Opmerkelijk wel, de VVD-campagne die Yesilgöz tot onze eerste vrouwelijke premier moet maken. Zal gaan maken, wellicht. Een premier die op hoge hakken door de sportschool huppelt. Een premier die zich graag begeeft onder sterke mannen met blote bovenlijven. Mannen die, zwaar onder de indruk van haar vastberaden blik, verlegen de ogen afwenden. Een premier die overal haar Hele grote Hond mee naar toe neemt. Zelfs naar verre buitenlanden waar ze – een tikkeltje potsierlijk vooruitlopend op de uitslag van de verkiezingen – zelfverzekerd handen schudt met wereldleiders.
Ach, zo heeft elke campagne wel zijn smetje.
Ik wil maar zeggen: het is bewonderenswaardig hoe de VVD en Dilan samen haar leiderschap vormgeven. De campagnemachine van de VVD draait foutloos. De VVD is de partij van de gesloten gelederen, van de neuzen dezelfde kant op. Geen kiertje licht, wrevel noch wrijving valt er te bespeuren. Was er kritiek op haar voorganger? Ootmoedig veegt de grote leider Mark Rutte Dilans straatje schoon door te bekennen dat hij wellicht iets te lang was blijven zitten. Opdat zijn besmette erfenis niet aan haar zou kleven. Was dat opzichtig? Uiteraard. Maar het zal de gemiddelde VVD’er een zorg zijn. Een beetje liegen mag, als het maar resultaat oplevert.
Dat heet campagnevoeren. Dat heet de weg vrijmaken. En de weg is vrij! Met 130, 140, 150 (het mag niet maar is wel lekker) scheurt Dilan over ’s lands lanen en dreven op weg naar de blijvende gunst van de kiezer. En laten we eerlijk zijn: het is knap en helemaal haar verdienste dat we Mark al bijna vergeten zijn. Zo er al twijfels waren over haar leiderschap, dan zijn die binnen een mum verdwenen, als chips op een kinderfeestje.
Als ik niet het overgevoelige deel der natie over mee heen zou krijgen, dan schreef ik: Dilan Yesilgöz is een wijf om een paard mee te kopen. Maar ik kijk wel beter uit.
Ogenschijnlijk moeiteloos vlindert zij om die eeuwige paradox heen: de paradox dat vrouwen zich als mannen moeten gedragen zodra ze baas worden. Vrouw en daadkracht sluiten elkaar niet uit (mocht de achterban daar bang voor zijn) maar vinden een elegant evenwicht in Dilan. Het beeld is net niet té nadrukkelijk en dat is heel goed gedaan. Het merk Dilan is streetwise maar niet van de straat, honderd keer meer midden in de samenleving dan de veel te deftige Sigrid – om maar iemand te noemen. Dilan is een merk voor vechters (enter Rico). Een toonbeeld van geslaagde migratie. Met als voordeel dat zij ‘dingen bij hun naam mag noemen in dit soort moeilijke dossiers’.
Als ik niet het overgevoelige deel der natie over mee heen zou krijgen, dan schreef ik: Dilan Yesilgöz is een wijf om een paard mee te kopen.
Maar ik kijk wel beter uit.
Dus zeg ik: het is een stevig persoon die prima uitstraalt dat ze dingen voor elkaar krijgt. Hoe? Dat zien we dan wel weer. Want voor inhoud en visie moet je nu eenmaal niet bij de VVD zijn. Daar koop je niks voor.
Voor nu is het beeld belangrijk. En dat beeld klopt.
Dilan is lekker direct ook. Daar houdt Nederland van.
Een beetje bot, dat kun je ook zeggen. Niet zo bezig met anderen. Wat minder sociaal wellicht. Compassie, medemenselijkheid is niet het eerste woord waar ik aan denk, als ik Dilan zie. Ambitie. Materieel welzijn. Ik eerst en dan misschien de anderen. Lekker ondernemen. Geld verdienen. En je dat dan niet meer laten afpakken en zeker niet door de overheid. Buikgevoel. De drie toppers als avondje cultuur. Biertje erbij. Lekkere grote auto vanwege de grote hond. Een auto waar je hard mee kan. Dwars door de natuur. Want die is er voor ons en niet andersom.
Pardon, ik liet me even gaan.
Mijn partij is het niet, dat begrijpt u.
Maar Dilan past de VVD als een warme jas.
Het is zoiets als naar Feyenoord kijken, terwijl je voor Ajax bent.
Als Omtzigt nog langer wacht, komt zijn premierskandidaat van de tegenpartij.
