Beeld: Vea 100 jaar-viering in Tuschinski, Amsterdam (foto: Marty Marn)
Oké, het jaar is nog niet om: ik wil het nog heel even over het jubileum van de Vea hebben, de Vereniging van Erkende Advertentiebureaus.
Als je zo heet, moet je wel honderd jaar oud zijn, maar we mogen ons niet vergissen: ze zijn nog helemaal van deze tijd. Vereniging van Communicatie Adviesbureaus noemen ze zichzelf tegenwoordig, kortweg Vea, dus.
En eigenlijk is hun enige probleem, gezien de reacties op hun festiviteiten, dat ze een beetje weinig prominente vrouwen hebben, vooral in hun jubileumfilm. Niet één, om precies te zijn. Maar dat is gelukkig heel eenvoudig en in één klap te verhelpen: je zoekt gewoon ‘n random vrouw en maakt haar voorzitter.
Simsalabim, we kunnen er weer een eeuwtje tegen.
Toch wel leuk, hoor, die plotselinge eensgezindheid over waar het aan schort bij de vereniging — gebrek aan vrouwen. En de initiatieven die het losmaakt. Zo gaat een bekende reclameregisseur — toch al gespecialiseerd in goede doelen — films maken van vijf topcreatieve vrouwen in de reclame.
Mooi. En een andere collega klom meteen in de pen om te vertellen dat hij in elk geval altijd aan de goede kant gestaan heeft, ook bij bedenkelijke activiteiten van andere reclameorganisaties.
Bravo, het lijkt #MeToo wel. Nu zijn we daar altijd al sterk in geweest, me too-campagnes. Maar gaat het ook helpen? Wat die vrouwen betreft wel, denk ik, daar heb ik alle vertrouwen in. Maar is dat het werkelijke probleem?
Er zijn, me dunkt, wel een paar ernstiger zaken aan de hand bij die Vea. Zoals bijvoorbeeld wat die club nog voorstelt. Ik bedoel, er is geen reclamevereniging die zichzelf zo vaak opnieuw heeft moeten uitvinden. Behalve misschien de ADCN, maar dat telt niet, die zijn creatief, dan hoort het.
Ooit, toen alles nog voor de wind ging, was de Vea een recht-op-en-neer old boys’ club waar je zelfs voor gestudeerd moest hebben om erin te kunnen met je bureau. Of je moest gewoon iemand met een erkenning inkopen. Maar dan had je ook wat: 15 procent van elke advertentie die je plaatste was voor jou.
Dat kon niet duren, natuurlijk. Die adverteerders waren niet gek en toen dat eenmaal duidelijk werd, begonnen de mediaplanners voor zichzelf. En toen online losbarstte en er ook nog een paar crises overheen kwamen, was het snel gedaan met de oorspronkelijke betekenis van die afkorting.
Desondanks is de club er na honderd jaar nog steeds. En het is nog altijd een belangenvereniging. De vraag is alleen: van wat? En bij wie?
Gelukkig hebben ze straks een vrouw die daar een tijdlang het antwoord op mag zoeken.
