[door Rocco Mooij]
Deel 2 uit een serie van vier duoportretten van communicatievaders en hun -dochters.
Ze hebben nieuws, vader en dochter Dorreboom, ‘al weet het netwerk het al wel zo’n beetje.’ Simone Dorreboom volgt, ijs een weder dienende, haar vader op in de zaak. Voor het eind van dit jaar moet het zijn beslag krijgen. Samen met collega Casper Berkhout nemen ze het opleidingsinstituut annex communicatieadviesbureau Van der Hilst over van haar vader en mede-eigenaar Tjalling Damming.
Gepokt en gemazeld
Hans Dorreboom: ‘Ze is inmiddels gepokt en gemazeld. Dus we durven het aan. Er is een deskundige partij die de zaak begeleidt. Ze hebben een ondernemersplan gemaakt, daar komt een bepaalde waarde uit, en dat moet de basis vormen voor het verdere gesprek. Het blijft een zakelijke overeenkomst. Er is ook nog een partij, en die heet Damming. Ik kan niet de sleutel geven en zeggen meid succes.’
Voor de hand liggende vraag: als ze die sleutel heeft, wat gaat Simone dan anders doen?
Hij: ‘Zal ik ff weglopen?’
Zij: ‘Nee, blijf maar hoor. Natuurlijk gaan we dingen anders doen. We zijn goed uit de crisis gekomen, maar het is zwaar geweest. Qua omvang en omzet zijn we bijna gehalveerd. Ik dacht een paar jaar geleden: dat gaat ons niet gebeuren, we gaan hoe dan ook niet onderuit. Het bedrijf is gezond, maar we hebben het wel anders georganiseerd dan voorheen, met een flexibele schil van mensen die het leuk vinden om naast hun baan les te geven, en een harde kern van dertien man. In de kern blijven we hetzelfde. Die dingen waar we credits mee hebben opgebouwd, het persoonlijke, het met de poten in de klei staan. Onze trainers zijn geen schriftgeleerden, ze weten hoe het op een afdeling werkt.’
Hij: ‘Tjalling en ik zijn van het analoge tijdperk...’
Zij: ‘Wij zijn meer van de cloud. Een fysiek pand, is dat nog nodig? Alles wordt digitaal. Misschien gaan we wel bepaalde opleidingen op die manier aanbieden.’
Passie of zachte drang?
Zij: ‘Ik heb op de havo een beroepskeuzetest gedaan en daar kwam uit hbo Communicatie of School voor Journalistiek. Toen dacht ik: die test klopt niet, dus die doe ik nog een keer. Daar kwam natuurlijk hetzelfde uit, maar ik vond nog steeds dat die test niet klopte. Want je gaat natuurlijk niet hetzelfde doen als je vader als je 16, 17 bent.
Ik ben rechten gaan studeren en dat was het na al een week niet. Maar ik heb het met bloed, zweet en tranen afgemaakt. Als ik er nog aan terugdenk krijg ik weer een knoop in mijn maag. Ik heb er acht jaar over gedaan. Toen ik mijn bul kreeg, zei ik: noem mij asjeblieft geen meester, want ik ga er toch niets mee doen.’
Geen haar op mijn hoofd
‘Thuis werd natuurlijk wel veel over communicatie gesproken. En ik had een bijbaantje hier op de back-office. Dus Hans vroeg wel eens: joh kom hier. Maar nee. Geen haar op mijn hoofd. Deels uit recalcitrantie. Maar ook omdat ik niet wist wat het inhield. Communicatie is best lastig uit te leggen aan mensen die er geen verstand van hebben. Ik kreeg thuis wel veel mee over de klanten waar Hans werkte en over Van der Hilst zelf, maar niet vakinhoudelijk.
Maar ja... Toen zat ik hier een paar maanden na mijn afstuderen, en dacht ik : die adviestak is toch wel leuk. Hans en Tjalling waren meteen enthousiast. Maar dan ga je wel alle opleidingen doen die we hebben. Toen ik eenmaal de opleiding voor junior communicatieadviseur deed, wist ik: ha, dit vind ik leuk.’
Hij: ‘De leidraad in de opvoeding is altijd geweest: je moet doen wat je leuk vindt. Er heeft nooit een drang op gezeten. Het was eigenlijk wel een verrassing. Al haar vriendinnen werden advocaat of gingen werken bij een verzekeraar. Zij kwam hier.’
Kruiwagen of eigen kracht?
Zij: ‘Als ik niet Hans’ dochter was, was ik hier zonder communicatieopleiding of achtergrond nooit terechtgekomen. Ik denk niet dat ik hier had gezeten als ik als onbekende van de straat was geplukt.’
Hij: ‘We namen alleen mensen aan die een communicatieopleiding hadden. Dus ik had haar waarschijnlijk niet aangenomen als ze mijn dochter niet was. Ze had wel als voordeel dat ze tijdens de studie hier gewerkt heeft.’
