Remy Harrewijn verruilde de reclamewereld voor Chateau, de eerste Nederlandse urban winery, die hij samen met zijn vader oprichtte. In een oude loods in Amsterdam Noord mengt Chateau druiven vanuit heel Europa. Het merk ligt al in verschillende winkels, waaronder de Jumbo, maar groei is geen doel op zich. Een positieve impact maken is dat wel.
Toen ik 11 was maakte ik een visitekaartje, waarop stond dat je met kon inhuren als DJ; vrijdag tot 22:00 uur en zaterdag tot 22:30 uur. Ook heb ik een tijdje dreadlocks gezet toen ik 15 was – die ik zelf ook had op dat moment. In mijn studententijd schreef ik bedrijfsplannen. En ik heb in een band gespeeld. Ik maakte de cd-hoesjes, websites en videoclips. Maar die band was niet succesvol genoeg. Ik vond het belangrijk om de erkenning te vinden bij de luisteraars. In het amateurcircuit ging het hartstikke prima, maar ik kan niet goed tegen dat kneuterige. De speelse verkenning van het startmoment is prachtig en leuk, maar erin blijven hangen is niet echt iets voor mij.
Dat is best een hele moeilijke vraag. Het gaat allereerst over mijn eigen ontwikkeling. Ik wil iets leren en mijn horizon verbreden. Dat is voor mij een sterke motivatie om telkens in oncomfortabele posities terecht te komen. Ik wil ook impact maken. En uiteindelijk hoop ik dan ook naar een omvang kan gaan waarmee ik bepaalde maatschappelijke doelen kan verwezenlijken, iets wat de wereld ten goede komt.
Ik dacht in die tijd dat ik fotograaf ging worden of minister van cultuur en dat deze opleiding die romantiek en dat pragmatisme combineerde. Daarbij had ik een aardige dosis zelforganiserend vermogen, dus de energie van het dingen doen van de HKU past ook wel bij mij.
Ik had bijvoorbeeld een frisdrank bedacht, die heette Basqua, een water op basis van basilicum, een eerste poging om iets in de dranken te doen.
Bijna alles wat ik deed nam ik heel serieus. In mijn hoofd stond ik toen dus ook al aan het begin van een groot drankenmerk. Maar ik had nog niet de ervaring en kennis om te zorgen dat zoiets bleef bestaan.
Ja, exact. Ik deed allemaal van dit soort projecten, maar ben me gaan focussen op het communicatiebureau eromheen, dat later Festina zou worden. Het servicemodel vond ik economisch gezien een toegankelijker model, dan een nieuw product succesvol in de markt zetten.
Ja, absoluut. Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat ik het model eigenlijk nooit helemaal begrepen heb. Er zit een soort tweestrijd in een reclamebureau, je vertelt merken hoe het anders kan, maar tegelijk moet je je klanten servicen en geven waarom ze vragen. De laatste jaren probeerde ik te professionaliseren, toen kregen we wel iets andere klanten en gingen we meer verdienen. Maar zelf liep ik leeg, want ik was altijd de voortrekker, de ondernemer, de baas en de strateeg…
Het was bij Festina best moeilijk om de juiste mensen aan te trekken, die hun eigen professionaliteit meenamen. Nu met Chateau lukt dat veel beter.
Nou, ik denk omdat het project zo bijzonder is. Dat is ook mijn grootste motivatie geweest om een stap te nemen met dit bedrijf. Ik voelde dat er iets bijzonders in zat.
Hier heerst een oude wijncultuur
Ik was op vakantie in Griekenland en ontmoette een Engelse wijnmaker. Ik kende deze wereld vooral vanuit het glas, want mijn ouders zijn vinologen. Dus dat was blind proeven als ik terugkwam uit school, iedere dag. Ik had dus al een passie voor het product. Deze wijnmaker wilde terug naar London, omdat hij in Griekenland de winter te koud vond. Hij vroeg zich hardop af waarom hij geen wijn kon maken in London. Toen ben ik me gaan verdiepen in het fenomeen urban winery. Vervolgens liep ik in 2016 een keer langs deze loods en die heb ik toen gehuurd. Ik zat met mijn reclamebureau op de Herenmarkt in Amsterdam, maar wilde weg van de cultuur waarin iedereen achter een bureau zit.
