Het blijft een dingetje, retweets en persoonlijke tweets uit naam van een bedrijf of organisatie.
Het is vaak in Twitterbio’s van pr-mensen en journalisten te lezen: een retweet is geen motie van goedkeuring. Een retweet houdt niet in dat je eens bent met wat je retweet, maar het is slechts een melding van wat iemand zegt. Ter info, zeg maar.
De hoofdredacteur van NPR stuurde deze week een memo (lees hem hier volledig) naar zijn medewerkers:
‘Als je iets tweet, of retweet: beschouw dat dan als een nieuwsitem dat je ook zou uitzenden. Als het context nodig heeft, een toevoeging, verduidelijking of ontkrachting: doe dat dan.’
Dus: als je het niet zou uitzenden, tweet het dan ook niet.
NPR meent ook dat de tweets altijd onder de NPR-vlag zijn, en niet op persoonlijke titel zijn (iets wat vaak in bio's staat).
Ook een persoonlijke tweet, of een tweet over iets dat buiten het NPR-werkveld ligt, heeft invloed op het imago van de radio-organisatie.
Aanleiding van de memo is de tweet van een blogger van NPR over een niet-NPR gerelateerd onderwerp. En racistisch van toon.
Ze tweette vanaf @npr_ed, NPR's Education Team-Twitteraccount.
Niet de enige die bang is
NPR is niet de enige grote Amerikaanse nieuwsorganisatie die bang is voor de invloed van een ongelukkige tweet.
The Associated Press is strict qua socialemediabeleid. Medewerkers worden dringend geadviseerd zaken niet te (re)tweeten die kunnen worden gezien als het uiten van een mening.
De vlieger van een disclaimer in de Twitterbio gaat ook bij AP niet op.
Reuters heeft een richtlijnendocument waarin gewaarschuwd wordt voor de bedreiging die sociale media kunnen zijn voor de ‘hard bevochten reputatie van onafhankelijkheid en objectiviteit’.
Zelfs een simpel like'je kan gevaarlijk zijn.
Frêle imago
Jack Shafer is het niet eens met de richtlijnen van zijn broodheer Reuters en meent in een blog dat het allemaal wel meevalt met het frêle imago van nieuwsorganisaties. Ze kunnen best tegen een stootje, vindt hij. Dat is ook de mening van Philip Corbett, associate managing editor van The New York Times.
Corbett, zo schrijft Jack Shafer, heeft heel wat meer vertrouwen in de Twittervolgers, de nieuwsconsumenten. Ze begrijpen heus wel dat een RT soms gewoon een RT is: soms om iets simpelweg te delen of iets duidelijk te maken.
Shafer omschrijft het mooi: sociale media hebben individuele journalisten en correspondenten een eigen megafoon gegeven, die voorheen was voorbehouden aan de organisatie zelf die de journalistieke content redigeerde en controleerde.
Een socialemediadwangbuis kan averechts werken, meent Shafer. En het zorgt voor een infantilisering van ervaren nieuwsconsumenten. Zij hebben er baat bij als verslaggevers en redacteuren kunnen tweeten wat hen bezighoudt of wat die journalisten lezen.
Jay Rosen, professor journalism and media studies aan New York University en mediacriticus tweette over het stricte socialemediabeleid van nieuwsorganisaties: ‘Wat de newsrooms eigenlijk zeggen met “nee, retweets ZIJN endorsements, is: we vertrouwen noch onze journalisten, noch onze gebruikers.’
Daar heeft Rosen - net als Shafer en Corbett - natuurlijk groot gelijk in.
Neemt niet weg dat die persoonlijke tweet van die medewerker via het officiële account absoluut niet kan.
Maar daar heb je geen dwangbuisrichtlijnen voor nodig om dat in te zien, maar slechts gezond verstand.
