Deze week is fotografe Robin de Puy curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Ze maakte onder veel meer de portretten voor de campagne Srebrenica is Dutch history die vorig weekend werd gelanceerd. Vijf dagen lang deelde zij haar inspiratie op de Facebook-pagina van Nils Adriaans (één bijdrage per dag), die hier - gebundeld - te zien zijn.
Robin over haar week: 'Dingen die mij inspireren zijn vaak alledaagse dingen. Alledaagse dingen waar menigeen te snel aan voorbij gaat.
Ik loop bijvoorbeeld op de markt in Parijs en zie een oude man voor me uit lopen. Het tempo is traag, zijn pak is groot, de tas in zijn linkerhand deint langzaam mee met zijn eigenaardige tred. Ik fotografeer hem niet, maar film hem stiekem heel kort met mijn telefoon. Het beeld blijft hangen en later popt het weer op als ik mijn Deense oom in zijn te grote jas zie. Ik vraag mijn oom voor me te lopen en opeens vertaalt mijn oom de herinnering aan die man in Parijs. De man waar iedereen aan voorbij liep, heeft opeens een podium.
Of Randy, een uitzonderlijke jongen wonend in een klein dorp in Nevada. Met net een andere kijk op hem, is hij opeens niet meer de zielige jongen, maar is hij de held van niet alleen zijn dorp, maar van de hele wereld.
Het alledaagse verheffen tot iets groters. Het leven groots maken door hetgeen we al kennen op een voetstuk te plaatsen. De zucht naar het groteske, maar wel met de veiligheid van herkenning, daar ligt voor mij een grote fascinatie.'
Hier haar 5 bijdragen, plus een uitsmijter:
1. Ten Meter Tower: mensen die voor het eerst in hun leven van een hoge duikplank springen
'Tijdens een van mijn Vimeo-scroll-buien kwam ik deze geweldige video van Axel Danielson & Maximilien Van Aertryck tegen. Ruim een kwartier kijk je naar mensen die voor het eerst in hun leven van een hoge duikplank gaan springen, bij wijze van een psychologisch onderzoek naar wat men doet in twijfel. Los van de vrij surrealistisch setting, werkt het bijna verslavend om hiernaar te kijken. Het is soms traag, maar de nieuwsgierigheid wint (bij mij dan althans). Hoe mensen naar adem snakken of juist niet, hoe ze heen en weer ijsberen daar op 10 meter hoogte, al die twijfelende blikken en subtiele geluidjes die mensen maken wanneer de controle losgelaten moet worden. En dan die sprong van die twee jongens in slowmotion (op 6:23)! Zo filmisch; die kleuren, de vorm van de lichamen en vooral het moment als de duikplank uit beeld is - waar kijken we dan naar?'
2. Dancing Inmates: geïnspireerd op The Shawshank Redemption
'Oké, ik ben een sucker voor dit soort dingen. Misschien is het naïef, maar ik geloof nog steeds dat er ondanks alle wijzende vingers, verschillen in achtergrond, verschillende groeperingen, opvoedingen en culturen altijd iets te vinden is wat ons bindt. Iets waar we ons allemaal in herkennen, iets waar we allemaal in meegenomen kunnen worden. Een van die dingen is dans. Deze gevangenen, de zogenaamde slechteriken, vormen samen een groep gepassioneerde (beginnende) dansers; iedere keer als ik hiernaar kijk, krijg ik een grote lach op mijn gezicht en een brok in mijn keel. Iedereen doet mee, gepassioneerd, vol overgave. Ze dansen op Michael Jackson, op Jennifer Lopez, op Queen en ga zo maar door.
Dit idee is ooit ontstaan in de Cebu Provincial Detention and Rehabilitation Center (CPDRC) op de Filippijnen. Het is een zwaarbeveiligde gevangenis waar de gevangen dagelijks les krijgen in dans als onderdeel van hun rehabilitatie en beweging/sport. Dit was ooit het initiatief van Byron Garcia die op zijn beurt weer geïnspireerd werd door de - nog altijd fantastische - film The Shawshank Redemption, waarin een gevangene (Andy, gespeeld door Tim Robbins) het voor elkaar krijgt om muziek van Mozart over de binnenplaats te laten galmen.'
3. 66 Scenes from America: Andy Warhol eet een burger
'66 Scenes from America is een Deense documentaire van Jørgen Leth, gemaakt in 1982, die willekeurige Amerikaanse "momenten" vastlegt zonder verhalend te willen zijn.
