In 2018 studeerde Lieselot Elzinga af aan de Rietveld Academie in Amsterdam met de collectie ‘Baby’s Berzerk’ – tevens de naam van haar bandje. Nu al heeft ze – samen met Miro Hämäläinen – haar eigen label, genaamd Elzinga, en verkoopt ze haar kleding bij de Engelse luxe e-tailer Matches Fashion.
‘Nou, je krijgt er heel veel publiciteit door, want er kijken 70 miljoen mensen naar. Als je het dan een beetje leuk aanpakt en je valt op, dan kan het wel wat voor je betekenen.’
‘Mijn vader is muzikant en hij zit in verschillende bandjes. Zijn vrienden ook. Dus zo zaten ik en mijn vriendinnen een beetje in de muziekscene. En omdat we als pubers in de alternatieve hoek zaten, begonnen we een punkband.’
‘Jazeker, punk gaat over de expressie. Op de kunstacademie kwam ik erachter dat je die muzikale benadering ook visueel kunt maken. Met muziek probeer ik een reactie bij het publiek op te roepen en dat wil ik ook met mijn modeshows doen.’
‘Ik denk het wel. Mijn ouders zijn best wel praktisch. Als mijn vader of moeder een idee had, dan gingen ze dat gelijk maken. Als kind neem je dat over. Ik maak dingen niet onnodig complex, maar ga meteen tot actie over.’
‘Ik kan ergens wel heel erg induiken, want ik vind het belangrijk om veel achtergrondinformatie te hebben. Maar dat is niet per se als research bedoeld.’
‘Ik wilde eigenlijk gewoon naar de kunstacademie en mode studeren. Maar ik vond het eng om die toelatingen te doen. En ik wilde me afzetten tegen mijn ouders. Uiteindelijk heb ik het slechts vijf maanden volgehouden, toen wilde ik iets gaan maken.’
‘Ik heb er zeven jaar over gedaan. Ben in eerste instantie naar Gent gegaan. Maar dat was te schools. In België willen ze je voorbereiden op de mode-industrie die echt de hel is. Het ging niet zozeer om je eigen ideeën, maar dat je van bovenaf commando’s kunt ontvangen en uitvoeren. Dus na een jaar ben ik naar de Rietveld gegaan.’
‘Ja, precies. En ik was ook breed geïnteresseerd. In Gent verwachtte men dat ik alles zou opgeven, terwijl ik elke weekend terugging naar Amsterdam om met m’n bandje te repeteren. Ik heb ook nog acht maanden in London gezeten voor stage, dat was echt te gek, daar is men nog vrijer dan hier, want minder conceptueel. Dat maakt het eindresultaat superpersoonlijk. Soms wel wat weird, maar ook heel modieus.’
‘Ja. Vlak erna ben ik benaderd door een agentschap in Amsterdam, Parrot Agency. Zij zeiden; als je deze collectie maakt, maar dan op zo’n manier dat mensen het echt kunnen dragen, dan kunnen we het verkopen. Mijn collectie was gemaakt van plastic en tape, dus niet echt voor de winkel. Ze hebben ons daarna vrij snel kunnen linken aan Matches Fashion.’
‘Ja, precies. Toen ben ik met Miro gaan samenwerken. We hebben elkaar ontmoet op de Rietveld en hij was altijd een soort van het tegenovergestelde van mij. Ik heb nooit geduld, best veel ideeën, maak er nooit een af, alles gaat supersnel. Miro heeft geduld en kan iets helemaal tot het einde doorzetten. Hij is ook veel verfijnder. Dus toen dacht ik; waarschijnlijk wordt dit een goede combinatie.’
[Miro komt er even bijzitten]
Lieselot: ‘Op de Rietveld hielpen we elkaar een beetje met projecten. Zo kwamen we erachter dat ons handschrift wel op elkaar lijkt.’
Miro: ‘We houden allebei van de grote lijnen en niet al te veel details. Maar Lieselot begint met tekenen. Vanuit de tekeningen bedenken we dan samen hoe we het concreet kunnen maken. Daarna neem ik het steeds meer over. Ik maak de vertaling naar een product, dat door een fabriek gemaakt kan worden.’
