Deze week was Emma Branderhorst, regisseur bij Pink Rabbit en recent Cannes Lions Young Director Award-winnaar, curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Vijf dagen lang deelde zij haar inspiratie op de Facebook-pagina van Nils Adriaans (één bijdrage per dag).
Branderhorst over haar week: 'Omdat ik op dit moment met twee nieuwe filmprojecten bezig ben*, merk ik dat al mijn voelsprieten open staan en ik de ruimte heb in mijn hoofd om geïnspireerd te worden. Heel leuk om daarom juist nu gevraagd te worden voor Pick of the Week. Ik neem jullie deze week graag mee in alles wat ik tegenkom wat mij inspireert en waarom.
Ik kan door veel dingen geïnspireerd raken, van een film die mij ontroert of een krantenartikel over een maatschappelijk probleem. In mijn werk (fictief en commercieel) hou ik mij voornamelijk bezig met een realistische weergave van de werkelijkheid. Alledaagse verhalen of problemen die er wel zijn, maar nog niet zoveel aandacht krijgen, verteld vanuit verschillende perspectieven. Voor mij is oprechtheid van verhalen en mensen heel belangrijk. Ik hoop dat mijn inspiraties jullie ook weer inspireren!'
Hier haar 5 pic(k)s:
1. De regisseur heeft echt gedacht ‘less is more’
'Omdat ik filmmaker ben, begin ik mijn Pick of the Week met een film. Ik heb er twee gezien dit weekend (Nowhere Special & Hit the Road), maar Nowhere Special spatte er uit voor mij.
Deze prachtige film is echt een film die ik zelf zou willen maken. Het is een super-realistisch drama zonder al te veel sentiment. De film vertelt het verhaal over een ernstig zieke vader John en zijn zoontje Michael. John zoekt een nieuw adoptie-adres voor zijn zoontje van 3. Een verhaal over leven en dood.
Wat ik zo bijzonder vind aan deze film is dat de film heel klein en dichtbij de hoofdpersonages blijft. De regisseur heeft echt gedacht ‘less is more’, en dit is ook een zin die ik zelf altijd toepas in mijn werk. Het drama van deze film zit hem helemaal in de personages en het verhaal. Het camerawerk is rustig en observerend; soms wat slordig, maar dit draagt bij aan het realisme. Je krijgt echt het gevoel van een slice-of-life, we komen als kijkers kort langs in het leven van deze personages. Geen rond verhaal, met een duidelijk begin en een happy end.
Na het zien van zo’n film kan ik direct weer reflecteren op mijn eigen scripts. Wat werkt en wat werkt er niet in deze film? Hoe kan ik dit toepassen in mijn eigen verhaal? Tip dus!'
2. De gewoontes die ze hebben met elkaar blijven zich elke vakantie weer herhalen en dat intrigeert me
'Vandaag fotografeerde ik de hele dag mijn Opa Marius en Oma Nini op de camping. Beide zijn dit jaar 87 jaar geworden en vorig jaar vierden ze hun 60-jarig huwelijk. Tot mijn 14e gingen mijn broertjes en ik elke meivakantie een paar dagen mee naar de camping, want kamperen doen ze al jaren. Van Frankrijk, Duitsland tot Spanje en nu de laatste jaren (gelukkig) in Nederland.
De gewoontes die ze hebben gemaakt met elkaar blijven zich elke vakantie weer herhalen en dat intrigeert me. Om 08:00 gaat de wekker, oma gaat ’s ochtends met haar slippers en badmuts naar het toiletgebouw. Dan draait opa zich nog even om, maar vervolgens staat hij op om de tafel te denken, thee te zetten en voor zichzelf een glas melk in te schenken. Al jaren dezelfde bordjes, kopjes en de manier van ontbijten. Zelfs de hagelslag zit nog in hetzelfde speciale busje. Daarna wordt er even gewandeld met de wandelstokken, of gefietst, want ze willen graag fit blijven. Opa doet een dutje, oma appt op haar telefoon met de kleinkinderen. Om vervolgens van de dagelijkse sigaret met een glaasje wijn te genieten.
Voor de aanmelding van de HKU (2016) heb ik mijn opa en oma thuis gefotografeerd, hierbij wilde ik ook hun gewoontes vastleggen. Deze foto’s op de camping stonden al lang op mijn lijstje. Vandaag had ik eindelijk tijd. Ik hoop dat ik ook zo oud mag worden, en zo optimistisch en opgewekt in het leven blijf staan!'
3. Kan je het een moeder kwalijk nemen?
'Vandaag stuitte ik op dit artikel van Vice. Een fotografie-reeks van moeders en dochters. 'Kan een moeder ook een vriendin zijn?' Daar gaat de fotoserie over van de Berlijnse fotograaf Lucia Jost. Aangezien ikzelf een film aan het maken ben over de complexiteit van een moeder/dochter-relatie en hoe belangrijk het is om je als dochter los te breken van een symbiotische relatie met je moeder, doe ik veel research naar het onderwerp.
