Schrijvend in de schijnwerpers

In de reclame werken betekent doorgaans dat je onbekend bent bij het grote publiek. Alleen een kleine kring van vakgenoten beoordelen je op je merites. Nolet en Fontijn vonden een groter podium.

Het is ingebakken. Daar zijn de twee het over eens. ‘Je moet het publiek bereiken. Zo zijn we in het vak opgevoed’, legt Nolet uit. In zijn debuutthriller Versleuteld staat het Pearl-Harborcomplot centraal. Fontijn knikt beamend. ‘Een boodschap brengen, daar draait het in ons dagelijks werk om.’ Haar boek Bezoedeld is een  psychologisch driehoeksdrama dat zich afspeelt in de wereld van de witte boorden.

Niet dat de spotlight de ultieme drijfveer was om te gaan schrijven. Maar de dringende behoefte om en eigen creatief product neer te zetten en te ontsnappen aan de soms wat beperkte wereld achter de schermen was een belangrijke beweegreden voor beide om te kiezen voor de literatuur - in deeltijd.

Flutboek

Nolet: ‘Ik heb mazzel dat ik als copywriter bij Dawn interessante klanten heb en leuk werk kan maken. Ik kan dus wel creatief zijn, maar alleen binnen de kaders. Klantwensen, budgetten, daar moet ik in mijn werk altijd rekening mee houden. Ik wilde eens iets voor mezelf doen, zonder beperkingen.’

Directe aanleiding om te beginnen aan zijn roman was een goedkope thriller die Nolet op een vliegveld bij een kiosk kocht om de tijd te doden. ‘Zo’n flutboek. Dat kan ik beter, dacht ik.’ Hij vervolgt: ‘copywriting ging me goed af en het was eigenlijk pure nieuwsgierigheid: zou ik ook een roman kunnen schrijven?’ Niet gehinderd door een schrijfopleiding ging hij aan de slag.

Fontijn groeide op in een boekenwereld. Beide ouders werkten bij Meulenhoff en haar bijbaantje was jarenlang boekverkoopster in een kiosk op Schiphol. ‘Ik verveelde me kapot op school en spijbelde vaak. Mijn baantje bood me een kijkje achter de horizon. Mensen met koffers, verre bestemmingen.’

Voor Fontijn was schrijven een hang naar verdieping. ‘Is dit het nou echt, dacht ik op een bepaald punt in mijn carrière. Ook al vond ik mijn baan leuk, er was toch iets dat kriebelde. Een onbevredigd gevoel, ik wilde meer.’

Nolet onderbreekt haar. ‘Ik denk dat wij gewoon gauw verveeld zijn. We werken niet voor niets in de reclame. Dat is nooit saai: je werkt voor een retailer, daarna voor een dierentuin en daarna voor een grote bank. Die afwisseling in je werk past denk ik bij onze aard en verveling ligt dus wel eens op de loer. Ik ben graag op zoek naar een ander spoor.’

Het leukste van schrijven is de beginfase, daar zijn de twee het over eens. Het zoeken naar een onderwerp, het eindeloze speurwerk, dagenlang het web afstruinen, mensen interviewen. Net zo lang tot je vat krijgt op de materie.

‘Bezoedeld speelt in de werelden van grote investeerders en het Openbaar Ministerie, waar ik haast niets van wist’, zegt Fontijn. ‘Die werelden helemaal uitpluizen was een geweldige klus, maar waanzinnig boeiend. Ik raakte niet uitgevraagd en leerde de hoofdpersoon, op wiens verhaal ik mijn boek gebaseerd heb, haast beter kennen dan zijn eigen vrouw. Mijn honger naar informatie was gigantisch.’

Saaie lul

Inspiratie voor haar boeken haalt Fontijn uit haar dagelijkse leven. Ze schrijft over situaties die ze haalt uit het dagelijkse leven en soms uit haar werk.

Nolet schrijft juist niet over zijn dagelijkse besognes. ‘Ik werk al vier dagen in de week in de reclame. Daar ga ik dus echt niet over schrijven. Al schrijvend kan ik juist de meest waanzinnige avonturen beleven. Ik ben zelf zo’n saaie lul.’ Lacht. ‘Het is gaaf om naast mijn werk af en toe te schrijven. Een uurtje hier, een uurtje daar. Maar echt schrijver worden, met een hoofdletter ‘S’, hoeft van mij niet.’

Botst schrijven wel eens met werken in de reclame? ‘De redacteur van mijn eerste boek heeft me vaak op de vingers moeten tikken. Waar ik als communicatiespecialist gewend ben gebruik te maken van clichés, moest ik die als schrijver vooral vermijden,’ aldus Fontijn. ‘En als accountvrouw dacht ik creatieven goed te begrijpen, maar wat had ik het mis... Het is heftig als je steeds wordt bekritiseerd op iets wat je zelf hebt bedacht en gemaakt.’

Het kan ook handig zijn volgens Nolet. ‘Je werk als copywriter wordt zo vaak beoordeeld en afgekraakt dat ik de eindeloze kritiek van mijn redacteur bij de uitgeverij wel aan kon. Het grote verschil is dat zo’n boek je kindje is, het maakt je kwetsbaar want het staat heel dicht bij je.’

Vakvrouw

Fontijn ziet zichzelf inmiddels in een dubbelrol:  ervaren communicatievrouw en verse schrijfster. Sinds een paar maanden staat op haar LinkedIn-profiel ‘schrijver’ voor het woord ‘communicatiespecialist’. ‘Handig voor de pr van mijn boek’, licht ze toe. Want daar zijn deze twee natuurlijk handig in, om niet te zeggen specialist.

Ze hebben hun boek zeker goed in de markt gezegd, vaklui zijnde?  Ze lachen besmuikt. ‘Zodra het om mijn boek gaat klap ik helemaal dicht’, zegt Fontijn. ‘Mijn ziel en zaligheid zit er in en dat maakt je kwetsbaar. Dan vergeet ik alles uit de praktijk en geef ik het helemaal uit handen.’

Ook Nolet heeft geen teasende campagne of andere actie voor de promotie van zijn eersteling bedacht. ‘Je wilt echt niet weten in wat voor staat je verkeert een paar maanden voordat je boek uitgegeven moet worden’, verzucht hij. ‘Wat een hels werk. Alle punten op de i, herlezen, herschrijven, ik kon dat hele boek niet meer zien. Het was echt zwoegen en ploeteren.’

Zijn boek levert goede recensies op en dat maakt veel goed. De trots die Nolet voelt is niet te vergelijken met datzelfde gevoel in zijn werk. Fontijn, heftig knikkend: ‘De bevrediging is vele malen groter dan in mijn werk. Om niet te zeggen euforisch.’

‘Het is zo heftig om een boek te schrijven en dat neer te leggen voor iedereen om te lezen’, vertelt Fontijn. ‘Ik vraag iedereen die mijn boek leest om zijn mening, haast dwangmatig. Dat is toch een onzekerheid die ik in mijn werk niet heb.’

Nolet is verbaasd. ‘Ik vermijd het juist om mensen naar hun mening te vragen. Het lijkt me zo pijnlijk als ze overduidelijk liegen om mij een plezier te doen. Maar misschien is het angst voor slechte kritiek. Het raakt je echt als je boek eenmaal in de winkel ligt en iemand er iets slechts over zegt. Dan is het toch ook een beetje griezelig in het voetlicht.’