Een 8 voor Trumps campagne
"The fly-over people’ . Zo worden de tientallen miljoenen Amerikanen genoemd die niet aan de Oost- of Westkust wonen. Het klootjesvolk, het plebs, de niet-elite. De mensen waar je overheen vliegt. Trump noemde ze expliciet in zijn overwinningsrede. ‘ The forgotten man and woman will never be forgotten again. We will all come together as never before.’ Het niet-gehoorde deel van de natie, de armen, de vergeten en verpauperende middenklasse - hij heeft ze weten te mobiliseren.
En hij beheerst de kunst tot mobiliseren als geen ander. Onvoorspelbaar kwalijke standpunten over vrouwen, Mexicanen, moslims? Zolang het de campagne vooruit helpt is alles geoorloofd. En als het moment om een ander, gematigder geluid vraagt: dan schakelt Trump een tandje terug. Het is kunst van het oorlogsvoeren. Of een campagne pr-technisch goed of slecht was, doet eigenlijk niet ter zake. Pas aan het eind wordt de rekening opgemaakt. En aan het eind wint de straatvechter, de proleet, de ploert. Altijd. Overal.
Hij krijgt een 8 voor zijn campagne. Omdat hij wint, tegen alle verwachtingen in. En een 2 voor zijn standpunten. Wat die ook mogen zijn.
Een 8 voor Gio
Van The Donald is het best een grote stap naar Gio. Wie-o? Gio voor vrienden, voluit Giovanni van Bronkhorst –sinds vorig seizoen trainer van…enfin, een club uit Rotterdam.
Trainer van een voetbalclub - is er een baan te bedenken waar communicatie nog belangrijker is? Op het veld, voor de camera, met het team – alles draait om de juiste woorden, de juiste houding, de juiste toon op het goede moment. Hij had het lastig, vorig jaar. Er was onrust, er werd niet gewonnen. Hij kreeg zelfs hulp van een ervaren trainer-adviseur, die ook nog eens Advocaat heette. Dodelijker kan je niet op weg geholpen worden.
Maar zie hoe Gio dit seizoen herrijst. Hoe hij na een ongekende succesreeks een te verwachten dip voor de camera neutraliseert. Zijn team heeft zojuist verloren van Go Ahead, laatste in de eredivisie. De drie voorgaande wedstrijden werd er evenmin gewonnen. Voor de camera refereert hij aan de begrafenis van de moeder van een van de spelers, de vrijdag ervoor. Dat had impact. ‘ Ik heb mijn team gecomplimenteerd’ , zegt Gio. ‘ Ze hadden het zwaar. Het was een off day.’
In drie zinnen: teambuilden, druk wegnemen, downplayen, collectief motiveren. Een keiharde acht voor Gio. Jammer voor hem dat hij weer geen kampioen wordt.
Foto: ING via Froter
Een 5 voor de communicatie over het Koninklijk Huis
Of men zich bij de RVD geen zorgen maakte over de reputatie van het Koninklijk Huis, vroeg ik de beminnelijke RVD-directeur Schrover. Aanleiding was de compensatieregeling. En de beurs voor Amalia, de kosten van de Groene Draeck. En zo konden we nog wel even. Schrover keek vies. 'Reputatiemanagement? Dat woord gebruiken we hier niet.'
Men zou het wel moeten doen. Was de heenvlucht naar Australie controversieel, want duur. De terugvlucht is dat niet. Althans niet zo duur. Wel zo controversieel. De Koning vliegt Emirates, KLMs grootste concurrent, waar hij voor onze nationale trots had moeten kiezen. Onhandig, wederom onhandig.
Hier was een statement op zijn plaats. Een koninklijk gebaar. 'Nee, ik wacht wel even op dat vliegveld. Tot zo'n mooie blauwe jongen landt.' Natuurlijk zijn er goede redenen. Maar die heb ik niet gehoord. 'De klant is koning bij KLM, maar de koning is geen klant', zei een gefrustreerde verkeersvlieger in het NOS-journaal. Zoiets heet een chiasme, of kruisstelling. Fraai.
De koning heeft echt wel een imagodingetje. Het draagvlak brokkelt. Heeft de RVD het in de gaten? Onvoldoende, vrezen wij. En dat geven we ze dan ook.
foto: M Masselink via Foter.com / CC BY-NC-ND
Een 3 voor Amerikaanse journalistiek
'There are three kind of lies', luidt het gezegde. 'Lies, damned lies en statistics'. Sinds gisteren - of beter, sinds de Brexit, moet dat zijn: Lies, damned lies, statistics and polls.
Als statistics de gestolen fiets is waarop Trump rondrijdt, zijn de Amerikaanse media de heler. Als u begrijpt wat ik bedoel. Dat de Amerikaanse NIPO's er zo stuitend naast zitten is één ding, maar dat gerenommeerde media als The New York Times, de Washington en The Huffington Post hun kritisch vermogen ten aanzien van dit soort polls volkomen kwijt lijken, zegt iets over de staat van het land. Welkom in de wereld van de fact checking. Het land van Woodward en Bernstein.
False equivalance heet het verschijnsel. Een neiging tot hypercorrectie waarbij (Amerikaanse) media de fouten van de good guy (of girl in het geval van Clinton) extra dik aanzetten, om maar niet als bevooroordeeld over het optreden van bad guy Trump over te komen. Dit lijkt me een gevalletje van het omgekeerde. Iedereen was zo overtuigd van het happy end, dat van het zwarte - maar werkelijke- scenario werd weggekeken. Trump een 9, Amerikaanse journalistiek een 3. We zijn weer een illusie armer.
