Professionals in middle-managementfuncties willen vooral voor niemand onder doen. Ze voelen zich gelijk aan topondernemers en meten zich eigenlijk alleen aan de bestuursvoorzitter. Toen managementbladen en vakpers over CEO's gingen schrijven als over voetbalhelden en filmsterren, vonden ze dat zij ook 'chief' van iets moesten zijn.
Dus is de eindverantwoordelijke voor inkoop geen 'hoofd inkoop' meer, maar Chief Purchase Officer. Hij heeft zelfs een eigen MT, maar dat is niet genoeg.
Natuurlijk, iedereen wil op zijn werk serieus genomen worden. Vooral in Nederland willen managers dat hun afdeling, hun domein, vertegenwoordigd wordt in de board, de raad van bestuur. Pas dan voelen ze zich serieus genomen. Als bijkomend effect maken ze dan zelf ook kans om in de board te komen, wel zo prettig vooruitzicht.
We kennen nu dus inmiddels de Chief Purchase Officer, Chief Marketing Officer, Chief Operating Officer en zo gaat de lijst maar door.
C-'iets' zijn, betekent dat je bijna de CEO bent en dat je dus thuis hoort in de board. Het liefst wil iedere functionaris voor zijn specialisme in de 'board'. Dus wordt er plaats gemaakt voor legal, IT security, facilities, fleet management, employee benefits, enzovoorts.
Deze hilarische beslissing heeft ervoor gezorgd dat boards zo groot zijn geworden dat vlot beslissen niet meer gaat. Immers, te veel nuance is onhandig bij het doorhakken van knopen. Terwijl we juist zo'n behoefte hebben aan krachtig leiderschap vandaag de dag.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!