We hebben in de communicatie, marketing, media en reclame bovengemiddeld last van stoerdoenerij.
Over splijtende identiteiten.
Als mentale zaken uit het lood staan, storten zelfs machtige concerns als een kaartenhuis in elkaar.
Ideeën zijn tegenwoordig de uitkomst van een nauwkeurig gestuurd, gecontroleerd en gecertificeerd proces.
De druk van de verdienmodellen heeft de dijk tussen zout en zoet laten bezwijken. Aan beide kanten klotst nu het brakke water dat content wordt genoemd.
De laatste toevlucht voor bedrijven die niets te vertellen hebben: Het Verhaal.
Door de obsessie met technieken en kanalen is er een terrein braak komen te liggen. Daar ligt een grote kans voor merken.
Bedrijven zouden zich meer rekenschap moeten geven van hun motieven in plaats van zich blind te staren op techniek.
Degelijkheid, betrouwbaarheid, Auschwitz, duurzaamheid. Wat hoort er in het rijtje niet thuis?
De vrije markt is de enig overgebleven sturende kracht in de maatschappij. Het resultaat is dat alles gemarineerd is in marketing. Hoe gezond is dat?
Ik durf nergens meer op te klikken. Eigen schuld. Had ik maar beter moeten opletten.
Wat zegt de toon waarop merken met ons praten over de mensen erachter?