Een invalide joodse neger

John Olivieira schrijft een opiniestuk in Adformatie, waarin hij evenwichtig en rustig zijn standpunt uiteen zet. Toch heb ik er moeite mee.

Er valt al sinds jaar en dag heel wat af te emanciperen in de wereld. Een moeizaam en pijnlijk proces, waarvan we nogal eens geneigd zijn het te vroeg te sluiten. Negers? ‘Geëmancipeerd!’. Vrouwen: ‘Kom op zeg, begin daar nou niet weer over. Ze mogen toch stemmen?’

Emancipatie duurt in werkelijkheid generaties lang, want discriminatie wordt als discutabel cultuurgoed doorgegeven. Kijk maar naar Amerika, waar het zelfs in 2015 voor Afro-Americans oppassen geblazen is voor schietgrage wetsdienaren.

Discriminatie is van alle tijden (zelfs minderheidsgroeperingen onderling discrimineren elkaar), en naar ik vrees ook van de toekomst. Ik weet dat we moeten oppassen met te snel zeggen dat wij daar geen last van hebben.

Terug naar de reclamewereld.  Al jaren valt mij op dat de meeste bureaus overwegend blank zijn, en geleid worden door mannen. Er heerst een macho werkcultuur, waarin weinig of geen plaats is voor frivoliteiten als deeltijdbanen of ouderschapsverlof. Niet de meest vooruitstrevende branche van Nederland, denk ik zo. 

Maar is dat erg? Of is het zelfs verwijtbaar? Dat zou het zijn wanneer er mensen actief bij de poort worden geweerd. Die op basis van huidskleur, seksuele voorkeur of religie er niet in komen.  En daar merk ik als personeelsbemiddelaar helemaal niets van.

Wat ik wel merk, is dat tussen al die mensen die zich bij mij melden om over een (nieuwe) baan te praten, er nauwelijks niet-blanken zitten. Heel opmerkelijk, iets wat ik niet kan verklaren.

Er is mijns inziens dan ook helemaal geen aanleiding voor wat John Olivieira wil als hij het heeft over ‘zelfreflectie’ of zelfs een ‘bizarre ontkenning’. Zijn we nu ineens ‘zelfgenoegzaam’, en verkeren we daarom in een toestand van ‘achteruitgang’ en leven we in een ‘bubbel’?  Allemaal termen die neigen naar een beschuldiging. Termen die zeggen dat we er maar eens goed over na moeten denken wat we eigenlijk allemaal aanrichten, en dat we moeten stoppen de realiteit te ontkennen.

Waar is die neiging eigenlijk op gefundeerd?  Ik bemiddel al 20 jaar personeel voor de reclame en claim daar een goed inzicht in te hebben.  De enige discriminatie die ik dagelijks bespeur is die ten opzichte van de 45-plussers. Maar daar hebben we het een andere keer wel over.

Over de allochtonen/autochtonen-discussie maak ik me voor de reclame niet druk. Omdat het mijn overtuiging is dat een goed portfolio of een sterke strategie altijd boven komt drijven. Ook als deze  van een invalide joodse neger afkomstig zijn.