Deze week is Blue ter Burg, regisseur en eigenaar van productiemaatschappij Tebbernekkel, curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Tebbernekkel maakte (o.a.) The Dark Side Of Money voor N=5 en ABN Amro, waarmee het bureau afgelopen december een Eurobest Grand Prix won en verkozen werd tot Independent Agency of the Year.
Vijf dagen lang deelde hij zijn inspiratie op de Facebook-pagina van Nils Adriaans (één bijdrage per dag). Van de muziek in Easy Rider en langere reclamefictie tot lachgas, designer babies en Hans Klok.
Hier zijn 5 pic(k)s:
1. Het pistool en de kogel
'Een creatief vertelde mij weleens: "Beeld is het pistool en audio is de kogel." Het één nutteloos zonder de ander, al haal ik uit deze mooie metafoor toch een pikorde. Een pikorde die voor mij soms juist omgedraaid lijkt.
Ik ben verliefd op de melancholie en drama die in country en blues verscholen zit; waarbij ieder nummer een levensverhaal op zich lijkt, en waarbij net als met een boek je fantasie direct zijn eigen film regisseert. Maar bij het maken van mijn laatste korte film heb ik mij tijdens de postproductie toch laten overtuigen om andere moderne muziek te gebruiken. Een beslissing waar ik iedere keer over twijfelde als ik het terug keek.
Toen ik op een avond op de bank van een vriend zat en hij aan mij vroeg of ik Easy Rider wilde zien, twijfelde ik even. Oude films vind ik over het algemeen namelijk te langdradig, maar ook deze keer liet ik mij overtuigen. Wat volgde was inderdaad een lichte sleur, maar tegelijkertijd een gigantisch muzikaal feest. Het ene oude nummer nog mooier en treffender dan het andere. En daar op de bank, inmiddels met kleine oogjes, wist ik het zeker: muziek is de kogel én het pistool.'
2. 'De honger naar langere en vette reclamefictie'
'Er is niets meer tenenkrommend dan slechte product placement in fictie films. Behalve in een film als Naked Gun, waarin alles toch al idioterie is. Film als medium voor reclame kan echter ook een fantastisch huwelijk zijn. In het groeiende aanbod van on-demand platforms, lijkt er een kwaliteitswedloop te zijn ontstaan en is er een wereld geopend voor internationale makers. Deze wereld heeft zijn taalbarrière voor fictie verlaagd, en Hollywood heeft al een tijdje geen alleenrecht meer op een groot bereik.
Mooie verhalende commercials worden ook zeker gemaakt, maar deze honger naar langere en vette fictie content is iets waar Nederlandse reclame meer mee zou kunnen doen. Andere landen doen het al regelmatig. Het algemene sentiment voor een goede serie is groter dan ooit en (retorische vraag) hoe vet is het als je dat sentiment aan jouw merk kan koppelen?
De campagnes van onder andere snoepgigant Mars (heeft reeds meerdere “snackable” films gemaakt) en de Spaanse bank Santander hebben een aantal jaar geleden al bewezen dat het werkt, en ik hoop dat veel Nederlandse merken snel zullen volgen.'
- Floor 9.5 voor Skittles (onderdeel van Mars)
- Cuánto. Más allá del dinero. van Banco Santander. Bekijk hier de (kortere) case-video.
3. Het beste te bekijken zónder lachgas
'Toen ik pak 'm beet een halfjaar geleden een filmpje zag van een gast die op het dak van zijn drijvende auto vrolijk doorging met lachgasballonnen nemen, wist ik niet of ik moest lachen of huilen. De scène was bijna slapstick, maar de realiteit natuurlijk schrijnend.
Een weekje later keek ik naast me op de snelweg en zag ik wederom mensen vrolijk achter het stuur een ballon nemen. Nu veroordeel ik niet iemand of diegene iets gebruikt of niet, maar met 100 kilometer per uur lachgas in je longen jagen is niet het slimste idee. Ik besloot dan ook om een rijstrookje opzij te gaan.
Nu ben ik zelf niet altijd een heilig boontje (geweest), maar het begon bij mij, vader van een jochie van 4, toch te knagen. Wat als dit mis gaat en wat gaat hieraan vooraf? Ik kon de gedachte niet los laten dat deze zondes ouder zijn dan het kind zelf. Het resulteerde in een korte film - Ballontatstic - waarin ik die vraag heb proberen te beantwoorden.
