’n vijfentwintig jaar in de reclame heeft doorgebracht.

Hij deed dat bij Prad, Y&R, Ogilvy&Mather, IPG, Campbell Ewald, om te eindigen bij een eigen bureau met de naam Schothorst & Partners. Ook is in dit profiel terug te lezen dat hij een echte accountman was. Account Executive, Account Director, Client Services Director, Schothorst is het allemaal geweest. 

Over het algemeen verzonnen accountmensen in de jaren zeventig en tachtig alleen torenhoge begrotingen voor klanten. Maar een reclamecampagne verzinnen kwam niet vaak voor. Desalniettemin eigent ‘De Don’ zich in het boek grote reclame-ideeën toe.

En daarmee schiet een groot deel van de creatieve industrie flink in de stress. Want in de jaarboeken van de ADCN is toch heel duidelijk te lezen wie wel die mooie ideeën heeft bedacht. Dus is er een aantal reclamecoryfeeën uit die tijd opgestaan die niet zo doorgesnoven zijn.

Creatieven als Walvisch en Obdeijn proberen de leugenaar te ontmaskeren en publicatie van het boek tegen te gaan. Met als gevolg veel publiciteit in media als de Volkskrant, het AD, Quote, en natuurlijk Adformatie.

Schothorst claimt in zijn boek ook een grote rol te hebben gespeeld bij het naar Nederland halen van Pavarotti door Harry Mens. Maar Mens, die waarschijnlijk zelf nooit iets verzonnen heeft, vindt die claim wel prima zo. 

Kortom, de gepiercete, door­gesnoven en met zweepslagen behangen Don kan het nog steeds. Reuring veroorzaken en daarmee gratis publiciteit scoren om spulletjes te verkopen. Ofwel, reclame maken.