Talentspotting. Creatief, documentairemaker en levensfilosoof Christiana Rigaud is initiatiefneemster van het korte filmproject: No Man’s land: Een kaleidoscopisch portret van een stil geworden stad, Amsterdam. Ontwikkeld in co-creatie met art director Luna Michel, rond de eerste lockdown. Hierin portretteert ze elf creatieve en bekende Amsterdammers. De film toont de personen met een ongepolijste kwetsbaarheid, sprekend over persoonlijke onzekerheid. Hoe lang duurt dit nog? Waar gaat het naartoe? De documentaire is stil, ruw en geschoten op 35mm film. Het visuele huzarenstuk is een van de Passion Projects van Rigaud, die zelf opgroeide in in een kindertehuis.
Nu is ze een paar maanden op Ibiza, een gouden kooi momenteel. Ze vertelt over haar twee kanten.
Korte film - No Man's Land
'Ik verkoop soms mijn ziel aan de duivel'
Ze was strategisch conceptontwikkelaar in de reclamewereld bij creatief collectief
First Day Of Spring, maar noemt zich een ‘niet-ideologisch gedreven inspirator’ en wil ze de denkkaders in de wereld verruimen. ‘Ik verkoop soms mijn ziel aan de duivel – de reclame - om de parels van creativiteit te kunnen ontwikkelen. Ik wil de echte mens laten zien, ongescript, die verkeert in onzekerheid, stigma’s van zich afschuddend of juist trots uitdragend.’ Ze spreekt met de wijsheid van een denker uit de Griekse oudheid. ‘Ik beweeg me niet naar een Holy Grail, want die is er niet. Het proces van de reis is heilig.’
Haar Passion Projects kregen meer richting na een terroristische aanslag recht onder haar balkon aan de Ramblas in Barcelona. Met haar bewezen talent voor conceptontwikkeling waarmee ze ‘hoereerde voor merken’ nam ze een andere afslag. Of zoals een van de personen in haar film het vertaalt: ‘Ze werd veroordeeld tot optimisme.' Bewuster van het leven schudde ze het ‘juk der verwachtingen’ van zich af.
Stigma's in de maatschappij
‘Met dat geloof heb ik ook samen met Michel in Brazilië onder andere een portretserie gemaakt, die nu op de plank ligt: 'Beyond Borders’. Deze serie gaat over stigma’s die in de maatschappij leven en hoe mensen ermee omgaan.’
Ze keek mee over de schouders van de bewoners die in de favela’s in armoede leven. ‘Ik zag dat de mensen het stigma dat de samenleving ze heeft gegeven trots uitdroegen.’ Dat verbaasde haar. ‘Als ik kijk naar mijn leven vroeger in een kindertehuis... Ik had het idee dat iedereen dacht dat ik voor galg en rad opgroeide en had zelf het gevoel dat niemand een stuiver om me gaf. Ik zette me daar juist tegen af. Vocht ertegen.’
Rigaud bouwt haar concepten tegenwoordig rondom inspiratie, ook zonder winstoog- merk. ‘Ik vind het vervelend als het hele creatieve proces binnen kaders moet blijven omdat het bij een merk past. Dan moet het een opgedrongen purpose-boodschap bevatten en zijn alle scherpe randjes afgevijld omdat er misschien wel iemand aanstoot aanneemt.’
Ze noemt het proces van ‘reversed pitching’ als ideaal. ‘Een film, campagne of kunst ontwikkelen zoals ik het zie met de mensen met wie ik werk, om uit dat werk de merken te laten kiezen. Zodat het past bij het merk. Dan blijft het werk bijzonder, echt. Op die manier zouden we ook meer creatieve campagnes zien met een ziel. Natuurlijk begrijp ik goed dat funding nodig is voordat je dat werk kan maken.
Maagdelijk canvas
Maar stel nou dat al het werk begint op een maagdelijk canvas, waar je als creatief ontwikkelaar zelf de penseelstreken over uitveegt...’ Precies zoals ook de subtitel van No Man’s Land luidt.
Het interview met Rigaud is terug te vinden in #6 van 2020 van het vakblad Adformatie dat dat deze week verschenen is.
Lees ook: No Man’s Land: een kaleidoscopisch portret van een stil geworden stad