Ik wist dat deze ruimte huren een goede deal was en dacht dat ik er in het ergste geval wel iemand anders blij mee kon maken. Ik heb toen eerst mijn bureau Festina hier naartoe gehaald. En het werd ook een co-working space. Op een zeker moment zei mijn vader; moet ik niet eens kijken of ik wijn kan maken. En toen had ik de fysieke ruimte daarvoor. Eerst ging mijn vader stagelopen bij Alois Lageder, een gerenommeerde wijnmaker in Noord Italië. En in het voorjaar van 2017 heb ik een aantal vrienden gebeld en €50.000 opgehaald.
Nou, toen moesten we het fruit nog vinden. Via, via kwamen we in contact met een Franse wijnboer. Die wilde zijn druiven niet verkopen, maar ons wel ontvangen. Hij kon heel mooi vertellen over wijn en heeft ons geïnspireerd met de zin: de grootste filosoof staat op tafel. Op het allerlaatste moment zei hij toen; c’est bon, I give you 5,000 kilos.
Beetje van beiden, denk ik. Ik ben niet de mens om door een muur te gaan voor iets. Het moet je ook toekomen.
Dat ging perfect, maar op dat moment was het nog geen bedrijf, meer een experiment. Toch had ik in die tijd té veel hooi op mijn vork genomen. Naast het wijnmaken had ik ook mijn bureau nog en die co-working space. Ik ben daarom een tijdje weggeweest en heb het eerste jaar wijnmaken slechts in stukjes meegemaakt. Op het moment dat we de eerste fles wijn na een jaar in handen hadden, vroegen we ons af wat gaan we nu doen? Toen ben ik met alles gestopt, behalve de wijn.
Dat ben ik aan het ontdekken. Het bedrijf groeit, dus het verandert voortdurend. En als kapitein van het schip, moet ik me dus steeds aanpassen. Eerst had ik geen eerste stuurman, nu wel. Enzovoort.
Ik vind dat boeiend, ja. Ik heb daar af en toe ook stress van. Maar ik hou van die oncomfortabele positie.
In Europa werkt het iets anders dan in Amerika. Hier heerst een oude wijncultuur. Een land als Frankrijk heeft bijvoorbeeld veel te zeggen over het wijnmaken, tot aan de Europese wetten toe. De tradities daar zijn fantastisch, maar ook dogmatisch. En als je in Nederland een supermarkt binnenloopt kom je alle soorten wijn tegen, maar in de Bourgogne streek, vind je er bijna alleen maar Bourgognes. Dus als wij hier uit 5 landen druiven importeren, dan kunnen we wijnen maken die je nergens anders tegenkomt. Dat gebeurt alleen hier bij ons, in Amsterdam.
Nou ja, dat denk ik wel. Ik hield me bezig met merkstrategie en visuele identiteiten. Daar heb ik wel ervaring mee. Maar een van onze waarden is om ons merk toegankelijk te maken, want ik wil de wijn niet luxe of snobistisch positioneren. Dus daar heeft dat ook mee te maken.
Die is rond de 8 euro. Maar in deze markt is het verschil tussen 6 en 8 euro heel groot. Ik heb de cijfers niet paraat, maar laat ik zeggen dat 95 procent onder de 5 euro wordt verkocht, en 1 procent boven de 10 euro. Gelukkig wordt er veel gedronken, dus 1 procent is nog steeds een boel.
Ik geloof gewoon niet dat hele goedkope producten duurzaam kunnen zijn. Het zit dus in ons geloof; het moet allemaal eerlijker kloppen. Het is sowieso heel lastig om geld te verdienen met wijn, omdat het in de basis een heel inefficiënt product is. Alleen al de verpakking. Er valt nog veel te innoveren.
Je hebt een beetje twee werelden; of je voegt meerwaarde toe, en je vraagt een hogere prijs, of je zoekt de efficiency op in de keten en dan kan je prijs iets omlaag. Maar dat laatste is op dit moment niet ons ding.
n de serie Creative Achievers gaat Wouter Boon op zoek naar de geheimen van creatief succes. Luister naar het volledige interview met Remy Harrewijn via creative-achievers.com of een van de andere bekende podcastplatforms.