Het bekendste shot in de film (op 17:48) is dat van Andy Warhol die een hamburger eet. Als Warhol klaar is met de hamburger, is het de bedoeling dat hij zijn naam zegt en vertelt wat hij zojuist gedaan heeft. Warhol vergeet dit echter te zeggen waardoor een zeer lange en ongemakkelijk stilte valt.
Mijn favoriete deel in de film is dat van de taxichauffeurs die zichzelf voorstellen in de scène "Evening, New York" (op 29:22).'
4. Neo Matloga: het 'gewone' leven na de Apartheid
'De levensgrote werken van Neo Matloga tonen huiselijke scènes uit zijn jeugd. Matloga is geboren in Zuid-Afrika in 1993. Zijn beelden zijn een vertaling van het "gewone" leven na de Apartheid.
Het zwart, wit en grijs, de soort van collage-achtige karakters gecombineerd met houtskool - ik kan naar de beelden blijven kijken. De vreemde verhoudingen van de gezichten en lichamen, gecombineerd met hele basic huiselijke vertrekken, zorgen voor vervreemding, maar ook voor herkenning.
Een van mijn favoriete beelden is: Ntsware ka tsoekere (Kiss on lips). Matloga zegt daarover: "The work is a nod to Picasso's The Kiss. I found that such scenes of black people doing 'normal' things are absent from American or Western visual culture and are drastically under-represented. The work loosely translates to 'kiss me'."'
5. De documentaire Streetwise en de podcast S-town als toegift: indrukwekkende verhalen van de straat
'Streetwise is een documentaire van filmmaker Martin Bell en fotograaf Mary Ellen Mark (los van de documentaire ben ik ook een enorme fan van het werk van Mary Ellen Mark). Streetwise toont een rauw, maar vooral "rakend" beeld van de jongeren die opgroeien op straat. Stuk voor stuk fantastische karakters die een jaloersmakende vrijheid laten zien (en tegelijkertijd daar onvrijwillig een grote prijs voor hebben moeten betalen, denk aan het gemis van een ouder, drugsverslaving et cetera).
Erin Blackwell is een meisje dat voorkomt in de documentaire en jarenlang gevolgd werd door Mary Ellen Mark. Zo zien we haar als tiener, maar later ook als moeder. Een hele indrukwekkende documentaire.
Nu weet ik dat deze rubriek uit 5 bijdragen bestaat, maar ik heb als fotograaf nog een toegift voor de oren - na alle visuele inspiratie:
S-town is een podcast van Brian Reed, die ook Serial en This American Life maakte. TAL is overigens ook fantastisch om te luisteren. Inmiddels zijn er honderden afleveringen gemaakt. Sommige zijn lief, sommige een troost, sommige te bizar voor woorden, maar vrijwel altijd fascinerend. Een aantal favoriete afleveringen: Fiasco! (over twee agenten die "even" een eekhoorn denken te vangen), The Feater Heist (over een fluitspeler die veertjes stal uit een museum), Chip in My Brain (over een jongen die niet kan dribbelen, maar dat wel graag wil leren, en een coach die hem vervolgens hersenspoelt) of The Out Crowd (een schrijnend verhaal over het groeiende aantal vluchtelingen op de grens van Mexico en Noord-Amerika).
Maar goed, terug naar S-Town, dat andere geweldige ding van Brian Reed. Reed heeft een mail ontvangen van een man, John uit Alabama. John geeft aan dat er een bekende familie woont in zijn dorp, die voortdurend opschept over een gepleegde moord waarmee ze zijn weggekomen. Reed gaat op onderzoek uit, maar krijgt een totaal ander verhaal dan hij dacht te krijgen. In plaats van een verhaal over een verdoezelde moord, ontvouwt er zich een verhaal over een super-intelligente, eenzame klokkenmaker die het leven maar nauwelijks kon verdragen. En over klimaatveranderingen, verborgen goud, liefdes en tepelpiercings, allemaal door de ogen van een roodharige man wonend in Shit-town, oftewel Woodstock, Alabama.'
Komende week is Ismael ten Heuvel, regisseur en eigenaar van productiemaatschappij Pink Rabbit en winnaar van de Gouden Loeki 2019 (en eindeloos veel Lampen de afgelopen jaren), curator van #RPOTDFAW.
