Zijn inhuldiging was immers een unieke scoringskans voor hem, met die duizenden journalisten en flink wat hoogwaardigheidsbekleders, die een boodschap mee naar huis zouden kunnen nemen.
Wat maakte hij er van? Neem die veelgeroemde soberheid waar hij meermalen naar verwees. Aanvankelijk heel geloofwaardig, want naar verluidt had hij zijn bisschoppelijk paleis toch maar mooi van de hand gedaan, reisde hij met de metro en kookte hij thuis in Buenos Aires zijn eigen potje. Weldadig eenvoudig natuurlijk. Hij had dan ook St.Franciscus gekozen als lichtend voorbeeld. Nu hadden wij in de parochie vroeger toevallig ook Franciscanen als toegewijde richtingaanwijzers naar ons zieleheil. Maar die droegen toch echt een uiterst eenvoudige, ruwharige bruine pij.
Daar zagen we dus de eerste misser van de nieuweling. Want die zag er wel eventjes wat pontificaler uit dan een Franciscaan. En om nu te zeggen dat het verschil tussen een solide gouden ring, zoals zijn voorganger droeg en een vergulde ring waar hijzelf dan genoegen mee nam, een statement van jewelste mocht heten, is toch wat overdreven.
En waarom een pausmobiel gebruikt als je ook te voet kan? Okay, hij lijkt wat mank te lopen, dus wellicht zou hij teveel ongemak van het lopen hebben ondervonden. Maar als je je laat rondrijden, doet dat nu ook weer niet eenvoudig aan. Je zet jezelf er weer mee apart: “attentie ik ben hoogwaardigheidsbekleder”. Het brommen van St.Franciscus was niet boven het gejuich van de menigte uit te horen, maar het was er ongetwijfeld.
Heimelijk hoopte ik op een echt doorbraakidee. Om de gedachte te bepalen: dat hij zou zeggen dat tijdens het eerstkomende weekend na de hoogmis alle niet strict nodige gouden kelken in het Vaticaan op het Sint Pietersplein bij opbod zouden worden verkocht. Opbrengst bestemd voor de allerarmsten, om te beginnen in een sloppenwijk in Buenos Aires. Meegeven aan zijn tegenspeler, president mevr. Kirchner. Met die uitzinnige menigte zou dat toch een recordopbrengst moeten opleveren, materieel en immaterieel? Weer geen spindoctor in zijn buurt natuurlijk !
Dus wat zagen we: een inauguratie die “een wereldshow” mocht worden genoemd. Een show van een kaliber waar de inrichters van de Olympische Spelen in Rio zich straks niet voor zouden hoeven schamen! Indrukwekkende en uniforme kleding van al die kardinalen, die ook elke dag wat anders aangetrokken hadden. Wandelend in processies die veelvuldig gerepeteerd leken; gezwaai met wierook; gezangen in een voor miljarden mensen ontoegankelijke taal. En bovendien, wees een waarnemer fijntjes, de hosties werden niet aan het gewone volk uitgedeeld. Dan kan je wel een baby kussen, maar het vermeende lichaam van Christus, zoals hosties dan worden geacht te symboliseren, was de gewone man op dat moment dus niet vergund.
Misschien ben ik te snel met oordelen en doet hij het straks alnog, maar al had hij maar midden op dat prachtige plein de Bergrede voorgelezen. De Bergrede waarin Jezus het opneemt voor de armen en zieken en zwakken en die deze Bergoglio nu tot zijn regeerprogram wenste te maken. Uitgesproken niet in zijn wat onvaste Italiaans, maar in zijn eigen stevige Spaans, trouwens toch een veel militanter aandoende taal dan dat zoetige Italiaans. Dan had onze premier Rutte die opdracht riching zwakkeren ook mooi in zijn zak moeten steken. Dan kende hij meteen de ondergrens voor zijn bezuiningsoperaties.
Onze Mark leek toch al niet op zijn sterkst. Hij gaf de paus een handje, zei weinig en wees op Willem Alexander en Máxima die hem vooraf waren gegaan, alsof hij zeggen wilde: “ik hoor bij hunnie”.
Maar misschien moest hij als liberaal weinig hebben van de geur die het pausdom de laatste tijd omringt: corruptie, financiële schandalen, sexueel misbruik, complotten binnen de curie, lekken, nog steeds tegen het homo-huwelijk. Tja, waar zou je zo’n paus dan in hemelsnaam (!) mee moeten feliciteren?
Antoine Bodar, commentariërend in de studio in Hilversum, was dan ook redelijk voorbarig met zijn bewering: “Deze paus is de juiste man op het juiste moment in de geschiedenis van de Kerk”. Maar Bodar had het ook al consequent over “Constantinopel”, terwijl de heer Erdogan en zijn geloofsgenoten het toch al zo’n 80 jaar over “Istanbul” hebben.
Laten we eerst maar eens wachten tot Franciscus de daden bij zijn woorden voegt: “reiniging”en “soberheid”. Een krachtig regeringsprogramma die twee woorden, dat wel. Maar vooralsnog is zijn eerste p.r.-campagne nog teveel in liturgische schoonheid gestorven. Voor de armen is er nog lang geen witte rook.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!