Morgen Moederdag. Dus vandaag gekkenhuis bij de nieuwe Blokker, om niet te zeggen: Sex in the City. Vanavond knokpartijen bij de Shell om de laatste boeketten. Om al die goedbedoelde meuk morgenochtend -met door kinderhandjes geproduceerde croissants en jus d’orange- bij mama in bed te dumpen. Ja, sinds 1925 is ons op de tweede zondag in mei geen moeite te veel. En de traditie gaat verder terug. De katholieke Kerk eert Maria Magdalena. De oude Grieken eerden Rhea, de moeder van de goden. Zelf breng ik trouw een boeketje op het graf van mijn moeder, maar met de croissants ben ik gestopt.
Ook adverteerders zijn gek op hun reclamemoeders. En verbeelden ze in alle soorten en maten. De verzorgende moeder van Unox. De stamppotmoeder van Lidl. De geestige moeder van Jumbo. De Libanese moeder van Knorr. De moederkloek is de hoeksteen van de reclamesamenleving. De Hema maakte zelfs een ode aan alle soorten moeders. Prachtig, al had de nagellakaanbieding voor ‘moeders die er niet meer zijn’ niet gehoeven. Mijn moeder laat weten er geen gebruik van te maken.
Maar dat is binnenkort afgelopen. Tenminste als het aan Bussemaker ligt. Voor Jet geen thuismoedertjes maar carrièretijgers, die de top van ons bedrijfsleven helpen aan haar quotum van dertig procent. Niet doof voor het emancipatiegeluid past de adverteerder zich aan. In de sympathieke KLM-reclame zien we een nachtlampvliegtuigje. Het aantal verlichte vliegtuigraampjes is het aantal nachtjes slapen voordat niet papa thuiskomt van zakenreis, maar mama. En zelfs het altijd familiezieke Douwe Egberts verbaast ons met een commercial waarin mama op reis gaat. En papa ruzie heeft met de oven en het huishouden in lichterlaaie zet.
We moeten het moederschap niet ideologiseren maar als we deze moderne fratsen doortrekken, zijn we in nog geen jaar tijd niet alleen Zwarte Piet en Vrolijk Pasen kwijt, maar ook onze Moederdag. Een harteloze hattrick met grote gevolgen. Er gaan zonder meer koppen rollen bij Danerolles. Unoxkinderen zitten moederziel alleen rond verpieterde stamppot. En Sire moet uitrukken met de crisiscampagne: ‘Wie is toch die vrouw die op zondag altijd het vlees komt snijden’. Ik zet de bloemen in een Blokkervaasje, en maak nog even een diepe buiging voor moeder.
Deze column verschijnt vandaag ook in Het Parool.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!