‘Als vader van twee tienerdochters maak ik mij extreem veel zorgen over reclames die ertoe leiden dat mensen zich schamen voor hun lichaam. Niemand moet zich gedwongen voelen om te voldoen aan onrealistische schoonheidsidealen.’
Dit zei Sadiq Khan, de nieuwe burgervader van Londen, naar aanleiding van een billboard in de plaatselijke Underground. Een strakke jongedame is voorzien van de tekst ‘Are you beach body ready’, waarmee afslankpoeders worden aangeprezen.
Is dat echt zo kwalijk? Volgens mijn eigen tieners heeft een puber eerder last van z’n peergroup dan van een reclamemodel als het om zijn of haar zelfbeeld gaat. Beauty-vloggers en de cast van highschoolsoaps spelen misschien ook nog een rol. En vaders die hun dochters stiekem te dik vinden, zijn helemaal funest. Maar een afslankpoederbillboard?
Graeme Craig, chef reclameborden van The Tube, vindt dat je in de publieke ruimte terughoudend moet zijn. Helemaal mee eens.
Reclame in tijdschriften of op je eigen schermpjes kun je doorbladeren of wegklikken. Wie in een donkere metrotunnel een zombiefilm afficheert, bezorgt OV-kleuters een nachtmerrie.
Een XXL billboard voor de Penismonologen ‘wegens succes verlengd’ mag je in elke tunnel ophangen. Zet er alleen geen meterslange foto van een stijve piemel op.
Maar die afslankdame moet kunnen. Atletisch is echt iets anders dan zo’n geraamte van de catwalk. Anders kun je wel aan de gang blijven. Mannen raken namelijk enorm gefrustreerd door de sixpackmodellen van Abercrombie & Fitch in de Leidsestraat.
Ook zou je oudheidkundige musea moeten verplichten een dad bod op hun Griekse beelden te plakken. Hun minipenis mag wel blijven, die legt de lat lekker laag. De Fransen gaan Le Penseur van Rodin hermodelleren naar Houellebecq, Want een beetje denker heeft helemaal geen tijd om naar de sportschool te gaan!
Een volkomen onrealistisch schoonheidsideaal. Van der Laan en Aboutaleb moeten dus snel ingrijpen. Geen abri zonder rijpe puisten of diepe groeven. Jonge en oude mannen krijgen anders een negatief zelfbeeld.
Hier ligt een schone taak voor de Amsterdamse welstandscommissie. Wie de openbare ruimte lelijker wil maken, is bij hen aan het juiste adres.
Deze column staat in Adformatie #11 (24 juni 2016)
