De winkel bestond namelijk al 88 jaar. Ver voor de oorlog werd de firma opgericht als schilderbedrijf door mijn overgrootvader beste Tex, en door mijn grootvader, vader, zus en zwager verder uitgebreid tot de onbetwiste verfspecialist van Haarlem Noord. Ik durf zonder gene te stellen dat Kees Klomp een begrip is. Of liever gezegd was, want zoals gezegd is er gisteren een einde gekomen aan het bestaansrecht van dat kleine winkeltje achter een dode muur in die eenrichtingsstraat. Na jarenlang - generaties lang – te hebben bestaan bij gratie van goed advies en nog betere service, was de strijd tegen de grote jongens niet langer vol te houden. Je weet wel Tex, die enorme ketens zoals Gamma en Praxis, waar jullie je verf niet een beetje maar een heleboel goedkoper aanbieden. Daar kun je als kleine zelfstandige niet tegenop. Dat weet jij ook Tex. Volgens mijn ouders was er de laatste paar jaar geen houden meer aan. Het prijsverschil werd gewoonweg te groot en was niet langer te overbruggen met advies en service. Je zag de mensen veranderen, hoorde ik mijn ouders zeggen. Het ging steeds vaker en steeds meer alleen nog maar om geld. In een economie waar we van alles alleen de prijs nog kennen en van niets meer de waarde, is het natuurlijk logisch dat mensen als het er op aankomt voor hun portemonnee kiezen. Vandaar dat mijn ouders, zus en zwager met pijn in het hart – dat wel - zich met hun lot hebben verzoend. Het kon niet anders dan eindigen.
Gisteren was het dan zo ver. De deur ging voor het laatst in het slot. Je kunt je voorstellen Tex dat daar wel wat traantjes bij hebben gevloeid. Het is nogal wat. Mijn vader en moeder hebben 50 jaar van hun leven aan die winkel en zijn klanten gegeven. Het mooie was dat diezelfde klanten mijn ouders niet vergeten waren. Zo bleek gisteren. Honderden kaarten, bloemstukken, flessen en andere cadeaus hebben ze gekregen. Je had het moeten zien Tex. Het was hartverwarmend. Het waren niet alleen mijn ouders die huilden gisteren. Er waren talloze hevig geëmotioneerde klanten die zich afvroegen waar ze nu toch heen moesten voor advies en/of gewoon een babbeltje op zijn tijd. Het was een prachtige, welverdiende ovatie. Ik was zó trots op mijn ouders. Een bewijs dat wie veel geeft, veel betekent, en daardoor veel terugkrijgt. En daarom was het des te pijnlijker Tex dat er vanuit Akzo Nobel geen enkel teken van leven was. Nul. Geen kaartje, geen bloemetje. Helemaal niks. En dat was toch echt wel het minste wat je had kunnen doen Mijn overgrootouders, grootouders, ouders én zus & zwager hebben immers al die jaren jouw producten van jouw bedrijf verkocht. Met hart en ziel. Ik kan me voorstellen dat die paar miljoen Euro omzet die – als je het een beetje optelt al die jaren – hier het resultaat van is, een druppel is op die gloeide plaat van jullie, maar voor de firma Kees Klomp was Akzo Nobel een super belangrijke partner. Des te pijnlijker is dus de totale radiostilte na al die jaren van prettige en lucratieve samenwerking.
Omdat ik weet dat jij grote waarde hecht aan menselijke waarden in business, en integratie van maatschappelijke betrokkenheid en verantwoordelijkheid in de bedrijfsvoering, en omdat ik weet dat de details van jouw mensen jou niet bereiken, richt ik me even persoonlijk tot je Tex. Je weet dat ik je doen en laten enorm respecteer. Ik heb je destijds niet voor niets gevraagd het nawoord van mijn eerste boek – Verlichting In Business - te schrijven. Ik heb dat nawoord net nog eens teruggelezen en wordt nog steeds getroffen door de passie en intentie achter elk woord wat jij daar aan het papier hebt toevertrouwd. Ik bewonder wat je qua maatschappelijke verantwoordelijkheid en betrokkenheid hebt bewerkstelligt bij Unilever, en wat je nu aan het bouwen bent bij Akzo Nobel.
Het kan niet anders of de gang van zaken met de winkel van mijn overgrootouders, grootouders, ouders en zus & zwager moet op één groot misverstand berusten. Wij weten immers allebei dat het bij maatschappelijke verantwoordelijkheid en betrokkenheid eigenlijk alleen maar gaat over en draait om persoonlijke aansprakelijkheid. Geen grote woorden, maar kleine daden. En als er iemand het verschil kent tussen de prijs en de waarde van iets dan ben jij het. Ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat jij mijn ouders alleen maar hebt gezien als een beetje extra omzet Tex. Jij herkent hardwerkende mensen achter de cijfers. Dat weet ik zeker.
Ik begrijp het. Akzo Nobel heeft gewoon een fout gemaakt. Een grove, grote fout, maar desondanks gewoon een fout. En fouten maken is menselijk en mag. Als je ze maar herstelt. Dus Tex, wees jij nou die goede vent waarvan ik zeker weet dat je het bent, en zorg dat jouw mensen ervoor zorgen dat mijn ouders het afscheid van Akzo Nobel krijgen dat ze verdienen!
Met vriendelijke groet,
Kees Klomp.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!