Ik las in het boek De Fonteyn van Els van Steijn daarnaast het volgende: ‘Met name bij moeders zie je dat ze het kind heel hard nodig hebben om een levensinvulling te hebben. Zonder het kind voelen ze zich leeg en weten ze niet zo goed wat ze met hun leven aan moeten. Het kind vervult dan de behoefte van de moeder.'
Ik vind dat je dat ook heel erg terugziet in deze fotoreeks. De moeders zijn ontzettend betrokken bij het leven van hun dochters. Maar kan je het een moeder kwalijk nemen? Dit onderzoek ik ook in mijn korte film Ma mère et moi. Het artikel met de foto’s heb ik doorgestuurd naar mijn actrices (zie hieronder) die op dit moment ook bezig zijn met de research, ze hadden er zo tussen gekund…'
4. Het product is uiteindelijk een middel om ze weer samen te brengen
'Deze mooie commercial film zag ik vandaag. Hij is niet nieuw, maar kwam mij pas vandaag onder ogen. Waarom ik hem heb gekozen is omdat ik naast films natuurlijk ook commercials maak. In mijn werk staat het verhaal altijd voorop, ik vind het heel belangrijk dat de personages geloofwaardig zijn en dat je meeleeft in een korte tijd met de karakters.
Wat ik bijzonder vind aan commercials is dat je in extreem korte tijd ook een verhaal kan vertellen, wellicht zonder al te veel dialoog, maar je kan heel duidelijk een gevoel en een sfeer weergeven. Uiteindelijk maak je een film voor een merk, maar hoe kan je dit merk intrigerend maken in je verhaal? Voor mij wordt hierdoor het maken van commercials veel interessanter. Deze onderstaande film is bijvoorbeeld voor WhatsApp, maar de boodschap wordt heel subtiel gebracht en de film draait echt om deze twee mensen. Het product is uiteindelijk een middel om ze weer samen te brengen. Ik vind het heel mooi dat ze op deze manier de film insteken, en niet alleen maar het product doorduwen.
Zo hebben Ismael ten Heuvel en ik ook net een campagne voor McDonald’s gemaakt. Waarbij we twee jongvolwassenen volgen in hun zoektocht naar de liefde samen, om ze uiteindelijk een frietje te laten delen bij de McDonald’s.'
5. Schuldig & Dunya - Maar toch heb je de controle
'In mijn werk haal ik ontzettend veel inspiratie uit documentaires. Mijn werk is dan wel fictief, maar uit documentaires kun je vaak veel interessante dialogen of situaties halen. Soms vragen mensen wel eens waarom ik dan geen documentaires maak, omdat mijn werk realistisch en (veelal) maatschappelijk gedreven is. Maar het fijne aan fictie is juist dat je het kan sturen; je kan op een indringende manier een verhaal vertellen wat dicht bij de werkelijkheid ligt, maar toch heb je de controle.
Voor mijn film Vlekkeloos (waar Branderhorst meerdere prijzen waaronder de Cannes Lions Young Director Award mee won, red.) heb ik de documentaire-serie Schuldig van Sarah Sylbing en Ester Gould meerdere malen bekeken. Dit is een prachtige serie over mensen in schuld, gefilmd in Amsterdam-Noord. Een gesprek met schuldeisers uit deze documentaire heb ik gebruikt als inspiratie voor een telefoongesprek in Vlekkeloos. Zo blijf je heel dicht bij de realiteit.
Voor mijn nieuwe film Ma mère et moi kijk ik allerlei documentaires over moeders en dochters. Maar eentje die echt blijft hangen is de film Dunya van Tim Bary. Tim is mijn leeftijd en een hele talentvolle maker. Hij weet op indringende wijze een moeder en een dochter te portretteren. Dunya probeert, net zoals mijn hoofdpersonage, los te komen van haar moeder terwijl ze een sterke symbiotische band hebben. Gaat het haar lukken om los te breken?'
*) Emma Branderhorst werkt op dit moment aan een speelfilm over sluimerend alcoholisme bij ouders, vanuit het perspectief van het kind (nog in ontwikkeling) en aan de korte film Ma mère et moi, een road movie over de 17-jarige Kees die besloten heeft een taalcursus te volgen in Frankrijk. 'Ze wil losbreken uit de co-dependente relatie die ze heeft met haar moeder Loïs. Tijdens deze 'laatste' reis samen proberen ze te genieten, maar onuitgesproken irritaties en het naderende afscheid hangen in de lucht. Kees kan niet wachten om aan haar eigen avontuur te beginnen, terwijl Lois moeite heeft met hun veranderende relatie. Een film over leren loslaten en de complexiteit van een moeder-dochterrelatie. Een universeel thema verteld vanuit een heel persoonlijk perspectief.'
Komende week is Miles Momoh, Cultural Strategist bij Hammerfest en Board Member bij RA*W, curator van #RPOTDFAW. Miles schreef onlangs dit, met als titel: Beste Nederlandse reclame-industrie ik moet even wat kwijt...