Het beste te bekijken zónder ballon op 😉'
4. Designer babies
'De Nobelprijzen zijn eind vorig jaar weer uitgereikt en één van de winnaars waren de pioniers van CRISPR. Nu is dit niet een revolutionair nieuw chips-smaakje, maar een techniek die de wereld en de gehele samenleving op zijn kop kan zetten. In een notendop: met CRISPR kun je DNA naar wens bewerken. En hoe meer we weten hoe DNA exact in elkaar zit, hoe meer we aan kunnen passen.
Stel je voor dat wanneer je een kind krijgt, je de keuze hebt om de DNA-samenstelling te bepalen. Dat je de keuze hebt om je kind donkere of groene ogen te geven, lang of klein te maken, ziektes al voor de geboorte uit te sluiten en kan bepalen waar je kind in zal excelleren; in feite designer babies. Maar niet voor iedereen...
Gattaca, een film uit 1997, toen deze techniek nog sciencefiction was, schetst een toekomstbeeld waar de mogelijkheid van designer babies een gigantische tweesplitsing hebben veroorzaakt in de samenleving. Waar er een nieuwe boven- en onderklasse zijn ontstaan, niet bepaald door sociale status, maar door wetenschap. Waar je toekomst sowieso al bepaald wordt voor je geboorte.
Nu de wetenschap uit Gattaca inmiddels "science fact" is, hoop ik maar dat de glazen bol van de maker van de film het verder bij het verkeerde eind had.'
5. 'In ons hempje en net te kleine zwembroek liepen we vrolijk Carré binnen'
Deze week is Blue ter Burg, regisseur en mede-eigenaar van Tebber Nekkel, curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Dit is zijn vijfde en laatste keuze van de week, van vrijdag 15 januari 2021: 5. Hans Klok 'Toen ik na een zonnige middag varen in de Amsterdamse wateren werd afgezet op de Amstel samen met een goede vriend van mij, twijfelden we of we niet nog één drankje wilden drinken. We wisten onszelf te overtuigen en zetten de wandel in. We passeerden Carré toen twee vrouwen ons opeens aanspraken: "Eh heren... willen jullie misschien naar een voorstelling?" We reageerden enigszins verbaasd en misschien zelfs argwanend, maar wilden het toch wel even aanhoren. De dames hadden kaarten voor Hans Klok, maar moesten er onverwachts vandoor. Hun kaarten werden onze kaarten.
Dit was een kans die we niet wilden laten liggen. En in ons hempje en net te kleine zwembroek liepen we vrolijk Carré binnen. De zaal zat al nagenoeg vol, dus probeerden we onopvallend onze plek te vinden. Die bleek helemaal vooraan op de 1e rij te zijn.
De show ging van start en het was precies wat je wilt én verwacht bij een Hans Klok-show: spektakel waarvan je niets begrijpt. Het echte feest begon echter na ruim een half uur. Toen Hans de zaal tot stilte maande en besloot een baksteen in het publiek te gooien. Gelukkig was deze van piepschuim, maar degene die deze plastic steen ving, mocht op het podium komen. De zaal was gespannen. Hans gaf dat ding een slinger en het belandde achter in de zaal. De (on)gelukkige meneer waarbij het belandde had hier alleen helemaal geen zin in en besloot de steen door te gooien. De volgende dame bleef ook liever op haar zetel zitten en gaf de neppe baksteen een gooi. Hij belandde op mijn schoot. De tijd leek even stil te staan, alle ogen in een uitverkocht Carré op mij gericht: wat ga ik doen? Ik sprong van mijn stoel en schreeuwde voluit "ja!". Applaus volgde toen ik in mijn feloranje zwembroekje het podium opklom. Wat volgde was een minder memorabele truc, maar een overgetelijke herinnering en avond.
Het deed me denken aan de film Sliding Doors. Waar een vrouw op weg naar een afspraak net de metro mist. En op het moment dat de deuren voor haar neus sluiten, ontstaat er een parallelle verhaallijn waar deze dame de metro wél haalt. Deze schijnbaar kleine gebeurtenis heeft gigantische gevolgen waarbij zich twee totaal verschillende levens ontvouwen.
Als ik bij het afstappen van de boot had besloten om gewoon lekker naar huis te gaan, had ik misschien wel nooit in Carré gestaan. En had ik misschien ook wel nooit dit stukje geschreven.
Bij twijfel, dus altijd doen.'
Komende week is Yvonne Prins, Co-Leader/Managing Partner UM Nederland en VEA-bestuurslid, curator van #RPOTDFAW.
