Backchannel is Backstabber?

Vandaag bij MoMO geweest. De tiende editie van de Mobile Monday, in de Rode Hoed. Een gevarieerd programma, met veel korte bijdragen. De één duidelijk beter dan de ander. Christine Karman en Iskander Smit deden het voor de pauze goed. Na de pauze was het vooral Gerd Leonhard die een erg goed verhaal had over the future of mobile media & content. Daar zou ik graag wat meer over vertellen, ware het niet dat hetgeen me het meest is bijgebleven van de middag de enorm dominante aanwezigheid was van de zogeheten Backchannel.

Een Backchannel is een groot scherm, achter de spreker, waarop live allerlei Tweets van het twitterende publiek verschijnen. Idealiter gaat het dan om zinvolle bijdragen aan de discussie, mogelijke vragen voor de spreker e.d. Zoals het bij MoMo werd toegepast schiet het zijn doel echter sterk voorbij. ik zou hier wel even een verontwaardigd stuk over schrijven, maar zag toen dat Jeroen Mirck op zijn eigen blog én in een Emerce discussie dit ook al heeft opgeworpen. Voor de argumenten voor en tegen verwijs ik dan ook graag naar deze discussies.

Wat wel jammer is, is dat er met de belangrijkste argumenten van die discussies niets gedaan is. Belangrijke voorwaarde voor het geslaagd inzetten van een backchannel via Twitter is dat er met mate, en gemodereerd getweet wordt. Als je echt wilt dat er vragen worden opgegooid waar een spreker iets mee kan, dan kun je simpelweg niet een continue brei van voortscrollende tweets als bron hanteren. Elke tien seconden een tweet! Dus zelfs de meest briljante vraag bleef maximaal een minuut op het scherm.

En helaas was het merendeel van de opmerkingen verre van briljant, baldadig, verveeld, zogenaamd humoristisch, en vooral narcistisch (mensen die foto's van zichzelf naar het Backchannel sturen, what's the point?!). Dus van enige toegevoegde waarde was geen sprake. De sprekers werden er niet scherper van, en doordat het zo verschrikkelijk afleidde - elke tien seconden een opmerking - werd het sneller onrustig en raakte je de draad van het verhaal sneller kwijt. Toegegeven, bij de echt boeiende presentatie, van Gerd Leonhard, liep de hoeveelheid tweets wat terug en werd er beter geluisterd, maar niet iedereen is nu eenmaal een Gerd Leonhard...

Ronduit vervelend en contraproductief wordt het wanneer denigrerende opmerkingen jegens de spreker worden gemaakt. Vaak heel persoonlijk en soms ver onder de gordel. De moderator filterde daar het meeste wel uit, maar niet voordat het berichtje toch al een seconde of tien in beeld was geweest. De spreker had niets door en stond vrolijk te vertellen terwijl er vlak achter hem een vernietigende tekst over hem stond. Backstabbing dus.

Ik vraag me werkelijk af wat de motivatie van al die twitteraars is. Niet het beter maken van de bijeenkomst. Het is volgens mij toch een nieuwe variant van het aloude ' ben ik in beeld?' Een soort exhibitionisme waarin de twitteraars elkaar in lolligheid en gevatheid proberen te overtreffen. Ten koste van de spreker en de concentratie. Met zo'n hoeveelheid berichten op de achtergrond wekt het geheel, ondanks het geluidloze karakter, toch de indruk van door elkaar schreeuwen en elkaar overschreeuwen.

Mijn vraag dus aan de MoMo-organisatie: wat voegde de Backchannel volgens jullie toe aan de presentaties? Wie wordt er blij van al die uitwisseling van berichtjes? Al die mensen die twitteren doen dat vanaf een device waarop ze de discussie ook wel kunnen volgen, dus waarom nog de grootbeeldprojectie? Als ik graag buiten de spreker om - want dat was dit - wil twitteren met andere aanwezigen, dan kan ik dat ook wel vanaf mijn eigen scherm. Maak de twitterfeed zichtbaar op het moment dat je vragen wilt hebben en ook kunt beantwoorden. Laat daartussen de spreker zijn gang gaan. Met naar schatting 1800 berichtjes gedurende een seminar van twee uur kan niemand volhouden dat het een zinvolle bijdrage levert.