Transformation is not for pussies

Terwijl de hele wereld rap aan het transformeren is, wil het profiel van de Fortune 500 ceo’s -voorzichtige blanke mannen- nog niet lekker meeveranderen. Ze worden niet gerecruteerd uit de wereld van zieners en vernieuwers.

Nee, in de wereld waar achterban en beurs regeert, is don’t rock the boat het devies. En gaat de voorkeur volgens BCG dus niet uit naar cmo’s, maar naar voormalig cfo’s of coo’s. De betere rekenmeesters en opdewinkelpassers.

Wat helemaal zo gek niet is want transformaties kosten serieus geld en iemand moet dat tevoorschijn toveren. Dus wordt er even flink aan de organisatieboom geschud en gaat het fileermes in de operationele kosten. Waarna de financiële parameters gegarandeerd weer geruststellend omhoog kruipen.

The long and the short of it

Maar juist dan is het oppassen geblazen. Want grijpgrage disrupters zijn gek op sitting ducks en ruiken angstzweet van kilometers afstand. ROI-goeroes Les Binet en Peter Field hebben in hun boek The Long and the Short of it allang aangetoond dat korte termijn inspanningen niet leiden tot langdurig succes. Nee, voor de hockeystick is meer nodig.

Om het vertrouwen van markt, investeerders en medewerkers te herwinnen, moet de ceo met het charisma van Che Guevara en een aanstekelijk verhaal op de proppen komen. En dat met een beetje Amerikaans showgevoel leuk kunnen brengen. 

We schrijven 1897. Omdat er ongerustheid was over food safety, stelde H.J. Heinz zijn fabrieken open voor publieke rondleidingen. In 1984 liet Steve Jobs zijn nieuwe computer zichzelf presenteren: ‘Hello, I’m Macintosh’. John Legere, de langharige cowboy-ceo van T-Mobile USA betaalt medewerkers 20$ om een vraag te stellen      en 100$ om een vraag te zingen. Ook huurde hij vliegtuigjes om bij concurrerende hoofdkantoren beledigende teksten in de lucht schrijven.

Wereldvreemd

Dat Thinking Big ook prima in de Lage Landen kan, bewees NS-baas Van Boxtel die zich voor zijn transitie naar windenergie tot spugens toe rond liet draaien aan een molenwiek. Om bestuurders en marketeers uit hun ivoren toren te halen, bouwde Tex Gunning in Unilevers hoofdkantoor overal keukens tot in de boardroom.

Wereldvreemdgeraakte medewerkers werden elke week naar de supermarkt gestuurd om voor een modaal bedrag spullen in te slaan waarmee voor collega’s gekookt moest worden. Verder organiseerde hij een bedrijfsuitje met tourbussen die niet bleken te stoppen bij een pretpark of sterrenrestaurant, maar middenin een weiland. Nadat iedereen zich rond een gigantische kuil met afval had verzameld, onthulde de ceo dat dit het afval betrof dat Unilever in een maand produceerde.

De moraal van dit verhaal: we mogen in Nederland weinig op hebben met ceo-celebs, maar moeten ook niet overdrijven. Het grootste risico vandaag de dag is om geen risico te nemen. Een ceo die verandering serieus neemt, gooit vandaag nog alle corporate pakken op een hoop. Maakt van de boardroom een warroom. Zet AC/DC op 10. Ruilt storytelling in voor storystunting. En maakt van transformatie een aanstekelijk feestje.