Zij: ‘Ik was niet zo’n zekere. Ik zat tussen verbaal krachtige mensen, heb wel even moeten boksen. Je komt uit een heel andere hoek, je bent niet voldoende opgeleid. Je doet iets op onderbuikgevoel. Je hebt niet de vlieguren die anderen hebben. Je hebt het gevoel dat je je meer moet bewijzen. Ik kwam bij klanten, oh je bent de dochter van Hans. Daar heb ik nog mee samengewerkt. Of: die heeft me opgeleid. Dat geeft druk. Die lat lag wel hoog.’
Hij: ‘Toen ik voor het eerst lesgaf, hier bij Van der Hilst, had ik 30 sheets gemaakt voor een les van twee uur. Ik was in 20 minuten klaar. Toen wij in 1988 de zaak overnamen van Van der Hilst, dacht ik: Zo gaan wij het dus nooit doen. Dus toen Simone les ging geven, ben ik een aantal keren meegegaan. Dat ging vrij natuurlijk.’
Zij: ‘Tot ik op zeker moment zei, nou pa, nu is het wel mooi geweest. Want jij bent ook wel heel beschermend...’
Hij: ‘Ja, nou ja...’
Geleerd van mijn vader?
‘Hij gaat liggen en hij slaapt. Neemt niets mee naar huis. Ik kan wakker liggen. Ben een piekeraar. Hij trekt de deur dicht en denkt, morgen weer een dag.’
Hij: ‘Ik raak niet zo snel nerveus. Dat hoor ik ook van anderen. Dat wil je niet zeggen dat je geen zorgen hebt. Maar ik heb niet zo snel een burn-out.’
Zij: ‘Ik leer daarvan. Als er een keer een docent niet komt opdagen, lossen we het wel op. Zolang er geen doden zijn... Elk probleem is op te lossen. Die nuchterheid van mijn vader is wel bewonderenswaardig.’
Geleerd van mijn dochter?
Zij, lachend: ‘Hans leert nooit wat van anderen. Die weet alles al.’
Hij: ‘Ik kom uit een mannengezin. Ik had alleen maar broers en mijn moeder had niet zoveel te vertellen. Ik zit nu in een vrouwengezin, met twee dochters. In emotionele zin heeft me dat wel beïnvloed. Ik was niet zo’n luisteraar. Ik vond dat ze vooral naar mij moesten luisteren. Dat is anders geworden. Ik ben ook opener geworden. Letterlijk. Mijn deur staat altijd open. Tjalling niet, die heeft zijn deur dicht. Bij mij kun je altijd binnenlopen. Dat vind ik trouwens soms ook heel vervelend. En dat zeg ik dan ook wel.’
Zij: ‘Je bent een moppermot.’
Hij: ‘Ik ben Amsterdammer, die zijn nogal direct. Ik heb geleerd om diplomatieker en empathischer te zijn. En dat heb ik echt van mijn dochters geleerd.’
Plannen voor de toekomst?
Hij: ‘Ik ben een fan van Jan Rotmans. Die zegt: de samenleving wordt steeds volatieler. Mensen worden vluchtiger, niet zoals vroeger, toen hoorde je ergens bij. Tegenwoordig willen mensen zich steeds minder binden. De certificering van de opleidingen door Logeion is altijd een verkoopargument geweest. Maar mensen, jonge mensen hebben niets met Logeion. “Nooit van gehoord wat moet ik ermee, ik hoor niet bij een club.” Wat betekent dat voor een opleiding, hoe bind je mensen aan je. Dat wordt wel een uitdaging.’
Ondenkbaar
Zij: ‘Lukt dat überhaupt nog? Moeten we mensen wel aan ons willen binden? Mensen shoppen veel meer, of ze denken: SRM is goedkoper, of: die dag komt me zelf beter uit, dus kies ik voor een andere opleider. Ik herken me wel in die nieuwe generatie. Mijn vader deed vroeger rustig drie of vier jaar lang een interim-klus bij een klant. Dat is tegenwoordig ondenkbaar. Ik zou daar zelf ook helemaal gek van worden. Bij mij worden contracten ook wel verlengd, maar dan denk ik op zeker moment: ik word nu te veel onderdeel van jullie organisatie.’
Wie zijn Hans en Simone?
Hans Dorrreboom (69)
● Is: directeur/partner Van der Hilst Opleidingen
● Was: o.a. persvoorlichter Defensie, hoofd voorlichting gemeente Gouda
● Levensmotto: Niet alleen beloven maar vooral doen en laten zien wat je waard bent
● Beste advies ooit: Niet bij iedereen valt het kwartje op hetzelfde moment. Houd daar rekening mee.
Simone Dorreboom (39)
● Is: senior communicatieadviseur/trainer Van der Hilst Communicatie
● Wordt: directeur/partner Van der Hilst Communicatie
● Levensmotto: Als je naar je hart luistert, klopt het
● Beste advies ooit: Kreeg ik van Marjan Swart, toen mijn coach, inmiddels mijn collega bij Van der Hilst. Jij weet heel goed wat je wilt, luister naar je hart en ga de communicatie in.
Voor deel 1 uit deze serie, met Eric en Beau Stolwijk, klik hier.
