Beyonce's visual album: een nieuwe standaard voor muziekmarketing?

Geen singels, geen sneak peaks, geen gelekte video's, geen reeks openhartige interviews in alle bladen en geen ander promotioneel kunst en vliegwerk. Ineens was het er, om middernacht in de iTunes-store: een geheel nieuw, onaangekondigd album van Beyonce. Een visueel album wel te verstaan, bestaande uit 14 nummers en 17 video's. De video's zijn niet los verkrijgbaar, maar alleen in de vorm van het hele visuele album voor een bedrag van 15,99 dollar. Vanaf 20 december zijn ook de losse tracks beschikbaar en binnenkort liggen ook de DVD's en CD's in de winkel.

Wie van mening is dat men in dit YouTube-tijdperk niet bereid is om voor muziekvideo's te betalen, kan zich achter de oren krabben. In de eerste drie uur werd het album online al 300.000 keer gekocht. Na vier dagen stond de teller bijna op 600.000, waarmee dit album Beyonce haar de beste verkoopresultaten in de eerste week opleverde en een plek bovenaan de Billboard 200 lijst. En natuurlijk levert deze surprise release zonder enige mediapromotie, een ongekende storm van media aandacht op. Gratis en voor niets.

beyonce album.png

Leuk voor Beyonce, kunt u denken, maar het is op z'n minst een opvallende move en een interessant experiment in een industrie die naarstig op zoek is naar nieuwe verdienmodellen en innovatieve manieren om muziek aan de man te brengen.

Beyonce verklaarde voor deze nieuwe vorm te hebben gekozen, omdat de traditionele manier van muziek uitbrengen 'haar verveelde'. Met het in één keer uitbrengen van alle videoclips van het nieuwe album, lijkt Beyonce aan te sluiten op de 'all you can eat'-trend die Netlflix zette, door alle afleveringen van de serie House of Cards in één keer uit te brengen.

Voor alle markten die strijden tegen de gratis beschikbaarheid van content op internet, is het interessant om te signaleren dat de doelgroep best bereid blijkt om (flink) te betalen, zo lang je ze maar precies geeft wat ze willen.

Uiteraard zal zo'n surprise release voor een superster als Beyonce net even wat voordeliger uitpakken dan voor een beginnend bandje, maar het idee biedt op z'n minst voer voor discussie:

Is dit een typisch geval van een mooie toevalstreffer? Of heeft Beyonce hier de weg vrijgemaakt voor een meer innovatieve vorm van muziekmarketing?