ADCN-voorzitter eert zijn 'Asociale Netwerk'

Welkom op deze warme dag bij de 44ste uitreiking van de ADCN Lampen.
Toen Hal Riney, een beroemde copywriter, op een dag in een kroeg zat te werken en een gast hem vroeg wat hij aan het krabbelen was antwoordde Hal: ik ben bezig met een campagne voor de president van Amerika. De gast liep lachend weg, “yeah right”.

De campagne zou beslissend zijn in de herverkiezing van Ronald Reagan. Die toen hij de spots zag, ontroerd zei, “I wish I was that good”
Is er een mooier voorbeeld van de gespletenheid van ons vak?

Een industrie die goed is voor een omzet van 540 miljard dollar per jaar. 540 miljard dat zijn heel veel productmanagers. 540 miljard aan de ene kant en aan de andere kant de eenzame creatief in de kroeg op zoek naar een idee of ideetje.

In de kroeg of op zolder. Want nog niet zo lang geleden voor de oprichting van de ADCN zat de creatief op zolder, ver weggestopt verborgen voor klanten.

Wordt dit een lofzang op de creatief? Allerminst.
Eerlijk gezegd denk ik namelijk dat de creatief daar het liefst was blijven zitten. En had moeten blijven zitten. Op die zolder.

Een creatief is namelijk per definitie een asociaal want vooral egocentrisch mens.

Als een creatief moet kiezen tussen de klantenrelatie of zijn idee kiest hij uiteraard voor het laatste.

Tussen een oplossing voor de honger in de wereld en een lamp dan weet hij het wel.
Een creatief ziet dingen die anderen niet zien, een diagnose die je bij
psychiatrisch patiënten ook vaak tegenkomt.

Een creatief is een drammer, hij ziet iets en hij wil zijn zin hebben. En een goede creatief is een nog betere drammer.

Een creatief kan niet tegen zijn verlies. En verliest ook nooit. Want vooraf of achteraf heeft hij altijd gelijk.

Een creatief is voornamelijk bezig met zichzelf.

U denkt dat hij echt geïnteresseerd is in uw product?
Pudding, belabonnementen, maandverband, sportbeha’s, reactiverende deodorant.

Hij liegt. Maar is dat erg?
Denkt u dat Hal Riney een fan was van Reagan? Welnee Hal Riney mocht voor 200 miljoen dollar aan zijn ouders laten zien dat ie wel wat kon, die ie het wel waard was om van gehouden te worden.

En passant zorgde hij er wel voor dat Reagan met verpletterende meerderheid herkozen werd. Is er een mooier voorbeeld van de gespletenheid van ons vak?

Een creatief is daarmee een beklagenswaardig en vooral eenzaam mens.

En als ie dus al ergens lid van is, wat ie nooit is, dan is het nooit goed dan kan het altijd beter.

U begrijpt ik heb het over onze club.
De club die volgend jaar zijn 45 jarig bestaan viert. En waarvan wel eens voor het gemak vergeten waarom hij er is en zo belangrijk is voor ons vak.
Mag ik u voorstellen aan het eerste Asociale Netwerk van Nederland.
De ADCN, de club die al 45 jaar beter kan en niettemin al 45 jaar de maatstaf is voor creativiteit.
Opgericht in 1966 door Nico Hey, Pieter Brattinga en Bob McLaren. Voor art-directors, copywriters, ontwerpers, vormgevers, iluustratoren, fotografen regisseurs en componisten. Met als doel het stimuleren en beschermen van creativiteit.
Een vereniging zonder winstoogmerk en dus ook zonder winst, als u weet wat zo’n stukje Plexiglas kost zou ik er heel zuinig op zijn.
In 45 jaar gegroeid van drie naar 575 leden.
Met in de loop der jaren grootlamp winnaars zoals Prins en stamenkovitsch Goedicke en Floor kramp en Hettinga.
Met sterren en idolen Onno Kraft, Paul en Wim.
Met schandalen, zoals het jaar waarin PPGH/JWT collectief haar lidmaatschap opzei omdat ze vond dat ze te weinig lampen kreeg.
Met leden die ineens en masse miljonair werden en toch bleven klagen dat de contributie te hoog was.
Een vereniging met een heuse ballotagecommissie die o.a Bart Kuiper heeft afgewezen.
Met cursussen, mentorships, workshops, met ieder jaar een uniek boek maar vooral een prijs voor outstanding werk.

En daartoe zijn wij hier vanavond allen bijeen: de ADCN-Lamp

De prijs der prijzen. Zoals Harry Kramp het zo mooi zei: het A-merk onder de jaarprijzen.

De enige prijs zonder winstoogmerk. Zonder committees, zonder zang en dans zonder effectiviteitscijfers. De Lamp gaat over creativiteit pur sang.
Zoals Rob floor het ooit zo mooi zei: van koekenbakkers voor koekenbakkers. Waarom? Omdat koekenbakkers weten hoe je koeken bakt.

Je vader en moeder mogen nooit van je gehouden hebben je collega’s overtuigen dat je wel wat waard bent is nog veel moeilijker.

En dat is precies wat de lamp zo begerenswaardig maakt. En dus zo moeilijk om te winnen.

De lamp is een duim van je collega’s.
En die duim die we normaal zo gemakkelijk en veelvuldig uitdelen op facebook en andere social networks...

...die duim geven we in dit A-sociale Network maar mondjes maat en slechts een keer per jaar, dus geniet ervan, je hebt ‘m verdiend.

Vanavond wordt er van je gehouden.