‘Hi, I will help you, there is enough space, no problem’. Dat zijn nog eens geruststellende woorden als je vermoeid, na veel wind, je jacht in een iets te vol onbekend Grieks haventje, wilt aanmeren. De man zit in een klein bootje met een buitenboordmotor waarmee hij ons behendig naar het laatste plekje in de haven loodst. Er is eigenlijk helemaal geen plaats meer, maar hij creëert er een voor ons.
Handig manoeuvreert hij ons met duidelijke aanwijzingen naar de kademuur, af en toe duwt hij met z’n dinghy onze huurboot in de juiste positie. Elke plaats die ze kúnnen bezetten in de haven van Kalamos, bezetten ze.
Betoverende glimlach
Toen we klaar waren, bleek deze loods niet de lokale havenmeester te zijn, want die hebben ze niet. Hij stelde zich voor, bezweet maar met een grote betoverende glimlach: ‘Hi, I am George and that is my restaurant, named George’. Hij wees naar een mooie uitspanning verderop, een groot terras met een adembenemende uitzicht.
Door zijn perfecte combinatie van diversificatie (restauranteigenaar, havenmeester en loods) en marketing heeft-ie mijn hart gewonnen en dat van m’n bootsmaatje. Hij helpt mensen met twee grote uitdagingen die zeilers kennen: veilig meren en lekker eten. Meer heeft een zeiler niet nodig.
Fikse deuk
Niet alle Grieken zijn zo vernuftig. Het toerisme is zo’n beetje de belangrijkste inkomstenbron van het land en heeft een fikse deuk opgelopen. Niemand wilde boeken dit seizoen, want voor je het wist kon er uit de sporadische ATM wel eens helemaal niks meer komen. En een glimlach is soms ver te zoeken.
De slager in Kalamos leek bijna te zijn weggelopen uit een retail-service-tutorial – als voorbeeld van hoe het niet moet - zo bot was de man.
Zelden heb ik zulke hoge prijzen gezien (een pak soyamelk van 4,60 euro, een kop koffie 3 euro). Betalen met PIN was onmogelijk, een teken dat het zwarte circuit welig tiert. Je ervaart soms een sfeer van landerige hangerigheid; wachten op weer betere tijden.
George laat zien hoe het ook kan. Hard werken en bedenken wat de grootste ‘insights’ zijn van de gemiddelde zeiler. Dat niet delegeren aan een jochie van 18, maar zelf gewoon de zeilers binnenloodsen en vertellen waar ze het lekkerst kunnen eten. Ik zou ook vanachter het fornuis naar mijn dinghy zijn verhuisd.