Miro: ‘We hebben de afspraak dat Lieselot de beslissingen neemt die het merk bepalen, want het is háár achtergrond. Daarom is het makkelijker voor mij om dingen los te laten. Ik denk trouwens dat wrijving sowieso goed is, omdat de grenzen van het concept getest moeten worden. En als Lieselot de collectie tegenover anderen moet verdedigen, dan is ze beter voorbereid als wij er al een discussie over hebben gehad.’
Lieselot: ‘Ik zou wel naar het buitenland willen verhuizen. Gewoon alles oppakken en ergens anders hetzelfde gaan doen. We zaten bijvoorbeeld te denken aan Berlijn. Onze droom was eerst om in London te gaan wonen, want de scene is daar het leukste, qua mode en muziek, maar door Brexit wordt dat misschien wel moeilijk.’
Miro: ‘Juist door Brexit wil ik wel naar Engeland. Omdat het meer buiten bereik is. Als iemand zegt dat ik iets niet mag, dan wil het juist.’
[Miro gaat weer aan het werk]
‘Alles is al een keer gedaan. Maar ik heb heel veel verschillende invloeden. Juist door de invloeden die ík gebruik, wordt het toch weer persoonlijk. Daar vertrouw ik op.’
Wat ik wel vervelend vind aan die industrie is dat ze altijd meer willen.
‘Als muzikant heb ik geleerd dat je als vrouw niet altijd serieus wordt genomen. Dat er bijvoorbeeld een keer iemand halverwege een nummer uit het publiek op het podium kwam om mijn versterker goed af te stellen. Dat is best vernederend. Ik merkte dat als we er op het podium hypervrouwelijk uitzagen, we meer een afstand creëerden en daardoor voelde we ons zekerder.’
‘Mode werkt als een soort grote stroom aan ideeën die ongeveer op hetzelfde moment naar de markt gebracht worden, omdat het gewoon in de lucht hangt. Dus je wil heel snel zijn. Ik vind het leuk dat je een platform hebt om steeds iets nieuws te doen. En dat de industrie dan op jou wacht in plaats van andersom. Wat ik wel vervelend vind aan die industrie is dat ze altijd meer willen; de collectie moet steeds weer groter. Eerst vijftien looks. En dan drie maanden later twintig looks. En daarna dertig. Elk seizoen groter. Dan moet je als bedrijf groeien, maar misschien wil ik dat wel niet.’
‘Dat doen we nu ook. Maar het gevaar is misschien dat als je niet groeit je minder relevant wordt. Voor de pers bijvoorbeeld.’
‘Ja, er komt een single uit bij Bongo Joe uit Zwitserland. En we hebben een platendeal voor twee platen met het label Toy Tonics.’
‘Misschien wel qua drukte, maar ik zie het ook als een aanvulling. Het kan ook groei met zich meebrengen. Voor de esthetiek bijvoorbeeld.’
‘Ik weet dat niet zo goed. Ik werk vijf dagen per week en in het weekend doe ik dingen met m’n band. En ik vind het belangrijk om veel mensen te zien. Daarin ben ik best sociaal.’
Ik heb nooit geduld, best veel ideeën, maak er nooit een af, alles gaat supersnel
‘Nee, totaal niet! Wat misschien helpt is dat ik het niet zo heel erg vind om controle te verliezen, dus om dingen uit handen te geven, creatief gezien.’
‘Ja. Ik heb nu bijvoorbeeld iemand die onze patronen doet, die let heel erg op de details. Dat werkt heel fijn. Je hebt er wel een soort van zelfvertrouwen voor nodig, dat het wel goed komt. Dat is wat mensen er eng aan vinden; ze zijn bang dat het helemaal mis gaat. Ik denk; ik brei het wel weer aan elkaar.’
‘Ja, ik ben wel een beetje onzeker over wat ik maak, maar ik heb me er gewoon bij neergelegd dat wat ik maak, is wat ik maak.’
‘Ik ben al succesvol, omdat ik mezelf kan onderhouden met mijn kunst. Ik ben er trots op dat ons oorspronkelijke idee nu groter is dan onszelf. Maar ik zou mezelf pas écht als succesvol omschrijven als ik op internationale schaal dingen hebt gedaan waarvan mensen zeggen; dat is écht anders. Waardoor je hun kijk op mode verandert.’
In de serie Creative Achievers gaat Wouter Boon op zoek naar de geheimen van creatief succes. Luister naar het volledige interview met Lieselot Elzinga via creative-achievers.com of een van de andere bekende podcastplatforms.
